«Εσύ μην χαίρεσαι δεν θα πας!»
Αυτό είπε ένας δάσκαλος, απευθυνόμενος στον «Γιάννη» σε ένα παιδί το οποίο μετρούσε λίγες ημέρες από τότε που επέστρεψε στο σχολείο.
Το αγοράκι αυτό, μαθητής της έκτης δημοτικού σε σχολείο της περιφέρειας είχε επιστρέψει στα μαθήματα του μετά από τρία χρόνια αγώνα.
Επέστρεψε νικητής, έχοντας ξεπεράσει τον καρκίνο μετά από πολλές επεμβάσεις και πολύ προσπάθεια να αισθανθεί ξανά δυνατός.
Όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με αυτή την συμπεριφορά μαζεύτηκε, ένιωσε άσχημα.
Στο σχολείο αυτό συνεχίζει να πηγαίνει διότι δεν είχε και άλλη επιλογή -βλέπετε δεν υπήρχε άλλο κοντά στο σπίτι του.
Το περιστατικό αυτό έγινε πριν από αρκετό καιρό αλλά ο σύλλογος γονιών παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια «Φλόγα» αποφάσισε να το δημοσιοποιήσει τώρα καθώς γίνεται δέκτης καταγγελιών πολλών παρόμοιων περιστατικών.
«Δεν είναι το μόνο περιστατικό. Υπάρχει άγνοια στον κόσμο, πολλοί θεωρούν ότι ένα παιδί με καρκίνο είναι μελλοθάνατο. Αυτό δεν ισχύει. […] Έχουμε αντιμετωπίσει πολλά τέτοια περιστατικά. Θλιβερά πολλά! Ενώ απ τη μια υπάρχει κόσμος με ευαισθησία, δυστυχώς υπάρχει ακόμη μια μειοψηφία που θεωρεί ότι τα παιδιά αυτά έχουν κάτι μεταδοτικό ή τα βλέπει ως μελλοθάνατα» λέει η Μαρία Τρυφωνίδη, πρόεδρος του συλλόγου γονιών παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια «Φλόγα».
Τα παιδιά μπορούν να γίνουν σκληρά πολλές φορές άθελα τους. Μιλούν χωρίς να φιλτράρουν την σκέψη τους και κάποιες φορές χωρίς να μπαίνουν στη θέση του άλλου που μπορεί να υποφέρει.
Σε αυτές τις περιπτώσεις σημαντικό ρόλο παίζουν οι εκπαιδευτικοί μας λέει η κυρία Τρυφωνίδη, η οποία μας δίνει ακόμη ένα παράδειγμα παιδιού με καρκίνο που βρέθηκε σε δύσκολη θέση:
«Παιδάκι της πρώτης δημοτικού μου είχε πει ότι τις πρώτες ημέρες που πήγε στο σχολείο νόμιζαν ότι είναι αγόρι και δεν το πείραζαν· όταν κατάλαβαν ότι είναι κορίτσι και δεν είχε μαλλιά το κορόιδευαν και δεν ήθελε να ξαναπάει. […] Είναι καθήκον του δασκάλου να ενημερώσει όλη την τάξη, ποιο παιδί έχει πρόβλημα, τι πρόβλημα έχει το παιδί και πώς μπορούμε να το βοηθήσουμε.»
Ο ρόλος των γονιών
Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι οι γονείς πρέπει να εξηγήσουν στα παιδιά τους ότι η ζωή έχει δυσκολίες και αυτές έχουν διάφορες μορφές, να τους δώσουν να καταλάβουν ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο διπλανός τους, μπορεί να το αντιμετωπίσουν και τα ίδια, να «βάλουν στα παπούτσια» του άλλου παιδιού το δικό τους μιλώντας του για τον φόβο, το άγχος και την αγωνία που βιώνει ένα παιδί που νοσεί.
«Να είναι ευγενικοί ώστε το παιδί που πάσχει να νιώθει ότι οι γύρω του του συμπαραστέκονται με γλυκύτητα , να μην του λένε κάτι που μπορεί να το πονέσουν περισσότερο, να το βοηθούν σε κάτι που χρειάζεται, να του κάνουν περισσότερο παρέα»
είναι μερικές από τις συμβουλές που δίνει στους γονείς η σύμβουλος ψυχικής υγείας, Μαρία Ρουσοχατζάκη.
Ο ρόλος του εκπαιδευτικού
Μια ανοικτή κουβέντα στην τάξη για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ή αντιμετωπίζει ένα παιδάκι αλλά και ένα θερμό καλωσόρισμα μετά από μια περίοδο αποχής απ τα μαθήματα βοηθάει το παιδί που πάσχει να ενταχθεί εκ νέου στην τάξη αλλά και τους συμμαθητές του να καταλάβουν την δυσκολία του, λένε οι ειδικοί.
Η Μαρία Ρουσοχατζάκη η οποία έχει κληθεί να βοηθήσει πολλά παιδιά μετά από προβλήματα υγείας να επανενταχτούν στο σχολείο λέει ότι προτρέπει πάντα τους γονείς να μιλήσουν στους εκπαιδευτικούς, να τους κάνουν κοινωνούς του προβλήματος ώστε να προετοιμάσουν έτσι την επιστροφή του παιδιού τους:
«Ένας εκπαιδευτικός οφείλει να κάνει μια τάξη να δουλεύει ως ομάδα. Ομάδα σημαίνει εντάσσω και τους αδύναμους για να προχωρήσει η ομάδα και να βοηθήσω ακόμη και αυτούς που δεν έχουν κάποιο πρόβλημα να γίνουν καλύτεροι.»
Όσο για τους εκπαιδευτικούς που αντιμετωπίζουν με σκληρό τρόπο ένα παιδί με κινητικά προβλήματα ή ένα παιδί με καρκίνο, όλοι οι ειδικοί είναι κατηγορηματικοί, είναι αυτοί που έχουν πολύ έντονο το άγχος του θανάτου.
Πηγή: cnn.gr
