Του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη
Δεν μπορώ να συλλάβω το μέγεθος της ανατροπής, που θα μπορούσε να συμβεί, μπας και ξεκολλήσουμε λιγάκι, από αυτό που μας συμβαίνει και κατατρώει τα σπλάχνα μας…
Έκανα το σφάλμα, κάποια στιγμή χθες, να διώ στις ειδήσεις, στιγμιότυπα από τη συνεδρίαση της Βουλής, με προεδρεύοντα τον αγαπημένο της φραουλοπαραγωγής, Μάκαρο.
Δεν είναι απλώς ότι τρόμαξα.
Δεν είναι απλά ότι πιάστηκε η ψυχή μου, γιατί ήρθαν στο μυαλό μου μνήμες και αθλιότητες, πολύ παλιών καιρών. Τότε που, εάν αποκτούσαν κάποια πλειοψηφία, έστω και απολύτως ευκαιριακή, κάποιες δυνάμεις εξαγριωμένων, στις Γενικές Συνελεύσεις, ξεδιπλώνονταν όλο το εκφασισμένο ταπεραμέντο και κινδύνευες με λιντσάρισμα.
Και θυμήθηκα τέτοιες σκηνές αρκετές.
Θυμήθηκα επιτροπές αποχουντοποίησης, γελοίων Ιαβέρηδων. Θυμήθηκα διασυρμό συναδέλφων, φίλων ακόμη και καθηγητών.
Που μετά, διαπιστώσαμε το πόσα γράμματα ξέρανε, σε σχέση με τα σκύβαλα, τα αλαλάζοντα κύμβαλα, που ανέλαβαν να ξεθεμελιώσουν την Νομική της Θεσσαλονίκης, του Μάνεση, του Παπαντωνίου, του Βαβούσκου, του Μανωλεδάκη.
Έμοιαζε με κακέκτυπο Γενικής Συνέλευσης, κάποιας περιθωριακής Σχολής, απ’ αυτές που τα αποτελέσματα των συνελεύσεων τους, δεν επρόκειτο ποτέ να παίξουν κάποιο ρόλο και όπου εκεί κυρίως ξεδιπλώνονταν η βαρβαρότητα .
Και αυτό ήταν Βουλή.
Και φώναζε ο δόλιος ο Δένδιας πως «δεν είναι δυνατόν να ήρθατε εδώ για να αποδείξετε, ότι μπορείτε να είστε τρισχειρότεροι, από τους προηγούμενους που υποτίθεται καταγγέλλατε».
Και πιάστηκε η ψυχή μου, γιατί θαρρούσα πως εκεί μέσα υπήρχαν συμφοιτητές και φίλοι, που υποτίθεται είχαν γαλουχηθεί σε άλλο κλίμα. Είχαν γαλουχηθεί σε μιαν άλλη λογική προσέγγισης του πολιτικού λόγου.
Και ο μεν εξωνημένος που προήδρευε, δεν με εξέπληξε καθόλου, εξάλλου μαθημένος είναι να κοροϊδεύει την κοινωνία, για να περνάει ζωή και κότα, έχοντας εξαργυρώσει, ότι υποτίθεται είχε χρεώσει στον ελληνικό λαό για το μπλαβιασμένο μάτι της φωτογραφίας και τα εισέπραξε στο πολλαπλάσιο ο άτιμος.
Μιλάω όμως, για ανθρώπους ήπιους και σοβαρούς, που δεν είχαν καμία σχέση με αυτό το αγρίεμα.
Έτσι δεν είναι ρε συ Χάρη Τζαμακλή;
Στους νεκρούς του παρακράτους του Μπαλαούρα, ανασύρεις την μνήμη του Λαμπράκη, για να παινευτείς για το δικό σου παρακράτος και τους δικούς σου φονιάδες;
Αίσχος. Αυτό δεν μπορεί να το ανεχτεί άνθρωπος εχέφρων, φίλε μου Τζαμακλή.
Σήκω φύγε, όσο είναι καιρός και μη συμφύρεσαι άλλο με αυτή την αθλιότητα.
Δεν έχω τι άλλο να σου πω αγαπημένε μου Χάρη.
Κι εσείς, οι άλλοι, όσοι καταλαβαίνετε.
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Aρθρα-Απόψεις» δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι απαραίτητα του press724.gr.
