Να μην εφησυχάζουν με την αρχική τους διάγνωση στους τραυματισμούς αστράγαλου και πέλματος συστήνει η Αμερικανική Οστεοπαθητική Εταιρεία στους γιατρούς, καθώς σε πολλές περιπτώσεις έχει διαπιστωθεί ότι η αρχική διάγνωση δεν είναι απαραίτητα και η σωστή. Το γεγονός αυτό μπορεί να επιφέρει σημαντικές επιπτώσεις στο άτομο που έχει τραυματιστεί μακροχρόνια, με πόνους, αρθρίτιδες ακόμα και αναπηρίες.
Οι επιστήμονες του Τμήματος Ορθοπεδικής στο Νοσοκομείο Plainview στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία κλινική ανασκόπηση, η οποία μάλιστα δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο «Journal of the American Osteopathic Association», και η οποία σκιαγραφεί τις λεπτομέρειες που καθιστούν δύσκολη την αναγνώριση και τη θεραπεία του κατάγματος της έξω απόφυσης του οστού του αστραγάλου (δηλαδή ένα κάταγμα του snowboarder), τον τραυματισμό του τρίγωνου οσταρίου (οστό του ποδιού που αναπτύσσεται από ένα πρόσθετο κέντρο οστεοποίησης κατά μήκος της οπίσθιας επιφάνειας του αστραγάλου), την κάκωση του Lisfranc, του διαστρέμματος της 1ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης (τραυματισμός υπερέκτασης), του κατάγματος του σκαφοειδούς λόγω πίεσης και των συνδεσμικών κακώσεων.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι ασθενείς, για παράδειγμα, με κάταγμα του snowboarder κλινικά εμφανίζουν πόνο και συμπτώματα παρόμοια με το διάστρεμμα του αστραγάλου, που περιλαμβάνει έντονο οίδημα και πόνο στο πλαϊνό μέρος του αστραγάλου.
Βασιζόμενοι σε αυτά τα ευρήματα, οι ερευνητές συστήνουν στους κλινικούς γιατρούς να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και να επιβεβαιώνουν την εγκυρότητα της διάγνωσής τους πριν προβούν σε θεραπεία. Τους προτρέπουν να κάνουν πρόσθετες απεικονιστικές εξετάσεις όπως ακτινογραφίες και να «παίρνουν» μια δεύτερη γνώμη από έναν ορθοπεδικό χειρουργό. Όπως λένε οι ερευνητές, οι λεπτομέρειες είναι αυτές που προσδιορίζουν τη διάγνωση και τη θεραπεία σε κάθε ένα από τα έξι συχνότερα τραύματα του πέλματος και του αστραγάλου, και αυτές οι λεπτομέρειες είναι πολλές.
Η επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας κα Jessica Reissig, DO, του Τμήματος Ορθοπεδικής στο Νοσοκομείο Plainview στη Νέα Υόρκη επισημαίνει ότι αυτά τα είδη τραυμάτων αποτελούν σημαντική πηγή νοσηρότητας και μακροχρόνιας αναπηρίας όλων των ασθενών και όχι μόνο των κορυφαίων αθλητών και πρωταθλητών. Επειδή λοιπόν, τα κλινικά συμπτώματα δεν είναι σαφή, η αιτία του προβλήματος είναι δύσκολα αναγνωρίσιμη με την τυπική απεικόνιση. Ένας κακοδιαχειρισμένος τραυματισμός μπορεί, όπως λέει, στο μέλλον να οδηγήσει σε πολλά μελλοντικά προβλήματα, γι’ αυτό η σωστή και έγκαιρη διάγνωση είναι σημαντική.
Όπως ανέφερε η Δρ. Reissig, τα κατάγματα του snowboarder που δεν έχουν υποστεί αγωγή, οι κακώσεις τoυ Lisfranc και τα διαστρέμματα της 1ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης έχουν υψηλά ποσοστά συσχέτισης με τη μελλοντική εμφάνιση αρθρίτιδας. Επιπροσθέτως, έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες για χρόνιο σοβαρό πόνο και αναπηρία πολλά έτη έπειτα από τον τραυματισμό. Επιπλέον, η ακατάλληλη θεραπεία τραυμάτων στα πέλματα και τους αστραγάλους μπορεί να οδηγήσει σε άλλους τραυματισμούς και προβλήματα, όπως τενοντίτιδα και υποτροπιάζοντα διαστρέμματα αστραγάλου.
Ο δεύτερος συγγραφέας της έρευνας κ. Adam Bitterman, DO, του Hofstra Northwell School of Medicine τόνισε ότι μετά την επιβεβαίωση μιας διάγνωσης πρέπει να γίνει η κατάλληλη επιλογή θεραπείας έτσι ώστε, ο ασθενής με μην υποστεί καμία επίπτωση στην ποιότητα ζωής του στο μέλλον.
Αναφερόμενος στην έρευνα αυτή, ο φυσιοθεραπευτής – χειροθεραπευτής κ. Γιώργος Κακαβάς τόνισε ότι η διάγνωση μερικών τραυματισμών ενέχει πολλές δυσκολίες, όπως για παράδειγμα οι τραυματισμοί του τρίγωνου οσταρίου συχνά συγχέονται με τους τραυματισμούς του Αχίλλειου τένοντα και μακρού καμπτήρα του μεγάλου δακτύλου του ποδιού, λόγω της εγγύτητας του τρίγωνου οσταρίου σε αυτές τις δομές. Αλλά αν αυτοί οι τραυματισμοί παραμείνουν αδιάγνωστοι, οι αθλητές ως αντιστάθμιση στρέφουν το πέλμα και τον αστράγαλο (προς τη μέση γραμμή του σώματος), οδηγώντας σε άλλα προβλήματα, όπως είναι η τενοντίτιδα των περονιαίων τενόντων.
Όπως είπε, πιο επιρρεπείς σε τέτοιου είδους κακώσεις είναι οι ποδοσφαιριστές, οι μπασκετμπολίστες, οι χορευτές και οι αθλητές της ενόργανης γυμναστικής. Όμως και οι ηλικιωμένοι ενήλικες διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο τραυματισμών και καταγμάτων επειδή μεγαλώνοντας χάνουν μυϊκή και οστική μάζα, αλλά και επειδή έχουν περισσότερα προβλήματα όρασης και ισορροπίας, γεγονός που αυξάνει περαιτέρω τον κίνδυνο.
Πηγή: naftemporiki.gr
