Το Χαλέπι «χτυπιέται» τις τελευταίες εβδομάδες όπως ποτέ πριν. Ρώσοι, Αμερικάνοι, Τούρκοι, Σύριοι και τόσοι άλλοι εμπλέκονται στις εχθροπραξίες. Η αλήθεια για το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί είναι δύσκολο να μεταφερθεί. Εκτός κι αν αποτυπωθεί στις λέξεις ενός γράμματος, από έναν φίλο προς έναν άλλον φίλο.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στην Συρία από την αρχή του πολέμου. Δέκα εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί. Τέσσερα από αυτά έχουν καταφύγει πρόσφυγες στο εξωτερικό. Η συνολική οικονομική ζημιά εκτιμάται στα 255 δις δολάρια. Η Συρία είναι μια ρημαγμένη χώρα. Με ρημαγμένους κατοίκους.
Οι Ευρωπαίοι καλούμαστε τώρα να υποδεχθούμε τους βασανισμένους επιζήσαντες που τα κατάφεραν. Τι πόνο όμως κρύβουν μέσα τους; τι έχουν περάσει πριν φτάσουν στα σύνορα μας, και από εκεί στις πρωτεύουσες μας;
Μια σπαρακτική αλληλογραφία μεταξύ δυο παιδικών φίλων που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «The Syria Campaign », ρίχνει φως στο τί ακριβώς συμβαίνει εκεί. Ο ένας έχει καταφέρει να ξεφύγει, ο άλλος έχει εγκλωβιστεί ακόμη στο Χαλέπι.
Διαβάστε την συγκινητική περιγραφή του.
«Αγαπητέ Ράμπι,
Με ρώτησες σχετικά με το Χαλέπι.
Επίτρεψε μου να σου πω για την πόλη που μεγαλώσαμε μαζί.
Δεν έχουμε δει μια καλή ημέρα εδώ και χρόνια.
Οι βομβαρδισμοί δεν σταματούν ποτέ, ακόμη και για μια ώρα ή δύο.
Η ζωή έχει αλλάξει, όλα τα μέρη που μπορεί να θυμάσαι πάνε, ξέχασε τα!
Είναι οδυνηρό. Οι βομβαρδισμοί του καθεστώτος είναι αδιάκριτοι, καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Τα πάντα αλλάξαν , καταστράφηκαν ή ερήμωσαν, χωρίς ίχνος ζωής πια.
Ακόμα και στα όνειρά μας δεν ξέρουμε πλέον τι θα πει «ασφάλεια». Κάθε φορά που ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί, δεν ξέρουμε αν θα είναι η τελευταία φορά που θα δούμε τα παιδιά μας.
Οι άνθρωποι που γνώριζες, δεν είναι πια εδώ. Όλοι σχεδόν οι κάτοικοι από τις γύρω κωμοπόλεις και χωριά έχουν μετακινηθεί στην πόλη τα τελευταία χρόνια, ελπίζοντας να βρουν ασφάλεια.
Το Χαλέπι πάντα το θεωρούσαμε ένα ασφαλές μέρος.
Αλλά πολλοί από αυτούς έπρεπε να μετακινηθούν πάλι. Οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν πιο ασφαλή μέρη, έτσι συνεχίζουν να έρχονται και να φεύγουν. Ξέρεις ότι θέλουμε να βοηθήσουμε, αλλά είναι τόσο δύσκολο και έχουμε κουραστεί.
Το Χαλέπι δεν έχει ακόμη πλήρως καταληφθεί. Αλλά η κυκλοφορία μέσα την πόλη μας έχει γίνει πολλή δύσκολη. Οι άνθρωποι ζουν μέρα, την ημέρα. Η ελπίδα τους έχει πεθάνει μαζί με την πόλη τους, και πολλές φορές, μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Τα πιο απλά πράγματα στη ζωή έχουν γίνει πολύ δύσκολα, σχεδόν αδύνατα. Για να αγοράσουμε τρόφιμα, ψωμί ή νερό για την οικογένειά μας θα πρέπει να περιμένουμε σε μια ατέλειωτη ουρά για ώρες.
Μπορείς να περάσεις όλη την ημέρα κοιτάζοντας γύρω, προσέχοντας τον κάθε θόρυβο, σαν να μπορούσε να ήταν ο επόμενος βομβαρδισμός που θα πλήξει εσένα ή κάποιους άλλους.
Τον υπόλοιπο χρόνο, σκέφτεσαι συνήθως την οικογένειά σου: Θα είναι ακόμα όλοι ζωντανοί όταν γυρίσεις στο σπίτι σου; Θα είναι το σπίτι σου ακόμα εκεί;
Στο τέλος μπορεί και να καταφέρεις να πάρεις αυτό για το οποίο ήρθες και περίμενες τόση ώρα. Αν είσαι μάλιστα πολύ τυχερός, μπορεί και να καταφέρεις να φτάσεις πίσω στο σπίτι σου με ασφάλεια, χωρίς να σκοτωθείς από την βόμβα κάποιας αεροεπιδρομής.
Δεν είναι απλό να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή!
Δεν είναι μόνο οι συνεχείς βομβαρδισμοί. Υπάρχουν ελεύθεροι σκοπευτές κρυμμένοι σε κάθε γωνιά.
Προσπαθούμε συνεχώς να προσαρμοστούμε στην νέα ζωή, να προσαρμόσουμε την ζωή μας στις νέες συνθήκες. Τα σχολεία έπρεπε να μεταφερθούν σε υπόγειους χώρους για να μην κινδυνεύουν τα παιδιά. Τα ιατρικά κέντρα πρέπει να λειτουργήσουν με περιορισμένες προμήθειες. Προσπαθήσαμε για την δημιουργία νέων δημοκρατικών θεσμών. Έχουμε εκλέξει νέους ηγέτες. Τα πάντα ήταν ένας επίπονος αγώνας.
Προσπαθήσαμε να πάμε βόρεια σε διαφορετικές γειτονιές, αλλά οι βόμβες έπεφταν και εκεί. Μπορούσαμε να δούμε τα αεροπλάνα που πετούσαν από πάνω μας. Μερικές φορές έχουν συριακές σημαίες, μερικές φορές ρωσικές, μερικές φορές δεν τις γνωρίζουν καν. Αισθάνεσαι σαν να σε ακολουθούν παντού, όπου και να πας.
Οι γύρω κοινότητες Anadan, Marah, Tal Ρεφάτ, Hretan, Bynoon, Azaz υποφέρουν επίσης. Σε αυτές τις πόλεις και τα χωριά ξεκίνησε κάποτε μια ειρηνική επανάσταση. Υποστήριξαν το Χαλέπι, όταν οι Συριακές κυβερνητικές δυνάμεις επιτέθηκαν κατά αμάχων στην πόλη. Προσέφεραν καταφύγιο σε άτομα που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τις βόμβες και τις σφαίρες.
Αλλά τι κατάλαβαν κι αυτοί; Ακολούθησαν βομβαρδισμοί, κάθε μέρα. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει που στοχεύουν τα αεροπλάνα και κατά πόσο θα είναι το επόμενο να θύμα. Δεκάδες αεροπορικές επιθέσεις πραγματοποιούνται κάθε μέρα, τις τελευταίες 120 ημέρες.
Τώρα έχει έρθει η ώρα να φύγουμε. Δεν περίμενα ποτέ ότι αυτή η στιγμή θα έρθει μια μέρα, αλλά πρέπει να τα παρατήσουμε. Φεύγω για ένα μέρος που δεν είμαι καν σίγουρος ότι υπάρχει.
Πολλοί φίλοι μου περιμένουν ήδη κατά μήκος των τουρκικών συνόρων. Υπάρχει εκεί ένας ανοιχτός καταβλισμός, γεμάτος με 70.000 ανθρώπους, όπου οι θερμοκρασίες που επικρατούν είναι πολικές.
Αλλά η καρδιά μου θα μείνει για πάντα εδώ.
Το Χαλέπι στέκεται μπροστά σε μια ανίκητη πολεμική μηχανή, οπλισμένο με «σφεντόνες». Το Χαλέπι δεν αποτελεί απλά έναν γεωγραφικό στόχο. Το Χαλέπι είναι η μοίρα μας, είναι η αξιοπρέπεια, είναι η επανάσταση ενάντια στην αδικία. Αυτά χτυπούν.
Αντίο Χαλέπι, αντίο πατρίδα μου! Ο τόπος όπου πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, όπου έχω όλες τις αναμνήσεις.
Ελπίζω κάποτε να μπορέσουμε να ξανασυναντηθούμε εκεί, φίλε μου αγαπημένε.
Ο παιδικός σου φίλος
Σ.»
(Η επιστολή αυτή εστάλη στον Rabi Bana, ο οποιός και την δημοσιοποίησε. Ο Ράμπι είναι ένας ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα που γεννήθηκε στο Χαλέπι το 1984, και ο οποίος άφησε τη Συρία στα τέλη του 2012. Εργάζεται στη Βηρυτό και την Τουρκία για μια διεθνή ΜΚΟ που υποστηρίζει την κοινωνία των πολιτών της Συρίας.
Ο «Σ.» γεννήθηκε στο Χαλέπι το 1980. Συμμετείχε στις ειρηνικές διαμαρτυρίες του 2011 απαιτώντας ελευθερία και τη δημοκρατία. Είναι ιδρυτής του Media Center στο Χαλέπι και εργάζεται στον τομέα της εκπαίδευσης για την τοπική κυβέρνηση της πόλης)
