Του Σπύρου Στατήρη
Το AfD, το κόμμα με την αντιμεταναστευτική ατζέντα και τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά που έκανε την έκπληξη στις γερμανικές εκλογές και ήρθε τρίτο και με φόρα, έχει ήδη χαρακτηριστεί από σχολιαστές εντός Γερμανίας ως «αισχρό αντιδραστικό κίνημα το οποίο υπενθυμίζει το χειρότερο παρελθόν της χώρας».
Βέβαια πόσο «έκπληξη» είναι αυτή η εξέλιξη; Και γιατί και η άνοδος του AfD να μην σχετιστεί με την αντίστοιχη έκρηξη της Λε πεν στη Γαλλία και του UKIP του Φάρατζ στη Μ.Βρετανία;
Ζούμε σε ένα κόσμο διασυνδεδεμένο και παγκοσμιοποιημένο μεν, αλλά αυτό δεν σημαίνει τελικά τίποτα. Πολλά από αυτά που οι εμείς οι «ελίτ» – βάζω και τον εαυτό μου μέσα – της γνώσης, της μόρφωσης, της τεχνολογίας και της καινοτομίας, οι οποίοι ζούμε σε πόλεις ή και μητροπόλεις της σύγχρονης κοινωνίας και τα οποία θεωρούμε δεδομένα, είναι φούμαρα.
Η πλειοψηφία, τελικά, προτιμά να θυσιάσει στο βωμό της κατ’ επίφαση ασφάλειας και σταθερότητας που της πωλούν οι τυχοδιώκτες φασιστοειδών σχηματισμών, δημοκρατικά ιδεώδη, αξίες και κατακτήσεις, τις οποίες δεν τις αισθάνεται δικές της, γιατί μάλλον ποτέ δεν τις κατάλαβε ή δεν τις ένιωσε ως δικές της, κτήμα της και κομμάτι της. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τον τελευταίο καιρό σχεδόν τα ίδια.
«Έκπληξη» στη Γαλλία, «κερδισμένος» ο ευρωσκεπτικισμός στη Μ. Βρετανία, «τεκτονικές αλλαγές» στη Γερμανία, «ελπίδα και αξιοπρέπεια» στην Ελλάδα για να μην ξεχνιόμαστε… Το νήμα που φαίνεται να διαπερνά όλες αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις ίσως να είναι και κοινό: η πίεση και συμπίεση της μεσαίας τάξης, η ασύνειδη λήθη του παρελθόντος, αλλά και η δυστυχία των σακατεμένων και κατατρεγμένων του πλανήτη, μαζί με την απαραίτητη τρομοκρατία της θρησκείας που εκπορεύεται από κάτι εγκληματικά μορφώματα τύπου ISIS, συνθέτουν τελικά ένα «θηρίο» που είτε το κοιτάς κατάματα και το αντιμετωπίζεις είτε σε κάνει μια μπουκιά…
Είναι δύσκολο – το ξαναλέω – αυτή η νέα γενιά Ευρωπαίων είτε βρίσκεται στην Ελλάδα είτε στη Γερμανία είτε στη Γαλλία να ανακαλέσει στη μνήμη της τις καταστροφές των Παγκοσμίων Πολέμων, να θυμηθεί το τέρας του ναζισμού, να συνδυάσει το αίτημα για ειρήνη των λαών με την ευρωπαϊκή συνένωση και ολοκλήρωση. Αυτό που την απασχολεί είναι η «ευκολία» στο διηνεκές: «να περνάμε καλά», να συμμετέχουμε σε καμιά καμπάνια τύπου avaaz για να νιώθουμε και λίγο ευαισθητοποιημένοι, να βρίζουμε και λίγο την Ευρώπη των επιδοτήσεων γιατί …έτσι, να σπάμε και κανένα παρμπρίζ να εκτονώνεται το μένος μας προς τη γερμανοκρατούμενη οικονομία, αλλά και να βλέπουμε και μισό μάτι τους πρόσφυγες όταν είναι στην πόρτα μας, γιατί είναι ισλαμιστές και τα ‘θελαν και τα ‘παθαν.
Το νόμισμα έχει μεν δύο όψεις, αλλά δεν παύει να είναι το ίδιο. Μεταξύ αυτού που σπάει το αυτοκίνητο στο όνομα της αλληλεγγύης και αυτού που κυνηγά τους πρόσφυγες στο όνομα της ασφάλειάς του, η διαφορά δεν είναι πολύ μεγάλη. Καθένας από τους δύο «ήρωες» κλείνει τα μάτια σε ένα μέρος της πραγματικότητας προκειμένου να ονειρεύεται με κλειστά το άλλο, το βολικό, αυτό που κατά περίπτωση τον βολεύει. Το δυστύχημα δεν ολοκληρώνεται εδώ, αλλά έχει μία ακόμη σημαντική και μάλλον την πλέον καθοριστική παράμετρο: οι «μπάχαλοι» της μιας περίπτωσης και τα «εθνίκια» της άλλης, δεν θα κατάφερναν μόνοι τους τίποτε αν το μήνυμα προς τα έξω δεν το φιλτράριζαν και δεν το καθιστούσαν πολιτική ταυτότητα και συγκροτημένη πολιτική άποψη οι πρόθυμοι μπροστάρηδες, οι πρόθυμοι τύποι που αυτά τα αυτιά που θέλουν να ακούσουν το μήνυμα που ήδη τους ηχεί ευχάριστο, τα χαϊδεύουν και τα κανακεύουν. Τέλειωσαν και οι γερμανικές εκλογές, λοιπόν, και για όλους αυτούς που έχουν συνηθίσει ή ακόμη καλύτερα, έχουν επιλέξει να σκέφτονται και να λειτουργούν με όρους «άσπρο-μαύρο», «καλό- κακό», «ή μαζί μας- ή εναντίον μας» ο κόσμος συνεχίζει και παραμένει κάτι παραπάνω από δύσκολος•παραμένει ακατανόητος, σύνθετος, ανθρώπινος
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Άρθρα-Απόψεις» δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι απαραίτητα του press724.gr.
