Γράφει ο Νίκος Νυφούδης*
Είμαστε μια γενιά προδομένη. Αναμφισβήτητα. Γεννημένοι πάνω-κάτω το ’80, πιστέψαμε στην Αλλαγή. Στην Αλλαγή του Ανδρέα. Στην Αλλαγή του τίποτα με μπόλικο καθόλου της γενιάς που διοίκησε την Ελλάδα το ’80. Λίγο μπουζούκια, λίγο επιδότηση, ξανθιές γκόμενες και τσίτα τα γκάζια. Ούτε δημόσιες συγκοινωνίες, ούτε επιμόρφωση, πλάνο, σχεδιασμό μα ούτε και μέλλον.
«Είμαστε το μέλλον». Αυτό θυμάμαι να μας το λένε από το Δημοτικό. Bollocks. Μας πίεσαν να διαβάσουμε σκληρά, τόσο που ακόμα και σήμερα, 17 χρόνια μετά, όταν κάθεσαι στον καναπέ σού έρχεται η φράση «Εσκί-Σεχίρ κι Αφιόν-Καραχισάρ», λες και είναι αγαπημένο τουριστικό θέρετρο που σου λείπει και το αναπολείς. Αναπολείς τα απογεύματα στα 16 σου, όπου αντί να χαρείς το «διπλό» με τους φίλους σου στο ανοιχτό της Πυλαίας, έτρεχες από το φροντιστήριο σπίτι, για να είσαι έτοιμος. Να πετύχεις. Στις εξετάσεις. Της ζωής.
Μπορεί να μην είχες χρόνο να δεις ούτε μία παράσταση Θεάτρου σε ολόκληρη την εφηβεία, πέρα από τις ανοησίες που επέτρεπε το Υπουργείο Παιδείας να επισκεφτούν τα σχολεία, αλλά πέτυχες. Μπήκες στο Πανεπιστήμιο.
«Το παιδί μας πρόκοψε». Αλλά δεν ήταν αρκετό. Από το δεύτερο έτος, μόνιμο θέμα πού θα κάνεις Μεταπτυχιακό. «Καθίστε, ρε παιδιά» θα το συζητήσουμε αργότερα, για να δούμε τι παραστάσεις θα έρθουν το χειμώνα στη Θεσσαλονίκη. Ουφ, ρε Νυφούδη, μην γίνεσαι ξενέρωτος. Μύκονο θα πάμε με τις φοιτητικές νεολαίες; Και πάλι η κουβέντα στο Μεταπτυχιακό. Στο μεταξύ, προφανώς και σου γυρνούσε το… μυαλό που η διπλανή σού ερχόταν με τη μίνι φούστα και πάντα έβρισκε χρόνο να τη δει ο καθηγητής, ενώ εσένα σε είχε στήσει 2 φορές. Τυχαίο; Καθόλου. Ήταν αυτό που δημιούργησε η ίδια γενιά που διοίκησε.
Το θέμα είναι τι κάνεις. Τι να κάνεις σ’ αυτήν την καταχνιά. Μα, να πας κόντρα! Και ίσως ΕΠΙΠ, τι δεν καταλαβαίνεις; Εγγυημένα Παραδοσιακά Ιδιότυπα Προϊόντα. Είμαι σίγουρος ότι μπορείς να απαριθμήσεις πολλά. Από τα Τρίγωνα Πανοράματος, την Κάπαρη Σύρου, το Ντολμαδάκι Χαλκιδικής, την Καριόκα των Αδελφών Νικολαϊδη στην Ξάνθη, την Ελιά Θάσου, Τυρόπιτα Θεσσαλονίκης, Σουβλάκι Αγίου Προδρόμου, Πονηρά Καρβάλης, Κριθαροκουλούρα Κρήτης, Μπακλαβάς Ιωαννίνων, Χυλοπίτες Μετσόβου, Μπουγάτσα Σερρών, Χοχλιούς Χανίων και πόσα άλλα. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Μην πέφτεις στην παγίδα τους. Μην παραμυθιάζεσαι για τους αγώνες των αγροτών, στα τέλη Φλεβάρη. Κλείσε την τηλεόραση, κάνε sign out από το facebook και πιάσε τη ζωή από τα μαλλιά. Ακριβώς όπως θα έπρεπε να έχεις πιάσει και τη συμφοιτήτρια που ίσουν μια ζωή ερωτευμένος. Αυτή τη φορά, μην τη χάσεις την ευκαιρία.
Ξέρω, δεν είναι εύκολο. Αλλά τίποτα δεν είναι. Θυμάμαι όταν ανοίξαμε το πρώτο “Life Goddess” με τον αδερφό μου, είχαμε μείνει ταπί. Ταπί και στο Λονδίνο. Για όσους το έχουν ζήσει το Λονδινάκι λίγο περισσότερο από ό,τι ένα 3ήμερο διακοπών καταλαβαίνουν.
Χρειάζεται λοιπόν θράσος. Θέλει μελέτη και αναζήτηση στον τόπο καταγωγής σας προϊόντων που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Που θα τα κάνετε εσείς να κάνουν τη διαφορά. Ο χώρος είναι αγνός και η αγορά μεγάλη. Αναζητήστε ανθρώπους που κάνουν το ίδιο. Συνασπιστείτε μαζί τους. Μην περιμένετε καμιά πολιτική εξουσία να φτιάξει τους συνεταιρισμούς από τα πάνω. Ας το κάνουμε από κάτω. Αρχίζοντας από εμάς τους ίδιους. Το τρόφιμο και ο Τουρισμός. Αυτά θα μας βγάλουν από την κρίση.
Τι περιμένεις από την Ελλάδα, να παράξει αεροναυπηγική; Θα μπορούσαμε, όμως, να ταΐσουμε τους αστροναύτες με σπιρουλίνα! Oh yes! Άλλωστε, παραφράζονατς τον Κλίντον, «Είναι η δημιουργικότητα, ηλίθιε!
Το άρθρο του Νίκου Νυφούδη δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ANDRO.GR
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Άρθρα-Απόψεις» δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι απαραίτητα του press724.gr.
