« Η κόκκινη βία 1947-1950» του Σάκη Μουμτζή
Πρόλογος: Nίκος Μαραντζίδης
Το βιβλίο αυτό αποτελεί συνέχεια της « Κόκκινης βίας 1943-1946» με το οποίο ο συγγραφέας Σάκης Μουμτζής έκανε την εμφάνιση του στο χώρο της ιστοριογραφίας. Σε αυτό το καινούργιο βιβλίο του καταγράφει γεγονότα του γενικευμένου εμφυλίου πολέμου, που ο ίδιος κρίνει ως σημαντικά και τα σχολιάζει, ανατρέποντας το ερμηνευτικό σχήμα των ιστορικών της αριστεράς.Το αξιοπερίεργο είναι πως παρατηρώντας την βιβλιογραφία διαπίστωσα πως στο μεγαλύτερο μέρος της ανήκει στους αριστερούς ιστοριογράφους. Μάλλον ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τα τεκμήρια και τα πραγματολογικά στοιχεία που αυτοί εισφέρουν για να ανατρέψει εκ των έσω την άποψη τους.
Αλλωστε και ο ίδιος, όπως διαβάζω στο βιογραφικό του, στη δεκαετία του 70 υπήρξε στέλεχος στην αποκληθείσα ανανεωτική πτέρυγα της αριστεράς και συνεπώς είναι γνώστης νοοτροπιών, συμπεριφορών, προσώπων και καταστάσεων.
Η βασική θέση που διατρέχει όλο το βιβλίο είναι πως ο γενικευμένος εμφύλιος πόλεμος 1947-1950, δεν επεβλήθηκε στο ΚΚΕ από την λεγόμενη « λευκή τρομοκρατία», όπως είναι η κυρίαρχη ερμηνεία της αριστεράς, αλλά υπήρξε προϊόν ψυχρής επιλογής του Ν.Ζαχαριάδη.
Εκτιμώνταςότι ήταν δυνατόν να εμπλέξει το εσωτερικό πρόβλημα της χώρας στην διαρκώς επιδεινούμενη σχέση των νικητών του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, ο ηγέτης του ΚΚΕ, τον Απρίλιο του 1946, σε συνάντηση του με τον Στάλιν στην Κριμαία, πέτυχε την συναίνεση του στην παροχή κάθε μορφής βοήθειας, ώστε να συγκροτηθεί ο στρατός του ΚΚΕ, που πήρε την ονομασία τον Οκτώβριο του 1946, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας ( ΔΣΕ).
Ο εξοπλισμός άρχισε να ρέει άφθονος από το φθινόπωρο του 1946 και όπως προκύπτει από τα γιουγκοσλαβικά αρχεία, τα οποία επικαλείται ο Σάκης Μουμτζής για να τεκμηριώσει την άποψη του, οι μεγάλες ποσότητες του συνέβαλαν ώστε οι 4000 διασκορπισμένοι ανά την χώρα αντάρτες μέσα σε έξι μήνες να γίνουν ένας στρατός 18000 μαχητών, άριστα εξοπλισμένος, με ιεραρχία, επιμελητεία και κέντρα πληροφοριών.
Κατά τον συγγραφέα, το 1947, η παρατακτή δύναμη του Εθνικού Στρατού ήταν λίγο μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του ΔΣΕ,ο οποίος όμως υπερτερούσε σε συγκεκριμένα είδη οπλισμού. Ετσι, σε αυτήν την πρώτη χρονιά του εμφυλίου πολέμου κάθε αποτέλεσμα ήταν δυνατό, καθώς η αμερικανική βοήθεια δεν είχε αρχίσει να φθάνει στα πεδία των μαχών.
Πάγια θέση του Σάκη Μουμτζή που διατρέχει όλο το βιβλίο του, είναι πως ο ελληνικός λαός στην συντρπτική του πλειοψηφία ήταν αντίθετος στην επικράτηση των κομμουνιστών, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων εξάλλου,δεν ενέκρινε την επιλογή της ηγεσίας του να προσφύγει στα όπλα και γι΄αυτό αρνήθηκε να πολέμήσει. Το πρόβλημα των εφεδρειών, δεν ήταν τεχνικής μορφής, αλλά όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, ένα βαθύτατα πολιτικό πρόβλημα.
Επειδή η διεθνής κατάσταση διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου ο συγγραφέας αφιερώνει σημαντικό μέρος του βιβλίου, με εμπεριστατωμένη ανάλυση, στο Σχέδιο Μάρσαλ, στην συγκρότηση της Κομινφόρμ, στην ρήξη Τίτο –Στάλιν, στο πραξικόπημα της Πράγας.
Με μία «προκλητική» ματιά που ανατρέπει τεκμηριώμενα την κρατούσα αντίληψη της αριστεράς, εξετάζει το ζήτημα της Μακρονήσου και των Εκτάκτων Στρατοδικείων, παραθέτοντας αριθμούς και μαρτυρίες από την αριστερή ιστοριογραφία. Τέλος με μία κατατοπιστική αφήγηση δίνει στον αναγνώστη τα συμβάντα στην πολύπαθη Πελοπόννησο από το 1943 ως το 1950.
Το βιβλίο αυτό, όπως και το προηγούμενο, καταχωρείται στην λεγόμενη « αναθεωρητική σχολή», που βασικοί της εκφραστές είναι οι Ν.Μαραντζίδης και Στ.Καλύβας, οι οποίοι με τις εργασίες τους επέφεραν ρωγμή στην « επίσημη» ερμηνεία του Εμφυλίου πολέμου, που την συνέγραψαν, μετά την Μεταπολίτευση, οι ηττημένοι.
Το βιβλίο θα παρουσιαστεί στην Θεσσαλονίκη στις 19 Ιανουαρίου 2016, στην Εταιρεία <ακεδονικών Σπουδών στις 7.30 μ.μ.
