Tου Σπύρου Στατήρη
Γιορτινές ημέρες ήταν αυτές, ευκαιρία για φυγή ή έστω σύντομη παύση απο τα καθημερινά, ευκαιρία και για να δει κανείς οικογένεια, φίλους, αγαπημένους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, όχι μόνο αυτούς.
Για κάποιον καρμικό λόγο, εξαιτίας κάποιας κοελιανής «συμπαντικης» συνωμοσίας (αλίμονο..), ξέρεις οτι μες στη γιορτινή φασαρία των ημερών, θα πετύχεις και εκείνους τους ίδιους «περίεργους τυχαίους», που λες και προσυνεννοημένα ξέρεις οτι θα τους δεις, όπως κάθε χρονο, στο ίδιο κοινό τραπέζι ή στο ίδιο φιλικό σπιτι. Και αναπόφευκτα, μετα τα πρώτα 20′, αντε βία 30′, δηλαδη μετα τα ανώδυνα και κοινότυπα «Χρονια Πολλα», «τι γίνεται», «η ομάδα πάλι δεν πάει βήμα», η κουβέντα ολισθαίνει σιγά σιγά προς τα «τρέχοντα»: τον ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφοριας, τον ΦΠΑ, τις ασφαλιστικές εισφορές. Τα γνωστά.
Και κάπου εκεί, ιδιως μαλιστα με αφορμή τα δύο τελευταία, ΦΠΑ και εισφορές, ειναι σαν να εχουν ηδη αρχίσει να ηχούν οι καμπάνες της Ιεριχους, το ιππικό εχει ηδη ξεκινήσει την προέλαση και το χτύπημα έρχεται. «Καλά, γκρινιαζετε και εσείς του «Ναι»; Απο που και ως που; Αφου τελικα το δικό σας πέρασε…» Και κάπου εκεί «χαλάει» και η σούπα. Ξεχνάς το «εορταστικό κλίμα» και η αγαπημένη σου ξέρει οτι σε 10′-15′ αναχωρειτε για τη γνωστή μπυραρία … Οι ίδιοι λαλίστατοι και πάνσοφοι «σακουλοποιοί» συνεχίζουν στο ίδιο τέμπο αναρωτώμενοι «Τι αμαρτίες πληρώνουμε πια; Απογοήτευση και μονο… Ποτε δεν ασχολήθηκα με την πολιτική, τι νόημα εχει αλλωστε, εμένα με ενδιαφέρει να ζω την οικογένειά μου, να παίρνω τον μισθό μου, να ειμαστε καλά. Ολα τα αλλα με αφήνουν παγερά αδιάφορο, αφου ολοι ειναι το ίδιο. Παντως κατι πρεπει να γινει…» Μαλιστα… Και εμείς, λοιπόν, οι «ανάποδοι», οι «αΝΑΙραστοι», που μάθαμε πια να ζούμε με τις «κενολογιες» του Αλέξη, τις εθνολαϊκιστικες τρολιές του Καμμένου, τα κενά μνήμης του Σταθάκη και τις παρολες των Μιχελογιαννάκηδων και των Πολάκηδων ουτε απογοητευμένοι δικαιούμεθα να ειμαστε ουτε προβληματισμένοι ουτε …πυρ και μανία με την συγκυβέρνηση της πολιτικής εξαπάτησης, της ξεδοντιασμενης ελπίδας και της αναιμικής αξιοπρέπειας Πολυ περισσότερο, δε, δεν δικαιούμεθα να ομιλούμε, όταν εμείς οι ίδιοι «προδότες» συνεχίζουμε να καταβάλλουμε ΦΠΑ, να καταβάλλουμε οχι μονο φόρο κανονικό αλλα και τέλος/φόρο επιτηδεύματος, να πληρώνουμε ενοίκιο και κοινόχρηστα στα γραφεία μας -γιατι, ω, τι περίεργο, δεν δουλεύουμε ολοι σε γραφείο Δημόσιας Υπηρεσίας, Δήμου ή Περιφέρειας. Και γιατι δεν δικαιούμεθα; Γιατι, όλως περιέργως, απο την αρχή της περσινής -πια- χρονιάς, μιλούσαμε για το δύσκολο ’15 που ερχόταν, για τα περιθώρια που ηταν στενά, για τις προσδοκίες που για να γίνουν πραγματικότητα έπρεπε να αλλάξουμε λογική και συμπεριφορά, για τα ψέματα που αυτη τη φορά δεν θα περνούσαν στο ντούκου, διότι λεφτά δεν υπήρχαν. Κλείνω για να μην κουράσω με το καλημέρα: το 2016 έφτασε και ξεκίνησε δυναμικά, φορτσάτο και «σαπουνοδροσάτο» που λεει και μια φίλη. Ασφαλιστικό και Κατρουγκαλος απο Δευτέρα στις επαλξεις, Τζιτζικωστας σε ρόλο ρυθμιστή και Κυριάκος ως ο τιτανοτεραστιος Μεσσίας που ντυμένος με το μανδύα της ελπίδας (και αυτός…) θα παρει απο το χέρι την ΝΔ για να αλλάξει αρδην το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ξέρετε ότι πολύ μεγάλος σε ηλικία δεν είμαι, ώστε να επικαλούμαι εμπειρία ετών και γεγονότων. Η μοίρα όμως τα έχει φέρει έτσι, ώστε καλώς ή κακώς για Μεσσίες έτυχε να ακούσω ήδη last year.
Οπότε, θα μου επιτρέψετε, αλλά ουτε φέτος θα πάρω. Διότι, παραφράζοντας και το γνωστό άσμα, οι Μεσσίες πέφτουνε, αλλα η εκλογική τους βάση μένει…
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Aρθρα-Απόψεις» δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι απαραίτητα του press724.gr.
