Tου Παναγιώτη ΚεΐσογλουΜια παλιά λαϊκή παροιμία λέει πως “αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει”. Τίποτα πιο εύστοχο δεν μπορεί να παρουσιάσει την σημερινή κατάσταση που βιώνει η χώρα. Μια χώρα ταλαιπωρημένη, διχασμένη, με τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και με χαμένη την αξιοπιστία της στο διεθνές σκηνικό. Μια χώρα που πρέπει όλοι μαζί να βάλουμε πλάτη για να σταθεί και πάλι στα πόδια της, να ανακτήσει την λαϊκή της κυριαρχία και της εθνική της ανεξαρτησία. Η δική μας γενιά έχει την υποχρέωση να δώσει αυτόν τον αγώνα για να μπορέσει να κληροδοτήσει στα παιδιά της μια χώρα πιο ισχυρή από αυτή που παρέλαβε. Μια χώρα που θα βαδίζει με περηφάνια, αξιοπρέπεια και αξιοπιστία στους λαούς του κόσμου.
Πέντε χρόνια τώρα πήγαν χαμένα. Πέντε χρόνια που ακούσαμε πάρα πολλά. Ακούσαμε για λεφτά που υπήρχαν, ακούσαμε για Ζάππεια και κοστολογημένα ισοδύναμα μέτρα, ακούσαμε για σκίσιμο του μνημονίου, για ζουρνάδες και νταούλια που θα χορεύουν στον ρυθμό τους οι αγορές. Μα πάνω από όλα ακούσαμε να έπανέρχονται στον δημόσιο διάλογο φράσεις όπως γερμανοτσολιάδες, τρόικα εσωτερικού, Τσολάκογλου, Πινοσέτ, κρεμάλες για τους προδότες κτλ. Και όλα αυτά για το ψευτοδίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο.
Σε αυτά τα πέντε χρόνια χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Βασικές αλλαγές που έπρεπε να γίνουν για να πάρει μπροστά η οικονομία δεν έγιναν ποτέ είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγο προστασίας συμφερόντων που εξυπηρετούσε η εκάστοτε κυβέρνηση. Καμιά πάταξη της φοροδιαφυγής, καμιά ανασύνταξη της δημόσιας διοίκησης, κανένα παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης.
Θα συνεχίσουμε στο ίδιο ρυθμό; Θα συνεχιστούν τα ψευτοδιλήμματα με νέους όρους όπως το ευρώ-δραχμη; Θα φτάσουμε πάλι μετά από τρία χρόνια στο ίδιο σημείο να παρακαλάμε για ένα νέο μνημόνιο;
Τώρα είναι η ώρα για μια επανάσταση. Για την επανάσταση του αυτονόητου. Τώρα που ο παραλογισμός του αντιμνημονίου τελειώνει.. Ας επιστρέψει η λογική. Ας αποδεχτούμε όλοι ότι το μνημόνιο δεν είναι ο βασικός εχθρός της χώρας αλλά Η ΣΥΝΈΠΕΙΑ χρόνιων παθογενειών του ελληνικού κράτους. Τώρα είναι η ώρα για χάραξη εθνικής στρατηγικής. Σύγκλιση των δημοκρατικών δυνάμεων χρειαζόμαστε, βασισμένη σε πολιτικό σχέδιο εκτάκτου ανάγκης.
Μια νέα αφήγηση για τον τόπο με στόχο:
Μια νέα αφήγηση για τον τόπο με στόχο:
α) να στηριχτεί άμεσα η παραγωγική βάση της χώρας,
β) να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας μέσω των ευρωπαικών επενδυτικών προγραμμάτων,
γ) να διασωθεί η κοινωνική συνοχή,
δ) να αντιμετωπιστεί η πρόκληση μιας αποτελεσματικής και διάφανης δημόσιας διοίκησης,
ε) να προταχτεί η δημοκρατική λειτουργία της χώρας,
στ) να ξανακερδηθεί διεθνώς η αξιοπρέπειά της χώρας ώστε να αντιμετωπιστούν με υπερηφάνεια και ρεαλισμό τα εθνικά μας ζητήματα.
β) να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας μέσω των ευρωπαικών επενδυτικών προγραμμάτων,
γ) να διασωθεί η κοινωνική συνοχή,
δ) να αντιμετωπιστεί η πρόκληση μιας αποτελεσματικής και διάφανης δημόσιας διοίκησης,
ε) να προταχτεί η δημοκρατική λειτουργία της χώρας,
στ) να ξανακερδηθεί διεθνώς η αξιοπρέπειά της χώρας ώστε να αντιμετωπιστούν με υπερηφάνεια και ρεαλισμό τα εθνικά μας ζητήματα.
Ήρθε η ώρα της αλήθειας και του ρεαλισμού. Υπάρχουν όμως τριών ειδών αλήθειες. Αυτές που θέλουμε να ακούσουμε. Αυτές που δεν αντέχουμε να ακούσουμε. Και αυτές που δεν μπορούμε να πούμε. Οι αλήθειες λοιπόν που θέλουμε να ακούμε (χωρίς να είναι απόλυτα ψευδείς) είναι αυτές που λένε ότι για την κατάσταση που βιώνουμε φταίνε συνεχώς κάποιοι άλλοι στους οποίους άλλους δίνουμε ονόματα όπως π.χ. πολιτικοί, κόμματα, κατεστημένο, Ε.Ε., Γερμανία, Μέρκελ, Αμερική, τρόικα, θεσμοί, κτλ. Οι αλήθειες που δεν θέλουμε να ακούσουμε είναι αυτές που αναφέρονται στις δικές μας ευθύνες. Αυτές που αναφέρονται στα κριτήρια με τα οποία διαλέγαμε τους εκπροσώπους μας στη βουλή, τη σοβαροτητα που δείχναμε στα σοβαρά προβλήματα του τόπου, στα στραβά μάτια που κάναμε κάθε φορά που βλέπαμε την οποιαδήποτε παρανομία και ΚΥΡΊΩΣ την αλήθεια ότι βάζαμε πάνω από όλα το προσωπικό μας συμφέρον εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Τέλος υπάρχει και η αλήθεια που δεν τολμάμε να πούμε. Είναι αυτή που καταδεικνύει τις λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αναφέρεται σ’αυτόν τον δύσκολο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να ορθοποδήσει η χώρα και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της μακριά από δάνειες δυνάμεις και εξαρτήσεις.
Η σύγκρουση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα δεν είναι σύγκρουση μόνο ιδεολογιών και πολιτικών σχηματισμών. Είναι σύγκρουση νοοτροπίας και στάσης ζωής. Στη σύγκρουση αυτή είμαστε ξεκάθαρα με την παράταξη της κοινωνίας, της παραγωγής, και των αλλαγών, και όχι με την παράταξη της ιδιοτέλειας, του πλουτισμού μέσα από τον τυχοδιωκτισμό και την τεμπελιά, την παράταξη της συντήρησης, που φοβάται τις αλλαγές.
Στις δύσκολες μέρες που βρίσκονται μπροστά μας δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω και σε κάθε δυσκολία να σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά και περήφανα να δίνουμε την κάθε μάχη έχοντας στο μυαλο μας τους στίχους του ποιητή «σημασία δεν έχει η Ιθάκη αλλά το ταξίδι». Και είμαστε βέβαιοι πως θα φτάσουμε στην Ιθάκη έχοντας δώσει έναν αγώνα καθαρό, αγνό και τίμιο όπως πάντα. Τότε και μόνο θα μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι πως η καινούργια ανατολή του ήλιου θα είναι με καλύτερες προοπτικές για τον τόπο και τους ανθρώπους.
