Ο Βασίλης Παπανδρέου «αποχαιρετά» τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον περιμένει στο Ελσίνκι, ενώ προσπαθεί να εξηγήσει τους λόγους που η «φανέλα» της Εθνικής γίνεται όλο και πιο «ελαφριά», παρά το «βάρος» των παικτών που τη φοράνε.
Πάει κι αυτός…
Και μπορεί ο ίδιος ο Γιάννης να ζήτησε να μην ασχοληθούμε περισσότερο απ’ όσο πρέπει με την ανακοίνωση της αποχώρησης του από την Εθνική, αλλά μεταξύ μας, ήταν πιο πιθανό να αρχίσουμε να οδηγούμε ήρεμα κι ωραία, παρά να μην αντιδράσουμε με γνώμονα το -θερμό- ταμπεραμέντο μας.
Ας ξεκινήσουμε από τα πιο σοβαρά!
Με τους υπάνθρωπους που από χθες έχουν ξεσαλώσει στα social media με αναφορές στο χρώμα του δέρματος του Γιάννη, τη χώρα καταγωγής του και το αφρικανικό επώνυμό του, δεν ασχολούμαι. Όλοι αυτοί οι -κατά κανόνα- «παραπλανημένοι νοικοκυραίοι» που βρήκαν την ευκαιρία να ξεράσουν χολή και ρατσιστικό μίσος είναι ο απόπατος της ελληνικής κοινωνίας και η «ντροπή» των οικογενειών τους. Θα τους κρίνουν τα τέκνα τους…
Αν πάντως ψάχνετε λόγους να φύγετε από την Ελλάδα και να δώσετε άλλη υπηκοότητα στα παιδιά σας, κάντε τον κόπο να διαβάσετε τα σχόλια στο post του Γιάννη και θα τρέξετε στην πλησιέστερη πρεσβεία.
Όχι δεν συμβαίνουν κι αλλού αυτά! Τόσοι πολλοί κρετίνοι σε τόσο μικρό πληθυσμιακό δείγμα είναι προνόμιο της ελληνικής φυλής…
Πάμε στα μπασκετικά τώρα, που σαφώς είναι λιγότερα σοβαρά σε σχέση με το μέγα πρόβλημα της χώρας, αλλά είναι και πιο εύκολο να τα λύσουμε. Τουλάχιστον, να προσπαθήσουμε!
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν θα είναι στο Eurobasket και ακόμα κι εγώ, που η αισιοδοξία μου φτάνει στα όρια της βλακείας, δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο θα πάει στην Αμερική, θα μιλήσει με τους Μπακς και θα τους πείσει να του δώσουν το «ok». Ή για να ακριβολογώ «κι αν υπήρχε ένα 10%, μετά την ανακοίνωση της ΕΟΚ, δεν υπάρχει ούτε 1%», όπως μου είπε χαρακτηριστικά ένας φίλος που γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις.
Ας μείνουμε όμως λίγο στην ανακοίνωση καθεαυτή που μοιάζει βγαλμένη από τη ναφθαλίνη και θα μπορούσε άνετα να συνοδεύεται με ένα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» στον επίλογο, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί ένα «μανιφέστο» εμπνευσμένο από τα ρομαντικά 80s…
Είναι 2017! Και καλό είναι να το συνειδητοποιήσουμε όλοι στη γλυκιά πατρίδα ότι τα χρόνια πέρασαν οι εποχές άλλαξαν, ο κόσμος εξελίσσεται και φράσεις όπως «οργανωμένο και σκηνοθετημένο σχέδιο» προκαλούν εκνευρισμό, γέλιο και χλεύη. Για την Ομοσπονδία μπάσκετ μπορείς να πεις πολλά, αλλά προσωπικά, θεωρώ τον πρόεδρό της, τον πιο σημαντικό παράγοντα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Η ιστορία δεν ξεγράφει και η ιστορία έχει γράψει ότι επί των ημερών του Γιώργου Βασιλακόπουλου οι Εθνικές ομάδες όλων των ηλικιών, με αποκορύφωμα την Εθνική ανδρών, επί 30 χρόνια έχουν πετύχει ένα πραγματικό θαύμα.
Όμως ο κόσμος προχώρησε, αλλά τα μυαλά έμειναν ίδια! Και το μυαλό του κ. Βασιλακόπουλου (και των συνεργατών του) κρατούν δέσμια την Εθνική ομάδα στο παρελθόν. Σε λογικές και πρακτικές που έχουν ξεπεραστεί και που δεν κάνουν «γκελ» ούτε στους παίκτες, ούτε στους προπονητές, ούτε βέβαια σε θεσμούς όπως το ΝΒΑ, η FIBA και η Euroleague.
Η ανακοίνωση της ΕΟΚ, κατά τη γνώμη μου πάντα, πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια σε μάθημα με τίτλο «Τι δεν πρέπει να κάνεις, αν θέλεις να σε παίρνουν στα σοβαρά».
Είναι τέτοια η σύγχυση των ανθρώπων της Ομοσπονδίας, ώστε δεν καταλαβαίνουν ότι το συγκεκριμένο κείμενο (και οι δηλώσεις του κ. Τσαγκρώνη που ακολούθησαν) φωτογραφίζουν αποκλειστικά και μόνο έναν άνθρωπο ως «υπεύθυνο» της κατάστασης. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο!
Τον Γιάννη που από το καλοκαίρι του 2013 και μετά είναι κάθε χρόνο παρών στο προσκλητήριο της Εθνικής (Νέων και Ανδρών).
Τον Γιάννη που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει ότι προτιμά ένα μετάλλιο με την Εθνική από έναν τίτλο στο ΝΒΑ.
Τον Γιάννη που αποτελεί ζωντανή διαφήμιση της χώρας εντός και εκτός παρκέ.
Tον Γιάννη που μιλά για την Ελλάδα με σεβασμό και ευγνωμοσύνη.
Τον Γιάννη που για να «αποδείξει» στους συμπαίκτες του ότι του αξίζει ο τίτλος του ηγέτη, έκανε φέτος το καλοκαίρι ατομική προπόνηση 3 ώρες τη ημέρα.
Τον Γιάννη που έχει συμβόλαιο 100 εκατομμυρίων δολάρια κι όμως με κάθε του κίνηση δείχνει πόσο γουστάρει να παίζει στην Εθνική.
Ναι, ξέρω! Η ΕΟΚ δεν ήθελε να τα «βάλει» με τον Γιάννη, αλλά με τους «κακούς Μπακς» που… χάλασαν το μυαλό του παιδιού και τον ανάγκασαν να πει ψέματα, ενώ η μαγνητική είναι καθαρή.
«Άβουλο ον» λοιπόν ο Γιάννης, που έπαιζε θέατρο, αν και ο ίδιος πίστευε μέχρι τελευταία στιγμή ότι θα καταφέρει να πείσει την ομάδα του να του δώσει -ξανά όπως και πέρσι- πράσινο φως.
Ε όχι δα!
Όπως έγραψε σωστά ο Δημήτρης Πεφάνης στο Reader.gr, οι Μπακς θέλουν να προστατέψουν την επένδυσή τους και από τη στιγμή που η επένδυση αυτή έχει έστω και έναν ελαφρύ τραυματισμό, είναι επόμενο να κάνουν το παν για να τη διασφαλίσουν. Το ίδιο θα κάνατε κι εσείς κι εγώ με τις δικές μας «επενδύσεις» ακόμα κι αν δεν έφταναν τα 100 εκατομμύρια δολάρια!
Αλλά για σταθείτε ένα λεπτό. Κάτι παρόμοιο έγραψε και ο ίδιος ο Γιάννης στα social media.
Πέρσι κατάφερε με το «έτσι θέλω» να παίξει, «παγώνοντας με δικό του ρίσκο τις συζητήσεις για το συμβόλαιο» αλλά φέτος, έχει υπογράψει μια νέα μεγάλη συμφωνία και η ομάδα του δεν είναι διατεθειμένη να ρισκάρει το παραμικρό με τον παίκτη στον οποίο στηρίζει το μέλλον και το παρόν της.
Όποιος αμφισβητεί την τρέλα του Αντετοκούνμπο με την Εθνική, δεν έχει λόγο να διαβάσει το συγκεκριμένο κείμενο.
Όποιος αμφισβητεί ότι ο 22χρονος Έλληνας είναι ένα από τα 5-10 μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου μπάσκετ, μάλλον έχει να δει ΝΒΑ από την εποχή του Τζόρνταν.
Το ξαναλέω! Τα χρόνια πέρασαν. Πριν 3 χρόνια οι Σπερς είχαν απαγορεύσει στον Τζινόμπιλι να παίξει με την Αργεντινή στο Μουντομπάσκετ και ο Μάνου «τρελάθηκε». Φώναξε, θύμωσε, είχε όλη την Αργεντινή στο πλερό του, πήρε τον Πόποβιτς στο τηλέφωνο, αλλά στο τέλος αναγκάστηκε να «υποταχτεί» σε αυτό που ζήτησε η ομάδα του. Το ίδιο συνέβη με τον Γιάννη φέτος, το ίδιο είχε συμβεί με τον Κιριλένκο πριν το Μουντομπάσκετ του 2010, αλλά και με τον Πάρκερ το ίδιο καλοκαίρι.
Κίνα εν μέσω προετοιμασίας!
Αναφορικά πάντως με τη διαχείριση του Αντετοκούνμπο στη φετινή προετοιμασία, η ελληνική Ομοσπονδία δεν έκανε το παραμικρό λάθος. Το αντίθετο!
Προστάτεψε τον αθλητή, δεν τον πίεσε να αγωνιστεί, ήταν σε διαρκή επαφή με τους Μπακς, αλλά απέτυχε να διαχειριστεί σωστά την… Κίνα.
Ο Γιάννης είχε ενημερώσει εδώ και 5 μήνες ότι έχει ένα διαφημιστικό ταξίδι στη Σαγκάη (δεν ήταν ένα «event του ΝΒΑ», αλλά ένα event υπό την αιγίδα το ΝΒΑ, σαν κι αυτά που κάνουν αρκετοί παίκτες τα τελευταία χρόνια), αλλά η ΕΟΚ δεν φρόντισε να το «επικοινωνήσει» στους συμπαίκτες του. Αντιθέτως, το ανακοίνωσε τελευταία στιγμή, δημιουργώντας την αίσθηση «παικτών 1ης και 2ης κατηγορίας».
Στην πραγματικότητα, η Ομοσπονδία πάνω στη φούρια της να μη κακοκαρδίσει τον small forward του Μιλγουόκι δεν του δήλωσε ρητά και κατηγορηματικά ότι «είναι αδύνατον να κόψει την προετοιμασία στη μέση για να μεταβεί για 5 μέρες στην Κίνα, καθώς αυτό δημιουργεί κακό προηγούμενο στην ομάδα και διαταράσσει τις ισορροπίες»
Δεν το έπραξε και δεν κατάφερε να διαχειριστεί τις -δικαιολογημένες- μουρμούρες των άλλων παικτών της ομάδας, αλλά πιστεύω ότι αυτό ήταν και το μοναδικό της λάθος από την ώρα που ξεκίνησε η προετοιμασία. Αντίστοιχα, το λάθος του Γιάννη είναι ότι επέλεξε να κάνει γνωστή την απόφασή του να απέχει από το Eurobasket μέσω social media (μια πρακτική που ταιριάζει στο ΝΒΑ ίσως, αλλά όχι σε μια ευρωπαϊκή ομάδα) και δεν ενημέρωσε face to face τους συμπαίκτες του και τους προπονητές του για την «ντιρεκτίβα» των Μπακς.
Ο Νικ Καλάθης κι ο Νικ Γκάλης…
Η ΕΟΚ πάντως, την ίδια «άγαρμπη» αντίδραση είχε και με τον Καλάθη, που πήγε στο Καρπενήσι για 24 ώρες, με τον Ντόρσεϊ που δεν ήθελε να έρθει αν δεν ήταν βέβαιη η θέση του στη 12άδα, με τον Όγκαστ που θα ήταν παρών, αλλά… τελικά δεν θα είναι, με τον Κουφό που περιμέναμε μέχρι τελευταία στιγμή και -πάνω απ’ όλα- με το θέμα του νέου προπονητή, που ανακοινώθηκε στις 27 Ιουνίου, αφού πρώτα είχε παρουσιαστεί η… φανέλα της ομάδας, με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο να αστειεύεται με δημοσιογράφους αναφορικά με τον «νέο ομοσπονδιακό τεχνικό».
Αυτό το τελευταίο, υποκειμενικά μιλώντας, είναι μια άνευ προηγουμένου απρέπεια τόσο στον θεσμό του προπονητή, όσο και στον ίδιο τον Κώστα Μίσσα, αλλά και γενικότερη απαξίωση της ομάδας.
Και την απρέπεια αυτήν την «πληρώνουμε» στα φιλικά προετοιμασίας, καθώς ο πάγκος την ώρα των time out δεν θυμίζει οργανωμένη ομάδα μπάσκετ με παίκτες που έχουν σαρώσει την Euroleague, αλλά πρωτάθλημα Τύπου, που ο καθένας λέει το δικό του και ο προπονητής αναγκάζεται να βάλει τις φωνές για να ακουστεί.
Βεβαίως, σε όλα στη ζωή, κοιμάσαι όπως στρώνεις και λυπάμαι, αλλά νομίζω ότι η ΕΟΚ έχει στρώσει το πιο ακατάστατο κρεβάτι των τελευταίων 30 ετών.
Θυμίζω, για την οικονομία της κουβέντας ότι το 2010 ο Παπαλουκάς ζήτησε άδεια από το Καρπενήσι για να ενσωματωθεί στην ομάδα μετά από μία εβδομάδα και δεν του δόθηκε, το 1994 ο Φασούλας πήρε το αεροπλάνο από τον Καναδά και πήγε στη Νέα Υόρκη και ο τότε προπονητής της ομάδας, Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, παραιτήθηκε μετά το τελεσίγραφο «ή αυτός ή εγώ», ενώ ο Γκάλης «έθεσεν εαυτόν εκτός Εθνικής» (σύμφωνα με την τότε ανακοίνωση της ΕΟΚ) όταν ζήτησε να μη συμμετάσχει στο Προολυμπιακό τουρνουά του 1992 στη Μούρθια.
Τα γράφει πιο… δροσερά ο Αντώνης Καλκαβούρας!
Όπως καταλαβαίνετε, η φράση «δύο μέτρα και δύο σταθμά» έχει περάσει σε άλλο επίπεδο, ε… ήρθε και η άτεγκτη στάση των Μπακς και «έδεσε το γλυκό»
Φοβάμαι πάντως, ότι το ίδιο θα συμβεί και με τον Τεόντοσιτς, στον οποίο οι Κλίπερς στηρίζουν πάρα πολλά και τον βλέπουν διαρκώς στα «πιτς» της σέρβικης ομάδας.
Breaking: Δυστυχώς, πριν τελειώσω το κείμενο, ανακοινώθηκε ότι ο Μίλος χάνει το Eurobasket…
Αυτή είναι η ουσία και η «ψυχροπολεμική» ανακοίνωση της ΕΟΚ επιβεβαιώνει όσους πιστεύουν ότι η Ομοσπονδία ζει σε μια άλλη εποχή, μακρινή και αποκομμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα του παγκόσμιου μπάσκετ. Είναι πολύ σημαντικό να σε σέβονται, αλλά είναι τραγικό -ιδίως αν έχεις προσφέρει τόσα πολλά και εκπροσωπείς μια τόσο σημαντική χώρα στο μπασκετικό χάρτη, όσο η Ελλάδα- να γελάνε μαζί σου!
Και πλέον, γελάνε μαζί μας…
«Γιάννη, σε περιμένουμε στο Ελσίνκι»
Τι έπρεπε να κάνει η Ομοσπονδία; Το πλέον εύκολο! Να βγάλει μια ανακοίνωση με την οποία ευχαριστεί τον Γιάννη για την προσπάθειά του (εκτός αν έχει ενδείξεις για το αντίθετο) και να τον καλέσει να συμμετάσχει από τον πάγκο στην αποστολή της Εθνικής στο Ελσίνκι και στην Κωνσταντινούπολη.
«Γιάννη, σε περιμένουμε στο Eurobasket, να είσαι δίπλα στους συμπαίκτες σου, να ζεις μαζί τους, να τους στηρίζεις και μάλιστα σου κάνουμε τα έξοδα για τον προσωπικό σου γυμναστή -πάντα σε συνεννόηση με τους Μπακς- ώστε να μη μείνει πίσω η αποθεραπεία σου».
Με ένα «σμπάρο»… 5 τρυγόνια!
Η ομάδα προχωράει ενωμένη, χωρίς μουρμούρες οι Μπακς καταλαβαίνουν ότι ο αστέρας τους ανήκει ψυχή τε και σώματι στην Εθνική Ελλάδας, η Ομοσπονδία ξέρει ότι έχει κάνει ό,τι καλύτερο για να διαφυλάξει τόσο τη δική της «επένδυση» που ακούει στο όνομα «Giannis», όσο και την ηρεμία της ίδιας της ομάδας, οι παίκτες που συνεχίζουν (θα επανέλθω σε αυτούς) είναι απερίσπαστοι στο στόχο τους, αλλά και ο ίδιος ο Γιάννης μένει κοντά στην ομάδα και τους συμπαίκτες του, «ζει» τη διοργάνωση μαζί τους και συνεχίζει να αντιλαμβάνεται την Εθνική (όπως είχε δηλώσει πριν 3 χρόνια για τον Ζήση) ως την ομάδα του!
Αυτό ακριβώς έκαναν οι Ισπανοί με τον Γκασόλ το 2005, το 2010 και το 2013. Ο Πάου δεν ήταν στην ομάδα, αλλά ακολούθησε την Ισπανία στην τελική φάση κάθε διοργάνωσης γιατί ένιωθε -και ήταν- μέλος της παρέας.
Οι «μαϊμούδες» κι ο «λιποτάκτης»
Τόσο απλό, τόσο εύκολο, αλλά και τόσο… δύσκολο να γίνει, όταν ο ηγέτης του ελληνικού μπάσκετ κυνηγάει φαντάσματα, σκοτεινές συνωμοσίες και «μαϊμούδες που πηδάνε».
Δεν πιστεύω να την έχετε ξεχάσει αυτήν την -προ 11ετίας- αλήστου μνήμης δήλωση του ισχυρού ανδρός του ελληνικού μπάσκετ; Είμαι βέβαιος ότι θα το έχει μετανιώσει και ο ίδιος, όπως -ελπίζω να- έχει μετανιώσει και τη στρατηγική που ακολούθησε η Ομοσπονδία πριν 10 χρόνια, όταν είχε χτυπήσει ο Φώτσης στο δάχτυλο του χεριού, λίγες μέρες πριν το Eurobasket του 2007.
Τότε, στη θέση των Μπακς ήταν η Ντυνάμο Μόσχας, και στη θέση του GM του Μιλγουόκι ήταν ο «γκοσποντίν Ντραζντόβ» που «απαγόρευσε στον Φώτση να συμμετάσχει στο Eurobasket».
Μπορεί οι περισσότεροι να μην το θυμούνται, αλλά ακριβώς 10 χρόνια πριν, η ΕΟΚ «ξιφουλκούσε» κατά της «κακής Ντυνάμο», ενώ ο ο κ. Βασιλακόπουλος δεν δίστασε να αποκαλέσει τον Φώτση «λιποτάκτη» (σύμφωνα με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο), την ίδια στιγμή που οι γιατροί της ρωσική ομάδας, στην οποία έπαιζε τότε ο Batman, επέμεναν ότι χρειάζεται 2 μήνες ξεκούραση λόγω του κατάγματος στο χέρι.
Ποιον; Τον Φώτση, που παίζει σε όλες Εθνικές από το 1995, χωρίς σταματημό, μετρώντας αθροιστικά 301 συμμετοχές και ξαφνικά από το 2013 και μετά δεν κλήθηκε ποτέ, λες και επρόκειτο για έναν περαστικό που είδε «φως και μπήκε».
Και εδώ πάμε στο άλλο μέγα θέμα, που απασχολεί φιλάθλους και δημοσιογράφους.
«Ο Μάνου κι ο Ντιρκ κάθε καλοκαίρι και οι δικοί μας… διακοπές»
Γιατί οι άλλοι συνεχίζουν, ενώ οι δικοί μας σταματάνε; Γιατί ο Νοβίτσκι «είναι πάντα εκεί», ενώ ο Διαμαντίδης κρέμασε τη φανέλα στα 30; Γιατί ο Τζινόμπιλι δεν λέει ποτέ όχι στην Αργεντινή και έπαιζε μέχρι τα 39, ενώ ο Παπαλουκάς «τελείωσε» από την ομάδα στα 31 του. Γιατί ο Ναβάρο παίζει ακόμα στην Ισπανία, ενώ ο Σπανούλης, στα 33, ανακοίνωσε την αποχώρησή του;
Καταρχάς, είναι ένα ωραίο παραμύθι ότι «οι ξένοι παίζουν κάθε καλοκαίρι» με τις Εθνικές τους ομάδες.
Από πραγματική διαστροφή, έψαξα αναλυτικά τα πεπραγμένα 15 εκ των κορυφαίων παικτών των διοργανώσεων της FIBA στον 21ο αιώνα. Με εξαίρεση τον Λουις Σκόλα, που ετοιμάζεται για Παναμερικανικούς και παίζει για 16η φορά τα τελευταία 17 χρόνια, όλοι οι υπόλοιποι έχουν μικρά ή μεγάλα «διαλείμματα» με τις ομάδες τους.
Αν… το λέει η καρδιά σας, μπορείτε να διαβάσετε συνοπτικά τις συμμετοχές και τις απουσίες του Σάρας, του Τζινόμπιλι, του Παπαλουκά, του Πέτζα, του Ντιρκ, του Τούρκουγλου, του Σκόλα, του Διαμαντίδη, του Πάου και του Μαρκ Γκασόλ, του Ναβάρο, Κιριλένκο, του Πάρκερ, του Σπανούλη και του Ζήση.
Όπως θα διαπιστώσετε, άλλοτε λόγω τραυματισμού, άλλοτε για να ξεκουραστούν, άλλοτε για οικογενειακούς λόγους άλλοτε γιατί δεν τους το επέτρεψαν οι ομάδες τους στο ΝΒΑ, οι μεγαλύτεροι αστέρες του παγκόσμιου μπάσκετ επιλέγουν συχνά πυκνά να απαρνηθούν τα εθνικά συγκροτήματα. Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό και… απαραίτητο, με βάση τους ρυθμούς του σύγχρονου μπάσκετ.
Ο 1ος μύθος λοιπόν, αυτός που θέλει «τον Τζινόμπιλι να παίζει κάθε καλοκαίρι» καταρρίφθηκε. Πάμε στον 2ο, που δεν είναι μύθος, αλλά πικρή πραγματικότητα!
«Γιατί οι δικοί μας δεν κάνουν break, αλλά σταματάνε;»
Ξεκινάω με μια προϋπόθεση! Δεν γίνεται και ο Παπαλουκάς (31), και ο Διαμαντίδης (30) και ο Σπανούλης (33) και ο Ζήσης (32) και ο Τσαρτσαρής (31) και ο Κακιούζης (31) και ο Φώτσης (32) και ο Ντικούδης (30) και ο Χατζηβρέττας (30) και ο Λάζος (27) να είναι… όλοι κωλόπαιδα, αχάριστοι και να μην αγαπάνε την πατρίδα τους. Και στατιστικά να το δεις, δεν γίνεται!
Δεν γίνεται παίκτες για τους οποίους μιλάει με κολακευτικά λόγια όλη η μπασκετική οικουμένη να είναι «ριψάσπιδες», που γυρίζουν την πλάτη τόσο εύκολα την Εθνική.
Αν ήταν τόσο αλήτης ο Τσαρτσαρής, μάλλον θα είχε εκδηλώσει την «αλητεία» αυτήν και σε άλλους τομείς της καριέρας του.
Αν ήταν τόσο «οπορτουνιστής ο Ζήσης», θα βρισκόταν και κάποια άλλη περίσταση για να φανερώσει αυτήν την κακή πτυχή του χαρακτήρα του.
Κι όμως, όλοι οι παραπάνω σταμάτησαν «πριν την ώρα τους» από την Εθνική (στην παρένθεση η ηλικία που έπαιξαν το τελευταίο τους τουρνουά), αλλά συνέχισαν για αρκετά χρόνια ακόμα να αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο με τους συλλόγους τους.
Γιατί; Μήπως δεν γούσταραν ο ένας τον άλλον; Μα τότε δεν θα είχαν περάσει 10 χρόνια και θα συνέχιζαν να κάνουν κολλητή παρέα;
Μήπως δεν είχαν επιτυχίες; Γελάει ο κόσμος…
Μήπως τους έφθειρε η άρρωστη κόντρα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού, που με απαρχή το 2008 (ο Γιαννάκης αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό) και αποκορύφωμα το 2010 (ο Σπανούλης πηγαίνει στον Ολυμπιακό) απειλεί να διαλύσει το ελληνικό μπάσκετ και έχει «χαλάσει το μυαλό» παικτών, προπονητών, παραγόντων, φιλάθλων και -πόσο μάλλον των- δημοσιογράφων;
Αυτό σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του, αλλά οι περισσότεροι από τους συγκεκριμένους παίκτες ελάχιστα επηρεάστηκαν από τα νοσηρά φαινόμενα.
Μήπως φταίει η αδιανόητη πίεση που βιώνουν οι αθλητές του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, που είναι πρωτόγνωρη ακόμα και για το ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά και για το -παραδοσιακά πιο χαλαρό- ΝΒΑ; Το αντίθετο συνέβαινε, καθώς η Εθνική ήταν για όλους αυτούς το «αποκούμπι» τους, η στιγμή που συναντούσαν τους φίλους τους και «χαλάρωναν», που άδειαζε το μυαλό τους και αφιερώνονταν σε μια ομάδα που λάτρευαν και λατρεύουν.
Τότε γιατί; Γιατί δεν κάνουν μικρά διαλείμματα, όπως όλοι οι άλλοι και δεν επιστρέφουν μετά από ένα ή δύο καλοκαίρια; Γιατί δεν μένουν κοντά στην ομάδα, αλλά ρίχνουν «μαύρη πέτρα» πίσω τους;
Γιατί… ξενέρωσαν!
Γιατί η Εθνική ομάδα, η Επίσημη Αγαπημένη, η μοναδική ομάδα που είναι ικανή μόνη της να «σηκώσει όλο το ελληνικό μπάσκετ» έπαψε να είναι το «ευ ζην» και έγινε «αγγαρεία».
Γιατί στις αποτυχίες, το «σύστημα» ρίχνει τα βέλη ή στους παίκτες ή στους προπονητές ή και στους δύο, λες και είναι αδύνατον να χάσουμε από μια καλύτερη ομάδα.
Γιατί ενίοτε, όταν κάποιος τραυματίζεται αντιμετωπίζεται ως… «άβουλος» ή ως «λιποτάκτης».
Γιατί όταν κάποιος δηλώνει ότι θα απέχει ένα καλοκαίρι περνά «ιερά εξέταση».
Γιατί δεν γίνεται να αντιμετωπίζονται όλοι διαχρονικά ως αναλώσιμοι, στη λογική «το μοναστήρι να είναι καλά».
Για τα «κατεβασμένα μούτρα» και τη μόνιμη προσπάθεια εξεύρεσης εξιλαστήριων θυμάτων.
Γιατί η ίδια η Ομοσπονδία απαξιώνει την Εθνική με τις πρακτικές που ακολουθεί και τις χίμαιρες που κυνηγάει.
Για το «διαίρει και βασίλευε» που κάνει όλο και πιο συχνά την εμφάνισή του, ακόμα και κατά τη διάρκειας μιας διοργάνωσης.
Γιατί στην Ισπανία είναι ο Γκαρμπαχόσα, στην Τουρκία είναι ο Τούρκογλου, στην Ρωσία είναι ο Κιριλένκο, στη Λιθουανία είναι ο Σαμπόνις, στη Σερβία είναι ο Ντανίλοβιτς, στην Κροατία είναι ο Βράνκοβιτς και στην Ελλάδα είναι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος και ο Τάκης Τσαγκρώνης, άνθρωποι που έχουν προσφέρει πολλά (ιδίως ο κ. Βασιλακόπουλος), αλλά πλέον δεν μπορούν να εμπνεύσουν, να ηγηθούν, να πείσουν και να οδηγήσουν τις νέες γενιές των παικτών της Εθνικής Ελλάδας.
Μιλάνε άλλη «γλώσσα», έχουν άλλες αναφορές, άλλες προσλαμβάνουσες και άλλον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται το μπάσκετ, την επιτυχία, την καριέρα και τη ζωή!
Και θα περνάνε τα χρόνια και θα αναρωτιόμαστε γιατί «οι δικοί» μας σταματάνε και οι άλλοι συνεχίζουν και παράλληλα, γιατί δεν βρίσκεται κάποιος να πείσει τον άνθρωπο στον οποίο ανήκει σημαντικό κομμάτι του ελληνικού μπασκετικού θαύματος ότι εδώ και χρόνια αποτελεί μέρος του προβλήματος.
Σάρας Γιασικεβίτσιους (1976) – Λιθουανία
Eurobasket 1997
Μουντομπάσκετ 1998
Eurobasket 1999
Ολυμπιακοί Αγώνες 2000
Eurobasket 2001
H Λιθουανία δεν προκρίθηκε στο Μουντομπάσκετ του 2002
Eurobasket 2003
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Eurobasket 2011
Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2005 (είχε μόλις υπογράψει συμβόλαιο με τους Πέισερς), 2006 (για να ξεκουραστεί), 2009 (λόγω τραυματισμού), 2010 (είχε αποφασίσει να σταματήσει από την Εθνική) και ανακοίνωσε την «απόσυρσή» του μετά τους Ολυμπιακούς του 2012, στα 36.
Μάνου Τζινόμπιλι (1977) – Αργεντινή
Μουντομπάσκετ 1998
Παναμερικανικοί Αγώνες 1999
H Αργεντινή δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000
Παναμερικανικοί Αγώνες 2001
Μουντομπάσκετ 2002
Παναμερικανικοί Αγώνες 2003
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Μουντομπάσκετ 2006
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Παναμερικανικοί Αγώνες 2011
Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Ολυμπιακοί Αγώνες 2016
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2005 (όπως και τα περισσότερα μέλη της χρυσής ομάδας του 2004), 2007, 2009, 2010 (για οικογενειακούς λόγους), 2013, 2014 (δεν τον άφησαν οι Σπερς να συμμετάσχει λόγω τραυματισμού) και 2015, ενώ ανακοίνωσε την «απόσυρσή» μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, στα 39.
Θοδωρής Παπαλουκάς (1977) – Ελλάδα
Eurobasket 2001
Η Ελλάδα δεν προκρίθηκε στο Μουντομπάσκετ του 2002, αλλά συμμετείχε στην προετοιμασία της ομάδας
Eurobasket 2003
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Eurobasket 2005
Μουντομπάσκετ 2006
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Επιμύθιο: Απουσίασε από τη διοργάνωση του 2009 (λόγω τραυματισμού), ενώ το 2010 ζήτησε ολιγοήμερη άδεια ώστε να ενσωματωθεί στην ομάδα μετά το Καρπενήσι, αλλά το αίτημα του δεν έγινε δεκτό, με αποτέλεσμα την «σιωπηλή απόσυρση» από την Εθνική στα 33.
Πέτζα Στογιάκοβιτς (1977) – Σερβία
Eurobasket 1999
Ολυμπιακοί Αγώνες 2000
Eurobasket 2001
Μουντομπάσκετ 2002
Eurobasket 2003
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2004 και του 2005, λόγω κακών σχέσεων του με τον προπονητή της ομάδας, Ζέλικο Ομπράντοβιτς και έκτοτε -αν και ήταν μόλις 26- δεν φόρεσε ποτέ ξανά τη φανέλα της Εθνικής Σερβίας.
Ντιρκ Νοβίτσκι (1978) – Γερμανία
Eurobasket 1999
Η Γερμανία δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000
Eurobasket 2001
Μουντομπάσκετ 2002
Eurobasket 2003
Η Γερμανία δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004
Eurobasket 2005
Μουντομπάσκετ 2006
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Eurobasket 2011
Eurobasket 2015
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2009 (για προσωπικούς λόγους) και του 2010 (για να ξεκουραστεί), ενώ δήλωσε ότι σταματάει από την Εθνική στο τέλος του Eurobasket του 2011 στα 33. 4 χρόνια μετά, ανακοίνωσε την επιστροφή του στην Εθνική για το Eurobasket του 2015 και αποσύρθηκε οριστικά μετά το τέλος της διοργάνωσης στα 37.
Χέντο Τούρκογλου (1979) – Τουρκία
Eurobasket 1999
Η Τουρκία δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000
Eurobasket 2001
Μουντομπάσκετ 2002
Eurobasket 2003
Η Τουρκία δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004
Eurobasket 2005
Eurobasket 2007
Η Τουρκία δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008
Eurobasket 2009
Μουντομπάσκετ 2010
Eurobasket 2011
Η Τουρκία δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012
Eurobasket 2013
Επιμύθιο: Απουσίασε από τη διοργάνωση του 2006 (αρνήθηκε, παρότι είχε κληθεί στην προεπιλογή) και ανακοίνωσε την «απόσυρσή» μετά το Eurobasket του 2013, στα 34.
Λούις Σκόλα (1980) – Αργεντινή
Παναμερικανικοί Αγώνες 2001
Μουντομπάσκετ 2002
Παναμερικανικοί Αγώνες 2003
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Μουντομπάσκετ 2006
Παναμερικανικοί Αγώνες 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Παναμερικανικοί Αγώνες 2009
Μουντομπάσκετ 2010
Παναμερικανικοί Αγώνες 2011
Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Παναμερικανικοί Αγώνες 2013
Μουντομπάσκετ 2014
Παναμερικανικοί Αγώνες 2015
Ολυμπιακοί Αγώνες 2016
Επιμύθιο: Απουσίασε μόνο από τους Παναμερικανικούς του 2005 (όπως και τα περισσότερα μέλη της χρυσής ομάδας του 2004) και συνεχίζει στην Εθνική στα 37.
Δημήτρης Διαμαντίδης (1980) – Ελλάδα
Η Ελλάδα δεν προκρίθηκε στο Μουντομπάσκετ του 2002, αλλά συμμετείχε στην προετοιμασία της ομάδαςEurobasket 2003
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Eurobasket 2005
Μουντομπάσκετ 2006
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Μουντομπάσκετ 2010
Επιμύθιο: Απουσίασε από το Eurobasket του 2009 (λόγω τραυματισμού) και ανακοίνωσε την «απόσυρσή» του μετά το Μουντομπάσκετ του 2010, στα 30.
Χουάν Κάρλος Ναβάρο (1980) – Ισπανία
Ολυμπιακοί Αγώνες 2000
Eurobasket 2001
Μουντομπάσκετ 2002
Eurobasket 2003
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Eurobasket 2005
Μουντομπάσκετ 2006
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 208
Eurobasket 2009
Μουντομπάσκετ 2010
Eurobasket 2011
Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Μουντομπάσκετ 2014
Ολυμπιακοί Αγώνες 2016
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2013 (για να ξεκουραστεί, μετά από 13 συνεχόμενα καλοκαίρια) και του 2015 (λόγω τραυματισμού), ενώ συνεχίζει στην Εθνική στα 37.
Πάου Γκασόλ (1980) – Ισπανία
Eurobasket 2001
Μουντομπάσκετ 2002
Eurobasket 2003
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Μουντομπάσκετ 2006
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Eurobasket 2009
Eurobasket 2011
Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Μουντομπάσκετ 2014
Eurobasket 2015
Ολυμπιακοί Αγώνες 2016
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2005 (λόγω τραυματισμού), του 2010 (για να ξεκουραστεί) και του 2013 (λόγω τραυματισμού) και συνεχίζει στην Εθνική Ισπανίας, στα 37.
Αντρέι Κιριλένκο (1981) – Ρωσία
Ολυμπιακοί Αγώνες 2000
Eurobasket 2001
Μουντομπάσκετ 2002
Eurobasket 2003
Η Ρωσία δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004
Eurobasket 2005
Η Ρωσία δεν προκρίθηκε στο Μουντομπάσκετ του 2006
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Eurobasket 2011
Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2009 (για να ξεκουραστεί) και του 2010 (μετά από προτροπή των Τζαζ), ενώ ανακοίνωσε την απόσυρσή του πριν το Eurobasket του 2013, στα 32.
Τόνι Πάρκερ (1982) – Γαλλία
Eurobasket 2001
Η Γαλλία δεν προκρίθηκε στο Μουντομπάσκετ του 2002
Eurobasket 2003
H Γαλλία δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004
Eurobasket 2005
Eurobasket 2007
H Γαλλία δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008
Eurobasket 2009
Eurobasket 2011
Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Eurobasket 2013
Eurobasket 2015
Ολυμπιακοί Αγώνες 2016
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2006 (λόγω τραυματισμού στην προετοιμασία), του 2010 (λόγω τραυματισμού), του 2014 (για να ξεκουραστεί), ενώ ανακοίνωσε την «απόσυρσή» του μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, στα 35.
Βασίλης Σπανούλης (1982) – Ελλάδα
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Eurobasket 2005
Μουντομπάσκετ 2006
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Eurobasket 2009
Μουντομπάσκετ 2010
Προολυμπιακό 2012
Eurobasket 2013
Eurobasket 2015
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2011 και του 2014 λόγω τραυματισμών και ανακοίνωσε την «απόσυρσή» του μετά το Eurobasket του 2015, στα 33.
Νίκος Ζήσης (1983) – Ελλάδα
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Eurobasket 2005
Μουντομπάσκετ 2006
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Eurobasket 2009
Μουντομπάσκετ 2010
Eurobasket 2011
Προολυμπιακό 2012
Eurobasket 2013
Μουντομπάσκετ 2014
Eurobasket 2015
Επιμύθιο: Δεν απουσίασε ποτέ επί 12 συνεχόμενα καλοκαίρια και ανακοίνωσε την «απόσυρσή» του μετά το Eurobasket του 2015, στα 32.
Μαρκ Γκασόλ (1985) – Ισπανία
Μουντομπάσκετ 2006
Eurobasket 2007
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Eurobasket 2009
Μουντομπάσκετ 2010
Eurobasket 2011
Ολυμπιακοί Αγώνες 2012
Eurobasket 2013
Μουντομπάσκετ 2014
Επιμύθιο: Απουσίασε από τις διοργανώσεις του 2015 και του 2016 λόγω τραυματισμών (εξαιτίας των οποίων δεν ολοκλήρωσε μέχρι το τέλος της σεζόν στο ΝΒΑ) και συνεχίζει στην Εθνική Ισπανίας στα 32.
Οι ευθύνες των παικτών
Αν φτάσατε μέχρι εδώ, σας αξίζει να διαβάσετε και κάτι ακόμα…
Οι παίκτες έχουν πολλές ευθύνες με πρώτη ότι τα θέλουν «όλα δικά τους» (ισχύει και θα ισχύει για πάντα) και κυριότερη ότι δεν μιλάνε.
Δεν αρθρώνουν λόγο. Δεν βγαίνουν μπροστά, με τον ίδιο τρόπο που το κάνει ο Ντουράντ και ο ΛεΜπρόν (για θέματα απείρως σημαντικότερα και πιο επικίνδυνα από την Εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ), δεν εκτίθενται, δεν κατονομάζουν όσα τους ενοχλούν.
Μα κυρίως, δεν δρουν! Χρειάζεται δράση από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους για τη βία στα γήπεδα, για τον πόλεμο ανακοινώσεων από τους προέδρους, για τα κακώς κείμενα της Εθνικής, για τον «υπέροχο λαό» που παραδοσιακά χαϊδεύουν, αντί να τον πετάξουν έξω από το «σπίτι» τους και για άλλα πολλά!
Και κάτι ακόμα. Δεν χάθηκε ο κόσμος να «πάρουν πίσω» την απόφαση της αποχώρησης αν το νιώθουν. Το έκανε ο Ζιντάν με την Γαλλία στο ποδόσφαιρο, ο Νοβίτσκι με τη Γερμανία, ο Σάρας με τη Λιθουανία και τόσοι άλλοι. Πιστεύω ότι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις το «δεν θέλω να φανεί ότι κάνω κωλοτούμπα» είναι κακός «σύμβουλος».
Αυτά τα ολίγα και άντε και καλό μας Eurobasket
Υγ: Εκτιμώ ότι η Εθνική θα πάει πολύ καλά στη διοργάνωση. Ομάδα με Καλάθη, Σλούκα, Μάντζαρη, Παπανικολάου, Πρίντεζη και Μπουρούση, που έχουν αθροιστικά κατακτήσει 11 Euroleague δεν είναι κακή ομάδα. Το αντίθετο! Είναι έμπειρη πεισμωμένη και συσπειρωμένη…
Yγ2: Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο δεν παίζει στην Εθνική επειδή είναι αδελφός του Γιάννη. Παίζει γιατί είναι ένας από τους ελάχιστους παίκτες που μπορεί να μπει στο ματς για 5 λεπτά, να παίξει άμυνα του θανατά, να δώσει 5 φάουλ, να βγάλει φάσεις πάνω το στεφάνι και να χοροπηδάει στον πάγκο σε κάθε φάση εμψυχώνοντας τους συμπαίκτες του. Και να είναι και χαρούμενος…
Υγ3: Οι απόντες ίσως κέρδιζαν τους παρόντες, αλλά… είπαμε! Οι εποχές άλλαξαν!
Υγ4: Τον Μήτογλου θα τον έπαιρνα με κλειστά τα μάτια στη 12άδα!
Υγ5: Ο τίτλος του κειμένου είναι «δανεισμένος» από τον Βολταίρο και μπορεί η ρήση του Γάλλου φιλοσόφου να αφορούσε την αναγκαιότητα «εφεύρεσης μια ανώτερης δύναμης», αλλά στην περίπτωσή μας, η δύναμη αυτή υπάρχει και δεν χρειάζεται να την εφεύρουμε. Είναι 22 ετών, έχει όλο τον κόσμο στα πόδια του, έχει σίγουρα πολλά να μάθει και έχει και ένα… φετίχ. Θέλει να κατακτήσει τα πάντα με τη φανέλα της Εθνικής!
Υγ6: Είναι σχεδόν συγκινητική η αγάπη του κόσμου για την Εθνική. Και η αγάπη και το πάθος και όσα αυτό προκαλεί!
Οι λόγοι αυτών των συναισθημάτων, νομίζω, είναι απλοί. Οι περισσότεροι μπάσκετικοί, που έχουν πατήσει τα 30, αγάπησαν το μπάσκετ βλέποντας την Επίσημη Αγαπημένη. Στην πορεία αγάπησαν και τους συλλόγους τους, αλλά… η πρώτη αγάπη είναι και η παντοτινή. Και για αρκετές γενιές της φυλής του μπάσκετ, η Εθνική παραμένει η πρώτη -και μοναδική- αγαπημένη.
Η Επίσημη…
απο gazzetta.gr
