Στις αντιθετικές δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών Παναγιώτη Κουρουμπλή και του υπουργού Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά για την Ειδομένη αναφέρθηκε ο Μανώλης Γλέζος.
Υποστήριξε πως αυτοί που βγαίνουν χαμένοι είναι όσοι προσπαθούν να βάλουν σε μια λογική σειρά τα γεγονότα και να δουν αν υπάρχει λύση στο δράμα των ανθρώπων που είναι εγκλωβισμένοι εκεί.
Τι λοιπόν είναι από τα δύο; «Σύγχρονο Νταχάου» ή «εικόνα τιμητική για την Ελλάδα»;
Και οι δύο υπουργοί αναφέρονται στην πρόθεση του Ελληνικού κράτους να μην νομιμοποιήσει με την παρουσία του, την δημιουργία οργανωμένου χώρου υποδοχής στο συγκεκριμένο σημείο.
Εκεί που άλλος υπουργός, ο Γιάννης Μουζάλας, στην περίφημη συνέντευξη στον Παύλο Τσίμα, προσπάθησε να θέσει νομικά κωλύματα και να αποκλείσει την πιθανότητα οργανωμένης στήριξης στον συγκεκριμένο χώρο.
Ο ανθρωπισμός μας λοιπόν εξαντλείται μπροστά στα κλειστά σύνορα.
Οι σκοπιμότητες πάνω από τις υποχρεώσεις μας απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην συγκεκριμένη περίπτωση, η απόφαση ότι οι πρόσφυγες πρέπει να μοιραστούν ανά την επικράτεια, και δεν πρέπει να παραμείνουν στην Ειδομένη.
Ο παραλογισμός, να βλέπουμε τα εμπορεύματα να περνάνε ελεύθερα στις σιδηροδρομικές γραμμές της Ειδομένης, και οι «άνθρωποι-εμπόρευμα», δέσμιοι αποφάσεων αξίας πολλών δισεκατομμυρίων που θα διακινηθούν ανάμεσα στην Ε.Ε., την Τουρκία, την Ελλάδα.
Την Ελλάδα, στην οποία η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα μοιράσει τους πρόσφυγες ανά την επικράτεια και στη συνέχεια θα εξασφαλίσει κονδύλια, προσλήψεις, ίσως και ανάπτυξη πάνω στα χαμένα όνειρα και ελπίδες των προσφύγων που δεν πρόλαβαν να περάσουν και έμειναν παρά τη θέλησή τους εδώ.
«Σύγχρονο Νταχάου»
Υπάρχει μια διαφορά Παναγιώτη Κουρουμπλή.
Εκείνο το Νταχάου υπήρχε σαν αποτέλεσμα μια απόφασης ενός κράτους να είναι παρών.
Το «σύγχρονο» υπάρχει σαν αποτέλεσμα μιας απόφασης ενός κράτους το οποίο θέλει να είναι απών.
