Στη Βουλή, καλλίτερα από οπουδήποτε αλλού, βλέπει κανείς καθημερινά το αποτέλεσμα της θέσης υποψηφιότητας ή σωστότερα του εκτροχιασμού της δημοκρατίας.
Επειδή ο υποψήφιος είναι εκείνος που ζητάει την ψήφο, ο εκλογέας αμέσως θεωρεί ως ζητιάνο, ως «ψαρά» και μετά την εκλογή, τον θεωρεί υποχρεωμένο γιατί του οφείλει προσωπικά κάτι.
Επειδή και το γνωρίζει και αδιάκοπα το διαπιστώνει αυτό ο βουλευτής, καταλήγει να συμπεριφέρεται με τρόπο τέτοιο που να ριζώνει μέσα στον εκλογέα αυτό το συναίσθημα.
Εκτός από σπάνιες, σπανιότατες εξαιρέσεις, η κατάκτηση και η διατήρηση μιας έδρας στη Βουλή προϋποθέτει κι επιβάλλει κολακείες, υποσχέσεις, κλίκες συμπαιγνίες, δεσμεύσεις, αποδοχή υποστηρίξεων που δεν είναι πάντοτε χωρίς συμφέρον. Αυτά είναι τα βαθύτατα ρυπαρά ήθη. Ποιός βουλευτής, εκτός κι αν είναι επίορκος, θα μπορούσε να ορκιστεί ότι δεν είναι εξαναγκασμένος, αν όχι για πράξεις, πάντως για συμπεριφορά που η συνείδηση του αποδοκιμάζει, δείχνοντας εκτίμηση για ανθρώπους που δεν την αξίζουν;
Ας προσθέσουμε ότι στις μέρες μας υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να εκλεγεί κανείς βουλευτής αν δεν ανήκει σε κόμμα που τον έχει χρίσει υποψήφιο. Όλο και περισσότερο, τα κόμματα επιλέγουν τους υποψήφιους. Τούτο προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι αυτοί θ΄ανήκουν σ΄ένα «οργανισμό» κι ότι θα υποκύπτουν στις αποφάσεις τους, ακόμη κι όταν δεν τις εγκρίνουν.
Το να πεις ότι ένας βουλευτής, είναι τίμιος σημαίνει, στην τρέχουσα γλώσσα, πως δεν εκμεταλλεύεται την εντολή που του δόθηκε απο το λαό. Αλλά η πνευματική τιμιότητα, η ευθύτητα, η αυστηρότητα, η αξιοπρέπεια που όφειλαν να είναι αχώριστες από το λειτούργημα του, που είναι όλα αυτά;
Η σχέση του εκλογέα με τον εκλεγμένο έχει με τέτοιο τρόπο γίνει, ώστε ο πρώτος να έχει πεισθεί πως ο δεύτερος έχει προσωπικό συμφέρον, συμφέρον οικονομικό, να καταλάβει το αξίωμα αυτό. Δυστυχώς, αυτή είναι συχνά η αλήθεια. Γι΄αυτόν άλλωστε το λόγο ένας αριθμός ανθρώπων, που με τις ικανότητές τους και την αξία τους θα ήταν οι ενδεδειγμένοι για το λειτούργημα αυτό, αρνούνται να εκτεθούν ως υποψήφιοι. Δεν τρομάζουν για τη νομοθετική εργασία που τους περιμένει, αλλά για την προεκλογική βάσανο.
Το βουλευτικό λειτούργημα έγινε σήμερα ένα επάγγελμα με πλήρη απασχόληση. Μήπως για να προετοιμαστούν οι νόμοι, να μελετηθούν και να ψηφιστούν; Όχι μα το θεό! Μήπως για να εξετασθεί ο κρατικός προϋπολογισμός, για να συζητηθεί η πολιτική της κυβέρνησης, οι μεγάλοι προσανατολισμοί; Όχι βέβαια. Μήπως για να πληροφορηθούν οι βουλευτές για την κατάσταση της οικονομίας, να ενημερωθούν για τα εξωτερικά γεγονότα που διακυβεύουν τα πρωταρχικά συμφέροντα της χώρας; Καθόλου.
Εκείνο όμως που αδιάκοπα καταπονεί το βουλευτή, εκείνο που απασχολεί σ΄όλο το μάκρος της ημέρας τους βοηθούς και την γραμματεία του, είναι οι παρεμβάσεις του για εξυπηρετήσεις.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μωρίς Ντρυόν «Να αναπλάσουμε τη Δημοκρατία»
