Αναμφίβολα ο μεγαλύτερος μύθος του πόκερ αλλά και του τζόγου γενικότερα, ο Ρεθυμνιώτης παίκτης αξίζει πραγματικά κάθε εκατοστό της χρυσής του φήμης.
Κανείς δεν έχει τζογάρει -και διακινδυνεύσει φυσικά- έκτοτε τέτοια ποσά, με τις φήμες να κάνουν λόγο για περισσότερα από 500 εκατομμύρια δολάρια που πέρασαν από τα χέρια του σε μια επεισοδιακή καριέρα που μέτρησε δεκαετίες στα μεγαλύτερα τραπέζια των αμερικανικών καζίνο.
Κι αν η βαριά βιομηχανία του τζόγου έχει ευτυχήσει να γνωρίσει μια μακρά σειρά από θαυμαστούς τζογαδόρους και τυχοδιώκτες, ανθρώπους που αποφάσισαν δηλαδή να ζήσουν τη ζωή ως το μεδούλι χωρίς καμιά εκτίμηση στο χρήμα, ο Nick the Greek παραμένει εδώ το βαρύ πυροβολικό!
Θρυλικός για τις μπλόφες του και μέγας εραστής της τράπουλας, έχει απαθανατιστεί στην ιστορία ως ο διασημότερος τζογαδόρος της Αμερικής, ένας άθλος από μόνος του που περιβάλλεται πια, όπως είναι φυσικό, από την αχλή του μύθου.
Κι αυτό γιατί ο Νίκος Δάνδολος (ή Δάνδολας, όπως έγινε γνωστός στον Νέο Κόσμο) κέρδισε και έχασε τα μεγαλύτερα ποσά στην ίδια την ιστορία του τζόγου: ανεβοκατέβηκε τα σκαλιά του πλούτου αναρίθμητες φορές, πέφτοντας από το ζενίθ στο ναδίρ και τανάπαλιν κάπου 73 φορές στη μακρά του καριέρα στα τραπέζια!
Ο «βασιλιάς των τζογαδόρων», όπως τον αποκάλεσε ο εκδότης του «Las Vegas Sun Newspaper», Hank Greenspun, την ώρα που ο Δάνδολος κειτόταν στο νεκροκρέβατο του νοσοκομείου το 1966, θεωρούσε πως «η τύχη είναι μια κυρία και αυτός είναι ο έρωτας της ζωής μου».
Μπλοφαδόρος τόσο στα τραπέζια όσο και τη ζωή, ο Δάνδολος δεν αποκάλυπτε ποτέ την ηλικία του, ενώ ο θρύλος τον θέλει να έχει κερδίσει (και να χάνει φυσικά) ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στο Λας Βέγκας!
Λάτρης του faro, ενός παλιού αμερικανικού παιχνιδιού που είναι πια από καιρό ξεχασμένο, ο Nick the Greek έπαιξε κάποτε το λατρεμένο του τυχερό παιχνίδι για 10 απανωτές μέρες χωρίς ύπνο. Και βέβαια θρυλική στέκει η συνάντησή του με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, τον οποίο ξενάγησε στον θαυμαστό κόσμο του Βέγκας συστήνοντάς τον στους αλογομούρηδες και φίλους τυχοδιώκτες ως «μικρό Αλ από το Πρίνστον» για να μην τον κοροϊδέψουν που ήταν επιστήμονας και άσχετος με τον τζόγο!
Ταυτοχρόνως, οι ασύλληπτες μάχες του με τον άλλον σκληροπυρηνικό τζογαδόρο της εποχής Johnny Moss οδήγησαν τελικά στην ίδρυση του φημισμένου πια τουρνουά World Series of Poker. Και βέβαια άλλο ένα γεγονός που δείχνει πόσο ταγμένος ήταν στο τζογαδόρικο καθήκον είναι ότι έπαιζε συνεχώς και αρνούνταν να αποσυρθεί από τη μάχη ούτε όταν χρειαζόταν ιατρική περίθαλψη, καλώντας για πρώτες βοήθειες επιτόπου ώστε να μη χάσει τη σειρά του.
Αυτός ήταν ο έλληνας βασιλιάς του αμερικανικού τζόγου, ο άνθρωπος που έγινε θρύλος για τη συνέπεια, την αφοσίωση αλλά και την κατάφωρη περιφρόνηση που έδειχνε στο χρήμα. Το έλεγε εξάλλου καλύτερα ο ίδιος: «Το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις»
Τα πρώτα χρόνια
Ο Νίκος Ανδρέας Δάνδολος γεννήθηκε στις 27 Απριλίου 1883 στο Ρέθυμνο της Κρήτης ως γόνος πλούσιας οικογένειας εμπόρων και εφοπλιστών (πατέρας έμπορος χαλιών και νονός ναυπηγός). Ο πιτσιρικάς μεγαλώνει μέσα στις ανέσεις της μεγαλοαστικής τάξης της εποχής και σε ηλικία 18 ετών θα βρεθεί να σπουδάζει κλασική φιλοσοφία στο Ελληνικό Ευαγγελικό Κολέγιο της Σμύρνης, από όπου καταγόταν εξάλλου η οικογένειά του.
Μια συνήθεια που ποτέ δεν θα εγκατέλειπε τον τρομερό αργότερα τζογαδόρο, που είχε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη «ευαγγέλιο». Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που είχε τους έλληνες φιλοσόφους μαζί του στους τζογαδορίστικους μαραθώνιούς του. «Στην αρχαία φιλοσοφία», έλεγε, «βρίσκεις γνώση, γαλήνη της ψυχής, διεξόδους και ισορροπία».
Ο εφοπλιστής νονός του ήταν αυτός που θα επέμενε να σταλεί ο μικρός στον Νέο Κόσμο για να κυνηγήσει το περίφημο τότε αμερικανικό όνειρο και να μάθει από πρώτο χέρι τον κόσμο των επιχειρήσεων, ώστε να αναλάβει αργότερα την πατρική επιχείρηση. Κι έτσι το καλοκαίρι του 1902, ο 19χρονος Νίκος σαλπάρει από τον Πειραιά για τη Νέα Υόρκη, με εγγυήσεις για εβδομαδιαίο επίδομα της τάξης των 150 δολαρίων από την οικογένειά του, ένα σεβαστότατο ποσό για την εποχή.
Πολύ καλός φοιτητής και έξυπνος νέος, στάλθηκε λοιπόν στις ΗΠΑ ως προπαρασκευαστικό στάδιο και μαθητεία, κάτι που θα εγγυόταν αργότερα την επιτυχία του στις επιχειρήσεις. Αυτό τουλάχιστον έλπιζε η οικογένειά του, αν και ο Νικ είχε άλλα στο μυαλό του. Εγκαταστάθηκε έτσι αρχικά στο Σικάγο, σύμφωνα με το πατρικό πλάνο, σύντομα όμως θα βρεθεί στο Μόντρεαλ του Καναδά να κυνηγά κατά πόδας τα άλογα των ιπποδρόμων!
Όχι ότι τον ενδιέφεραν βέβαια τα χρήματα και ο εύκολος πλουτισμός, καθώς από αυτά είχε μπόλικα. Αυτό που τον τράβηξε στις ιπποδρομίες ήταν η συγκίνηση της δράσης, την ίδια στιγμή που λίγο αργότερα θα συνειδητοποιήσει ότι την ίδια ακριβώς ζωή στην κόψη μπορούσαν να του προσφέρουν τα ζάρια και η τράπουλα (και κυρίως το πόκερ).
Με το γενναίο οικογενειακό επίδομα ανά χείρας, δεν είχε εξάλλου κανένα πρόβλημα να μπαινοβγαίνει στα καζίνο και να έχει όση πίστωση θέλει, κάτι που προφανώς ενίσχυσε τις ώρες που περνούσε πια μέσα στα ανήλιαγα καταγώγια. Αν και δεν έχει έρθει ακόμα η εποχή γι’ αυτό.
Από τις ιπποδρομίες στα τραπέζια
Ο ιππόδρομος αποδείχτηκε αρκετά επικερδής για τον ίδιο και μόλις μάζεψε κάπου 500.000 δολάρια στα άλογα, ήταν πια ώρα να επιστρέψει στο Σικάγο, καταλαγιάζοντας κάπως τις ανησυχίες των γονιών ότι είχε πάρει τον στραβό τον δρόμο. Εκεί βέβαια θα τα έχανε όλα στα ζάρια και τα χαρτιά, ένα μοτίβο που έμελλε να επαναληφθεί δεκάδες φορές στη ζωή του.
Δαιμόνιος καθώς ήταν τζογαδόρος και μπλοφατζής τρελός, σύντομα έγινε ατραξιόν στις χαρτοπαιχτικές λέσχες του Σικάγο: αυτός ο Έλληνας είχε το κάτι παραπάνω στον τζόγο καθώς δεν δίσταζε να ποντάρει τα πάντα ασχέτως αν θα έχανε ή κέρδιζε.
Η γέννηση του Nick the Greek
Ο Δάνδολος δεν ήταν κάνας τζογαδόρος του συρμού. Σπουδαγμένος και διαβασμένος, ήταν πάντα διψασμένος για γνώση, έστω κι αν η γνώση αφορούσε στους τρόπους να κερδίζεις τα τυχερά παιχνίδια. Με κινητήριο μοχλό τη νιότη και το δυνατό μαθηματικό μυαλό του, σύντομα εξοικειώθηκε με τους νόμους των πιθανοτήτων και τα ποσοστά επιτυχίας, παίζοντας ταυτοχρόνως στα δάχτυλα τους γραπτούς και άγραφους κανόνες του τζόγου.
Και βέβαια δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάθεται παρακεί και να μαθητεύει δίπλα στους καλύτερους. Όπως έκανε όταν πήγε στο Μόντρεαλ του Καναδά, όπου και πλησίασε έναν αξιοσέβαστο αναβάτη, τον Phil Musgrave, για να του μάθει τα μυστικά των ιπποδρομιών. Αλλά και μετά, στο Σικάγο, όταν έχασε για πρώτη φορά τα πάντα, που διπλάρωσε έναν θρύλο του πόκερ για να του δείξει τα βασικά, έναν τύπο που ισχυριζόταν δηλαδή ότι «αν ο Θεός θέλει να μάθει να παίζει, θα έρθει σε μένα».
Κυνηγός της δράσης
Έχοντας χάσει λοιπόν το μισό εκατομμύριο δολάρια από τις ιπποδρομίες, ήταν και πάλι στον άσο. Όχι ότι αυτό τον πτόησε και σύντομα όπως είπαμε θα γινόταν διασημότητα στις λέσχες του Σικάγο από τα ποσά που πόνταρε. Κι έτσι δεν ήταν ασυνήθιστο να κερδίζει ή να χάνει 100.000 δολάρια (το θέλετε και σε σημερινές τιμές; Κάπου 6,5 εκατ. δολάρια!) σε μια ριξιά των ζαριών ή σε μια παρτίδα πόκερ, κάτι που τον μετέτρεψε σε αξιοπερίεργο θέαμα στα καζίνο. Ο Nick the Greek είχε έρθει για να μείνει!
Θρύλος έγινε μάλιστα στην αρχή όχι για τις νίκες αλλά για τις ηχηρές του ήττες. Ήταν στα ζάρια που θα έχανε το μεγαλύτερο ίσως γνωστό ποσό που παίχτηκε ποτέ στην Αμερική: ένα απογευματάκι στη Νέα Υόρκη κατάφερε να χάσει 1,6 εκατ. δολάρια σε ένα τουρνουά που διάρκεσε 12 μέρες! Σε άλλη βέβαια περίσταση έφυγε με 500.000 δολάρια στην τσέπη, αυτή τη φορά έπειτα από 7 ώρες πόκερ.
Το μεγαλύτερο ποντάρισμα που κέρδισε ποτέ στο πόκερ ήταν ταυτοχρόνως και η κορυφαία κομπίνα του: έφυγε από το τραπέζι με 150.000 δολάρια, τρέποντας με το ζευγαράκι των 10αριών του τον αντίπαλο σε φυγή, παρά το γεγονός ότι ο άλλος κρατούσε στα χέρια του φουλ του άσου με βαλέδες!
Θρύλος εναντίον θρύλου
Με το που νομιμοποίησε τον τζόγο η πολιτεία της Νεβάδα το 1931, μαντέψτε ποιος μετακόμισε μόνιμα στο Λας Βέγκας! Η πόλη της αμαρτίας έγινε έτσι η απόλυτη παιδική χαρά του Δάνδολου, ο οποίος ήταν μάλιστα από τις μεγάλες ατραξιόν του Βέγκας, συμβάλλοντας κι αυτός με τη σειρά και τον θρύλο που τον περιέβαλλε πια στην καθιέρωση της καζινούπολης των ΗΠΑ.
Ανεξάρτητος πάντα τζογαδόρος, κάτι που σήμαινε ότι δεν δούλευε για λογαριασμό του καζίνο ή της Μαφίας, είπε στον διαβόητο Benny Binion, αφεντικό της Μαφίας του Βέγκας και τρομερό τζογαδόρο επίσης, το 1949 ότι ήταν πρόθυμος να τα βάλει με όποιον παίκτη ήθελε ο «νονός». Και βέβαια αυτός κάλεσε τον καλύτερο ποκερά των ΗΠΑ, τον επίσης θρύλο Johnny Moss, τον μόνο άνθρωπο που κατά κοινή ομολογία θα μπορούσε να παίξει στα ίσα τον έλληνα τζογαδόρο.
Ο μαφιόζος έστησε έτσι το παιχνίδι ώστε να βγει ο ίδιος κερδισμένος ό,τι κι αν γινόταν στο heads-up των δύο παικτών: η παρτίδα, όσο κι αν κρατούσε, θα λάμβανε χώρα στο λόμπι του καζίνο του (Horseshoe) ώστε να έχουν τη δυνατότητα να το παρακολουθούν οι θαμώνες. Αποτέλεσμα; Η φήμη που έφερε στο καζίνο του «νονού» η συγκεκριμένη μάχη έβαλε κάτω όλες τις διαφημίσεις που είχε κάνει μέχρι τότε ο Binion!
Κι αυτό γιατί η μάχη του 57χρονου πια Δάνδολου με τον 42χρονο Moss κράτησε περισσότερο από 5 μήνες (Ιανουάριος-Μάιος 1951), με μόνα διαλείμματα για φαγητό και ύπνο! Για να κρατήσουν μάλιστα το ενδιαφέρον του κοινού σε αμείωτα επίπεδα, οι δύο τζογαδόροι αναμετρήθηκαν σε μια σειρά παραλλαγών της πόκας, καθώς φαινόταν ότι στο πόκερ ήταν ισοδύναμοι. Μέρα με τη μέρα, τεράστια ποσά άλλαζαν χέρια και χιλιάδες άνθρωποι παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την παρτίδα που δεν έλεγε να τελειώσει. Κι έτσι ένα απόγευμα, με τον έλληνα τζογαδόρο σχεδόν απένταρο (είχε ήδη χάσει 4 εκατ. δολάρια!), ο Νικ σηκώθηκε και είπε ιπποτικά στον αντίπαλό του: «Κύριε Moss, θα πρέπει να σας αφήσω να φύγετε. Κατόπιν αποτραβήχτηκε παρακεί και βρήκε παρηγοριά σε σύγγραμμα του Πλάτωνα.
Χρόνια αργότερα, η αξιομνημόνευτη μάχη θα γεννούσε έναν σημερινό θρύλο του πόκερ, το World Series of Poker.
Αξιομνημόνευτα περιστατικά
Σε μια ιστορική παρτίδα πόκερ στη Νέα Υόρκη, με VIP θεατές όπως ο βασιλιάς της Αιγύπτου, Φαρούκ, ο Νικ αναμετρήθηκε με τον «νονό» της νεοϋορκέζικης Μαφίας, Κοστέλο. Αφού τον άφησε πανί με πανί ο Δάνδολος, ο μαφιόζος του είπε: «Έλληνα, φεύγεις και δεν συνεχίζεις γιατί είσαι δειλός!» Τότε ο Νικ παρακάλεσε τον Φαρούκ να ανακατέψει την τράπουλα. «Και τώρα αμίγκο», γύρισε στον Κοστέλο, «έλα να τραβήξουμε από ένα χαρτί. Το μεγαλύτερο θα κερδίσει 500.000 δολάρια»! Εννοείται ότι ο Κοστέλο, αφού άναψε το πούρο του κι έριξε το παλτό στους ώμους του, αποχώρησε αγέρωχα με την κομπανία…
Την άλλη κιόλας μέρα, οι «New York Times» εξυμνούσαν τον έλληνα τζογαδόρο ως τον αδιαφιλονίκητο βασιλιά του πόκερ που ταπείνωσε τον Κοστέλο! Τότε είναι που τον γνώρισαν και έγιναν φίλοι και θαυμαστές του οι Φρανκ Σινάτρα, Τέλης Σαβάλας και ο κροίσος Αριστοτέλης Ωνάσης.
Σε άλλο αξιομνημόνευτο περιστατικό, παραμονή Πρωτοχρονιάς τώρα, ο τζογαδόρος έχασε 300.000 δολάρια. Σηκώθηκε τότε ατάραχος, ένα λεπτό ακριβώς πριν σημάνει ο νέος χρόνος και έδωσε το σύνθημα να αναβοσβήσουν τα φώτα και να ανοίξουν οι σαμπάνιες που περίμεναν. «Ελπίζω», βροντοφώναξε, «η αλλαγή του χρόνου να αλλάξει την τύχη μου». Το ξημέρωμα τον βρήκε να κερδίζει 1,25 εκατ. δολάρια, ποσό που έχασε στη συνέχεια στη ρουλέτα και τα άλογα.
Το τελευταίο κεφάλαιο
Κοντά στα τέλη της ζωής του, για άλλη μια φορά στην ψάθα, ο Nick the Greek εντοπίστηκε να παίζει πόκερ με μικροποσά στην Καλιφόρνια. Όταν μάλιστα τον ανακάλυψε εκεί πρωταθλητής του πόκερ και αλλοτινός φίλος του ξεφτισμένου πια θρύλου, τον ρώτησε πώς μπορούσε να παίζει τώρα για ψίχουλα εκεί που κάποτε τζόγαρε εκατομμύρια. Ο Δάνδολος του αντιγύρισε απλά: «Παραμένει πόκερ, έτσι δεν είναι;».
Αυτή ήταν η φιλοσοφία του έλληνα τζογαδόρου, δεν είχε σημασία αν θα κέρδιζες ή θα έχανες, σημασία είχε μόνο το ταξίδι. Το απέδειξε άλλωστε περίτρανα βρισκόμενος από την κορυφή στα τάρταρα 73 φορές στη μακρά του καριέρα. Ήταν εξάλλου ο καλύτερος παίκτης της Ανατολικής Ακτής, έχοντας κερδίσει πρακτικά όλους τους γνωστούς αντιπάλους. Το τελευταίο αυτό κεφάλαιο της ζωής του έκλεισε τα Χριστούγεννα του 1966 σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες, με τον ίδιο ξοφλημένο πια και αδέκαρο…
Ο «τζέντλεμαν της τσόχας», όπως τον αποκαλούσαν, ήταν ο πρώτος παίκτης που περιλήφθηκε στο Poker Hall of Fame το 1979 (παρέα με τον Johnny Moss), ένα τυχερό παιχνίδι που τόσο βοήθησε να γίνει παγκόσμια μόδα. Τα 500 εκατ. δολάρια που υπολογίζεται ότι πέρασαν από τα χέρια του αγγίζουν σε σημερινές τιμές τα 87 δισ. δολάρια, για τέτοια ποσά μιλάμε! Εννοείται ότι αν είχε κρατήσει τα πλούτη του θα ήταν μακράν ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, αν και αυτό δεν τον απασχόλησε ποτέ.
Σε μια άγνωστη πλευρά της ζωής του, ο Δάνδολος δώρισε σε αγαθοεργίες και φιλανθρωπικούς σκοπούς (κυρίως σε εκπαιδευτικές δράσεις) περισσότερα από 20 εκατ. δολάρια! Παρά τις αμέτρητες ερωμένες του, δεν παντρεύτηκε ποτέ, καθώς γι’ αυτόν η μόνη αγάπη που είχε σημασία ήταν ο έρωτας με την τράπουλα.
Ο νομπελίστας φυσικός Richard Feynman που γνώρισε κάποτε τον Δάνδολο έκατσε και υπολόγισε τι έκανε τον Έλληνα τόσο φοβερό παίκτη. Βρήκε έτσι ότι ο Nick the Greek ήξερε λεπτομερώς τις πιθανότητες και τα ποσοστά επιτυχίας όλων των παιχνιδιών που έπαιζε. Ταυτοχρόνως, φρόντιζε να μάθει τις προκαταλήψεις των αντιπάλων του και τα σημάδια που φανέρωναν τι κρατούσαν στο χέρι τους, ενώ όταν έπαιζε με πεπειραμένους αντιπάλους χρησιμοποιούσε τη φήμη του μπλοφατζή που προηγούνταν εξάλλου του ιδίου.
Πηγή: blog.mantinades.gr
