Γράφει ο Ψάλτης
Η σιδηροδρομική γραμμή στην Ειδομένη, διατάχτηκε να ανοίξει από τους… «καταληψίες» πρόσφυγες με επέμβαση της αστυνομίας, για να μπορούν τα τρένα να μεταφέρουν εμπορεύματα προκειμένου να μην υποστούν άλλες ζημιές οι ελληνικές επιχειρήσεις και για να μη χαθούν άλλες θέσεις εργασίας. Τα σύνορα στον Προμαχώνα για ποιον λόγο παραμένουν κλειστά και δεν γίνεται αντίστοιχη επέμβαση από την αστυνομία;
Αυτό αναρωτήθηκε σήμερα φίλος αναγνώστης, διαβάζοντας την είδηση πως οι αγρότες αποφάσισαν τον επ΄ αόριστον αποκλεισμό του τελωνείου του Προμαχώνα, για τα φορτηγά και τις νταλίκες σε πρώτη φάση και για τον αντίστοιχο αποκλεισμό στο τελωνείο της Εξοχής.
Σχεδόν από την πρώτη μέρα των αγροτικών κινητοποιήσεων, από τις αρχές του χρόνου, οι αγρότες δήλωναν στα κανάλια με περισσή ευκολία πως κλιμακώνουν τον αγώνα τους, θέλοντας να πιέσουν με τον τρόπο αυτόν την κυβέρνηση, στέλνοντας ταυτόχρονα μηνύματα στην κοινή γνώμη. Και η τελευταία, έδειχνε μέχρι τώρα να αποδέχεται σε μεγάλο βαθμό, το δίκαιο των αιτημάτων τους, καθώς το ασφαλιστικό και το φορολογικό έχει στόχο τις τσέπες όλων και όχι μόνο των αγροτών.
«Κλιμακώνουμε τον αγώνα μας… Θα βγάλουμε και άλλα τρακτέρ στα μπλόκα» δήλωνε εκπρόσωπος των αγροτών μετά το αδιέξοδο στη συνάντηση με τον πρωθυπουργό. Δηλαδή υπάρχουν και τρακτέρ καβάτζα, για ώρα ανάγκης; Αναρωτιέται εύλογα κάποιος.
Την ίδια στιγμή η λεγόμενη κλιμάκωση προκαλεί αποκλεισμούς και παρακαμπτηρίων και δευτερογενών κομβικών σημείων του οδικού δικτύου, με αποτέλεσμα, πολύ απλά οι μετακινήσεις να γίνονται απαγορευτικές.
Οι επιπτώσεις από μια τέτοια κίνηση, τη στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση δεν έχει δείξει ότι αντιδρά μέχρι στιγμής, είναι προφανής. Είναι πλέον θέμα χρόνου, το πότε η κοινή γνώμη, όντας το πρώτο θύμα των κινητοποιήσεων, θα αρχίσει να στρέφεται εναντίον των αγροτών. Αυτός ίσως είναι ο λόγος που τα ΜΑΤ δεν διατάχθηκαν να στραφούν εναντίον των τρακτέρ, από τη στιγμή που κάποια μέρα θα στραφούν οι πολίτες εναντίον τους… όπως μπορεί να σκέφτονται στην κυβέρνηση, σαν μια ιδέα αποφυγής ενός επιπλέον πολιτικού κόστους.
Και μιλώντας για κλιμάκωση, κανείς αγρότης δεν εννοεί ότι θα κάνει στο τέλος «χαρακίρι» ή ότι θα αυτομαστιγωθεί στην πλατεία του χωριού. Μέχρι τώρα, από την αρχή των κινητοποιήσεων, τα φρούτα και τα λαχανικά έφταναν κανονικότατα από το χωράφι στο ράφι, τρακτέρ υπήρχαν στα χωράφια, ψάρια έβγαιναν από τη θάλασσα, το γάλα παραγόταν κανονικά από τους κτηνοτρόφους. «Κανείς δεν μίλησε για απεργία αλλά για κινητοποιήσεις » θα σκεφτεί κάποιος. Σωστό, αλλά πως περιμένεις να βρεις κατανόηση από κάποιον που ενδεχομένως χάσει τη δουλειά του επειδή η εταιρεία του, που ήδη ήταν στα πρόθυρα χρεωκοπίας, δεν μπορεί να λειτουργήσει λόγω των κινητοποιήσεων; Ή μήπως δεν μας ενδιαφέρει αυτό το «κοινό».
Από την άλλη ο χρόνος πιέζει και οι δουλειές στα χωράφια θα πρέπει να συνεχιστούν σε λίγο. Οι αγρότες το γνωρίζουν επίσης καλά αυτό και μάλλον, θα πρέπει σταδιακά να αρχίσουν να σκέφτονται και το πως θα προετοιμάσουν τη μεγάλη έξοδο. Με ποιον τρόπο δεν θα φύγουν ηττημένοι από τα μπλόκα, αλλά έχοντας κερδίσει έστω κάτι λίγο.
Για αυτό και όπως αναφέρω στον τίτλο, το «ταβάνι» των κινητοποιήσεων πλησιάζει επικίνδυνα. Το θέμα είναι αν οι αγρότες επιλέξουν να φτάσουν σε ρήξη εκτός από την κυβέρνηση και με την κοινωνία, ή αν επιλέξουν να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους με μορφές αγώνα που δεν θα στρέφονται εναντίον των συμπολιτών τους.
