Του Σάκη Μουμτζή
Πριν από λίγες μέρες έγινε μία διημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη για την τοπική αυτοδιοίκηση, στην οποία εισηγητές ήταν προβεβλημένα τοπικά στελέχη του κόμματος. Ειπώθηκαν ενδιαφέροντα πράγματα, δηλωτικά των αντιλήψεων που υπάρχουν στον βασικό κομματικό πυρήνα, που θα έπαιρναν τον χαρακτήρα της γραφικότητας, αν δεν αφορούσαν πολιτικά πρόσωπα που ασκούν ή επηρεάζουν την κυβερνητική πολιτική.
Ο τέως πρόεδρος του ΟΛΘ, υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος, σωστά επεσήμανε πως πρέπει να κατασκευασθεί η 6η προβλήτα, για να αναπτυχθεί το λιμάνι. Και αμέσως μετά, στα πλαίσια της κομματικής γραμμής, ζήτησε τη συγκρότηση της δημόσιας λιμενικής αρχής, που θα διασφαλίζει τον κοινωνικό του ρόλο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ενδιαφέρον έχει ο προσδιορισμός του «κοινωνικού ρόλου». Έτσι, μάθαμε από τον τέως πρόεδρο πως η δημόσια λιμενική αρχή θα πρέπει να έχει λόγο στην ανάπτυξη, στη στρατηγική, στην τήρηση των περιβαλλοντικών όρων και στην τήρηση της εργατικής νομοθεσίας και των συμβάσεων.
Και την 6η προβλήτα ποιος θα την κατασκευάσει; Γιατί νομίζω, ουδείς ιδιώτης επενδυτής θα ενδιαφερθεί να επενδύσει, έχοντας πάνω από το κεφάλι του έναν κρατικό φορέα που θα ελέγχει κάθε του δραστηριότητα. Επειδή αυτά είναι γνωστά, η συγκρότηση της δημόσιας λιμενικής αρχής είναι ένας εύσχημος τρόπος να μην ιδιωτικοποιηθεί ή να μην παραχωρηθεί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Να παραμείνει η κατάσταση ως έχει, προς πλήρη ικανοποίηση των λιμενεργατών – δημοσίων υπαλλήλων, των συμφερόντων που το λυμαίνονται και προς δόξαν της ιδεοληψίας των συριζαίων τοπικών παραγόντων. Η δραματική περικοπή των δημοσίων επενδύσεων θα καταστήσει την 6η προβλήτα αντικείμενο πολλών διημερίδων του ΣΥΡΙΖΑ.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτική ήταν η εισήγηση του βουλευτή του κόμματος κ. Φάμελου, που με παρρησία ξεκαθάρισε πως «είμαστε υπέρ της εργασίας και όχι υπέρ του πλούτου». Βέβαια καλείται να απαντήσει στο ερώτημα «και την εργασία ποιος θα την πληρώσει;». Γιατί κι ένας απόφοιτος λυκείου γνωρίζει πως η μισθοδοσία καταβάλλεται από τα κέρδη, από τον πλούτο της επιχείρησης. Αν μία ιδιωτική επιχείρηση δεν έχει κέρδη, κάποια στιγμή χρεοκοπεί, ενώ τις ζημίες μίας δημόσιας επιχείρησης τις πληρώνουν όλοι οι φορολογούμενοι.
Όμως ο κ.Φάμελος γίνεται πιο σαφής, καθώς αναπτύσσει τη θεωρία πως «η εργασία δημιουργείται από τα εργαλεία του δημοκρατικού προγραμματισμού, των τοπικών αναπτυξιακών προγραμμάτων… και οποιουδήποτε άλλου ρυθμιστικού και κανονιστικού πλαισίου για την αυτοδιοίκηση». Και ποιος θα τα χρηματοδοτήσει όλα αυτά, όταν το «ταμείον είναι μείον»;
Τα χτυπήματα έρχονται το ένα πίσω από το άλλο. Έτσι, μαθαίνουμε πως την ανάπτυξη θα φέρει ο «υγιής κοινοτισμός, η κοινωνική επιχειρηματικότητα». Και ως παράδειγμα ο συριζαίος βουλευτής αναφέρει την κοινότητα των Αμπελακίων του 18ου αιώνα.
Προφανώς όλοι τους ζουν σε μίαν άλλη εποχή. Ονειρεύονται μίαν οικονομία με κρατικό σχεδιασμό και προγραμματισμό, χωρίς να αναρωτηθούν πώς θα εξευρεθούν οι πόροι. Έχοντας τη βεβαιότητα πως για την κρίση ευθύνεται το μνημόνιο, αδυνατούν να κατανοήσουν τους λόγους για τους οποίους βρισκόμαστε σε αυτήν την τραγική κατάσταση. Και ακόμα να αντιληφθούν τις αιτίες της κατάρρευσης ενός ολόκληρου κόσμου, αυτού του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ανήμποροι να συγκροτήσουν μία στοιχειώδη οικονομική σκέψη, δεν γνωρίζουν πως δουλειές χωρίς κεφάλαια δεν γίνονται. Τα κεφάλαια, δε, τα βάζουν οι κεφαλαιοκράτες, γι΄ αυτό και ονομάζονται έτσι. Και ο κεφαλαιοκράτης επενδύει για να κερδίσει, για να πλουτίσει. Αλλά επειδή αυτοί οι άνθρωποι έρχονται από τα βάθη των σπηλαίων, οραματίζονται και μία κοινωνία των σπηλαίων. Κι όταν δεν βρίσκουν σύγχρονα παραδείγματα, ανατρέχουν στα Αμπελάκια.
Σύντροφοι, μην κάνετε τόσο κουραστικό ταξίδι. Το 1917 είναι πιο κοντά.
Όλη η εξουσία στα σοβιέτ (της Θεσσαλονίκης)!
Πρωτοδημοσιεύθηκε στο liberal.gr
