Αν και παραμένει μια διαδεδομένη μέθοδος πειθαρχίας, η επανεξέταση ερευνών από τις τελευταίες πέντε δεκαετίες δείχνει, ότι το “ξύλισμα” κάνει το παιδί να αντιδράει περισσότερο άτακτα και έχει συνολικά αρνητικές συνέπειες για εκείνο αργότερα στη ζωή.
Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Τέξας και και το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν ανέλυσαν ήδη υπάρχουσα βιβλιογραφία επάνω στο ξύλισμα και διαπίστωσαν ότι τα περισσότερα παιδιά που “συνετίζονταν” από τους γονείς τους με ξύλισμα, ήταν πιο πιθανό ήταν να “μην τους ακούν”, να “ενεργούν με αντι-κοινωνικούς τρόπους”, να “είναι επιθετικά” και να έχουν “άλλα προβλήματα ψυχικής υγείας” αργότερα στην ζωή τους.
Περίπου το 80% των γονέων σε όλο τον κόσμο επιλέγει το ξύλισμα ως μέσο πειθαρχίας. Ως ξύλισμα οι ερευνητές όρισαν το χτύπημα στα οπίσθια, ή στα άκρα του παιδιού με την παλάμη ανοιχτή.
Σε αντίθεση με ορισμένες προηγούμενες μελέτες, οι ερευνητές σε αυτή την περίπτωση επικεντρώθηκαν στο ξύλισμα και δεν εξέτασαν τις περιπτώσεις άλλων μορφών φυσικής πειθαρχίας, ανεξάρτητα από το αν θεωρούνται καταχρηστικές ή όχι.
Για τις ανάγκες της έρευνας, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Family Psychology, οι επιστήμονες αξιολόγησαν 111 επιμέρους μελέτες, στις οποίες συνολικά 160.927 παιδιά αξιολογήθηκαν σε 17 κατηγορίες ως προς τις αντιδράσεις τους στην εφαρμογή αυτής της μεθόδου για λόγους πειθαρχίας.
Το ξύλισμα, λοιπόν, συνδέθηκε έντονα με 13 από τις 17 αυτές κατηγορίες αντίδρασης, με τα παιδιά να τείνουν επιδεικνύουν γενικά αρνητικά αποτελέσματα. Επιπλέον, απέδειξαν ότι το ξύλισμα δεν φέρνει τελικά άμεση, ή μακροπρόθεσμη συμμόρφωση από την πλευρά του παιδιού. Αυτό σημαίνει ότι ακυρώνεται και ο μοναδικός λόγος που μπορεί να έχουν οι γονείς για να το εφαρμόσουν ως μέθοδο πειθαρχίας στο παιδί.
Εκτός του ότι είναι πιο πιθανό να παρουσιάζουν αντικοινωνική συμπεριφορά και να έχουν άλλα προβλήματα ψυχικής υγείας, τα παιδιά που δέχονται αυτήν τη «μέθοδο συμμόρφωσης» από τους γονείς είναι πιο πιθανό να εγκρίνουν και να χρησιμοποιήσουν τα ίδια το ξύλισμα ως πειθαρχικό μέτρο σε άλλες περιστάσεις, ή στα δικά τους παιδιά αργότερα.
Αυτή η “ενθάρρυνση” για το ξύλισμα, που περνάει από γενιά σε γενιά, δεν βασίζεται στην αποτελεσματικότητα, αλλά στην “αυτόματη αντίδραση” του ατόμου που το έχει βιώσει το ίδιο ως παιδί.
Πηγή: upi.com
