Του Σταύρου Γκουγκουλούδη*
Οι δημοσιογράφοι απεργούν λέγοντας ότι «προϋπόθεση της ανεξάρτητης δημοσιογραφικής λειτουργίας είναι η αυτονομία και η αυτοτέλεια των ασφαλιστικών Ταμείων των εργαζομένων στα ΜΜΕ και των πόρων τους», ακούγεται σήμερα μεταξύ των τραγουδιών στο ραδιόφωνο. Εύηχη έκφραση με την οποία δύσκολα κάποιος μη υποψιασμένος θα διαφωνήσει.
Τι σημαίνει, όμως «αυτονομία και αυτοτέλεια ασφαλιστικών ταμείων και πόρων»; Αν κανείς το γρατζουνίσει, θα πέσει πάνω στη λέξη «αγγελιόσημο». Τι εστί αγγελιόσημο; Ποσοστό από την διαφημιστική δαπάνη των προϊόντων που διαφημίζονται, θεσπισμένο δια νόμου, το οποίο κατευθύνεται απευθείας προς κάλυψη των ασφαλιστικών δαπανών των δημοσιογράφων στα ταμεία τους. Θεσπίστηκε, αρχικά από την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου με το νομοθετικό διάταγμα 465 του 1941, «περί διαχειρίσεως των Λογαριασμών Ανεργίας των Ταμείων Συντάξεων Προσωπικού Εφημερίδων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και περί ενισχύσεως των πόρων αυτών» και συνεχίζει μέχρι σήμερα να ισχύει, με διάφορες παραλλαγές. Ποιος πληρώνει αυτό το ποσοστό; Ευκολάκι. Ο καταναλωτής, καθώς αυτή η προσαύξηση επιβαρύνει την τιμή των προϊόντων. Με άλλα λόγια, ακόμα και ο πιο άπορος πολίτης αυτής της χώρας, αγοράζοντας από το ράφι του σουπερ μάρκετ έστω ένα κουτί οδοντογλυφίδες, επιδοτεί από την τσέπη του την ασφαλιστική δαπάνη μιας συγκεκριμένης επαγγελματικής ομάδας, των δημοσιογράφων στην προκειμένη περίπτωση. Αν τα ταμεία ενοποιηθούν, αυτό το ειδικό προνόμιο της συγκεκριμένης επαγγελματικής ομάδας χάνεται.
Κοντολογίς, οι δημοσιογράφοι της ΕΣΗΕΑ μας λένε πως για να είναι σε θέση να επιτελέσουν το λειτούργημα τους με ανεξαρτησία , η ασφαλιστική τους δαπάνη θα πρέπει να καλύπτεται από το υστέρημα της κοινωνίας και μάλιστα δια νόμου. Φυσικά πρόκειται για πρόσχημα. Είναι μια μάχη οπισθοφυλακής μιας εκ των πολλών προνομιούχων επαγγελματικών ομάδων, οι οποίες θέλουν να συνεχίσουν να ισχύουν τα προνόμια τους, σε βάρος πάντα του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου
*Δικηγόρου
