Αναρωτιέμαι γιατί έχεις κάνει τόσο λίγη τηλεόραση. Έχω την αίσθηση ότι ήσουν πάντα λίγο απόμακρος, σαν να τη σνόμπαρες κάπως.
Έχω κάνει τηλεόραση, αλλά δεν ήθελα να κάνω στο καπάκι πάλι τον ίδιο χαρακτήρα, είναι θέμα στρατηγικής. Βεβαίως και πιο μικρός είχα πιο απόλυτη σχέση με τα πράγματα, ήταν πιο στρωμένα αλλού, οπότε δεν είχες ανάγκη να κάνεις και τηλεόραση. Τώρα που έχει μπει το αγγούρι, βλέπεις ότι είναι φούσκα αυτή η απολυτότητα που είχες με ένα επιθετικό νεύρο «ναι, καλά, η τηλεόραση να πάει να χεστεί». Θυμάμαι ότι είχα πάει σε πρωινό πριν από πέντε χρόνια και είχα το ύφος «γιατί με φέρατε εδώ, δεν έπρεπε να έρθω!». Στην πραγματικότητα, όταν δεν ξέρεις το σπορ, τραβάς μια άμυνα του τύπου «δεν μου αρέσει καθόλου». Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ότι δεν σου αρέσει, είναι που δεν το ξέρεις.
Πώς και φέτος, λοιπόν, έκανες τη Μουρμούρα;
Όταν ήρθε η πρόταση της Μουρμούρας, είπα «ναι» στο ρόλο, δεν είπα «ναι» στην τηλεόραση. Είχα ανάγκη, από ματαιοδοξία αν θες, να βγω λίγο έξω, να ξεμυτίσω, ενώ ήθελα να βγάλω και κάποια χρήματα. Κι ευτυχώς που το πρόβλεψα, γιατί του χρόνου με τα ριάλιτι δεν θα παίξει τίποτα. Είχα την ανάγκη μέσα μου να με γνωρίσει ξανά ο κόσμος, να μη με ξεχάσει. Ήταν πανάλαφρη η όλη φάση και η Νάντια Κοντογεώργη, μαζί με την οποία παίξαμε, δώρο Θεού. Συνεννοηθήκαμε με τη μία. Δεν περάσαμε ούτε μια στιγμή έντασης. Και τα παιδιά στο συνεργείο ήταν πολύ καλά. Τους ζητώ συγνώμη γιατί δεν ξυπνούσα πάντα το πρωί για να πάω στην ώρα μου στο γύρισμα. Άσε που μια φορά δεν ξύπνησα καθόλου και με έψαχναν σε όλη την Αθήνα. Ευτυχώς με συγχώρεσαν. Όταν με απέλυσαν, θύμωσα, αλλά τελικά για καλό ήταν.
