Πολλές δεκαετίες κουβαλούν επάνω τους κάποια οχήματα που κυκλοφορούν ακόμη στο νησί της Σάμου. Τα 40, 50 και 60 χρονών μηχανοκίνητα προσφέρουν μοναδικό θέαμα σε ντόπιους και τουρίστες που εντοπίζουν τους τεχνολογικούς “μαθουσάλες”, βγαλμένους από άλλη εποχή.
Ρεπορτάζ: Ηλέκτρα-Αθηνά Αντωνιάδου
Από τις ζούγκλες του Βιετνάμ στη Σάμο
Στρατιωτικό τζιπ αμερικανικής κατασκευής που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ, μοντέλο Μ-151 Α2 με πινακίδες ΦΙΛΠΑ (Φίλοι Παλαιού Αυτοκινήτου), είναι το πρώτο όχημα-αντίκα που συναντώ στο νησί. Πριν από περίπου εφτά χρόνια αγοράστηκε από μάντρα στην Αθήνα, όπου είχε καταλήξει από το Λιτόχωρο, μαζί με άλλα παλιά οχήματα του ελληνικού Στρατού που πουλήθηκαν από το 1980 και μετά.
2.400 κυβικά, βενζινοκίνητο και καίει “τ’ άντερά του”, επισημαίνει ο ιδιοκτήτης. Όσο για την τιμή αγοράς, εξαρτάται από την κατάσταση που βρίσκεται το κάθε κομμάτι. Για το συγκεκριμένο μοντέλο, μια μέση τιμή την εποχή προ κρίσης ήταν τα 12 με 15 χιλιάρικα. Ο αγοραστής στάθηκε τυχερός, με 5.000 ευρώ απέκτησε το αμάξι-θωρηκτό που ονειρευόταν. Τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα το θαυμάσει μαζί με άλλα παλιά αυτοκίνητα του νησιού, στην εκδήλωση που ετοιμάζεται από ιδιοκτήτες και φίλους των ηλικιωμένων, πλην μαχητικών, τροχοφόρων.
Ο “Ταρζάν”
Θυμάται κανείς το Subaru Delux 600, Μ80; Το μοντέλο, που ανήκει στη 2η γενιά της σειράς Subaru Rex, παραγόταν εργοστασιακά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ήταν το 1982 που πέρασε στην κατοχή του πατέρα του Δημήτρη Μαρώλια, όταν το αγόρασε από εταιρία μεταχειρισμένων του νησιού. Αν υποθέσουμε ότι είχε άλλα δυο χρόνια στην πλάτη του, τότε μιλάμε για 35 γεμάτα χρόνια απρόσκοπτης λειτουργίας για το τετράτροχο.
Μπαίνοντας στο αμάξι, θαρρείς πως ξαναζείς στιγμές μιας άλλης ζωής, από την εποχή που σε ‘μπαστάκωναν’ παιδί στα πίσω καθίσματα, ενώ πήγαινες να πειράξεις το στρογγυλό προεξέχον κουμπάκι της ασφάλειας. Στο συγκεκριμένο όχημα, βέβαια, έχει πάψει από χρόνια να λειτουργεί, ενώ οι πάνινες επενδύσεις κρέμονται από παντού, τα καθίσματα είναι μισοσκισμένα και οι πόρτες λεπτές κι ελαφριές σα φτερό.
“Πρόκειται για ταλαιπωρημένο αμάξι. Σκέφτομαι: ‘Αμάν, πότε θα πάθει καμιά βλάβη…’ για να το δώσω για απόσυρση, αλλά δε μου κάνει τη χάρη”, λέει ο Δημήτρης, που έχει ονομάσει το όχημά του Ταρζάν. Μέχρι πριν από δύο χρόνια το αυτοκίνητο περνούσε και ΚΤΕΟ, ενώ τώρα βρίσκεται παροπλισμένο στην αυλή του σπιτιού, χρησιμεύοντας μόνο για τη μεταφορά τσουβαλιών και εργαλείων από τη μια άκρη του κτήματος στην άλλη.
Το γέρικο Subaru είναι οικονομικό στην κατανάλωση, αλλά τα ανταλλακτικά είναι πανάκριβα και κάθε 150 χιλιόμετρα θέλει ένα κιλό λάδι συμπλήρωμα. “Μια φορά το είχα αφήσει επί ένα μήνα με το λαμπάκι του λαδιού αναμμένο και το άτιμο δεν έπαθε τίποτα”, μας πληροφορεί ο ιδιοκτήτης. Χαρακτηριστικό της αντοχής του ιαπωνικού αυτοκινήτου είναι πως επί χρόνια ‘τσαλαβουτούσε’ στα νερά, στην άκρη της παραλίας, όπου το οδηγούσαν ελαφρά τη καρδία. Με όλη την επιφάνεια της ρόδας μέσα στη θάλασσα το σασί γέμισε σκουριά, αλλά το άτρωτο αμαξάκι δουλεύει ως σήμερα.
Μια γριά “μπέμπα”
Το μακρινό 1953 βγήκε στην κυκλοφορία η BMW μοντέλο 51/3, η δεύτερη μεταπολεμική μηχανή 500 κυβικών της γερμανικής εταιρίας. Στην κατοχή του Κώστα Γιαννιού πέρασε πριν από 11 χρόνια, έχοντας δώσει 5.500 ευρώ για να την αποκτήσει σε τιμή ευκαιρίας. Κάποιες φορές που την κυκλοφορεί, προσθέτει το vintage καλαθάκι στα δεξιά για να μεταφέρει και τρίτο άτομο. ΚΤΕΟ περνάει κανονικά, ενώ ανταλλακτικά βρίσκει από παλιές μηχανές, και τα υπόλοιπα… τα επισκευάζει μόνος του.
“Τις άσπρες γραμμές που βλέπεις στο φτερό – τα λεγόμενα ‘φιλέτα’ – τις ζωγράφιζαν εκείνη την εποχή οι μαθητές των σχολών Καλών Τεχνών στη Γερμανία”, αναφέρει ο Κώστας, που έχει κάνει πολλά ταξίδια σε όλη την Ελλάδα πάνω στο εντυπωσιακό δίτροχο μέσω της Λέσχης Φίλων Κλασικής Μοτοσικλέτας, που εδρεύει στην Αθήνα.
Ο Δημήτρης Μαρώλιας πάνω στη θρυλική «μπέμπα» του 1953.
