Μία συλλογή με μερικά από τα πιο κιτς αντικείμενα που μπορεί να δει κανείς κοσμεί το κτήμα του Γιάννη Μπουτάρηστο Γιαννακοχώρι της Ημαθίας.
Ο ίδιος δηλώνει περήφανος για τη συλλογή του και εξηγεί σχετικα σε συνέντευξη του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο:
«Δεν ξέρω πώς το εκλαμβάνουν οι «άλλοι» ή αν τα κατάφερα να μιλήσω με τους μικροαστούς… Όλη μου η ζωή διέπεται από μια αισθητική. Το αμπέλι, το κρασί το δημιούργησε αυτό… Σου δίνει μια αίσθηση τελειότητας η διαδικασία οινοποίησης. Αυτό το σταφύλι που έλαμπε στον ήλιο πριν λίγες μέρες, γίνεται πολτός, βγάζει διοξείδιο, το …ακούς να ζει μέσα στο βαρέλι και… -δε μπορείς αλλιώς- μιλάς σιγά μη και το ξυπνήσεις. Με καταλαβαίνεις; Αυτό που εγώ θεωρώ άσχημο, για κάποιον άλλο είναι όμορφο! Μ’ αυτή τη λογική είναι που αποδέχομαι τους μουσουλμάνους, υποστηρίζω το gay pride, φορώ κόκκινες κάλτσες… Είναι άσχημες οι κόκκινες κάλτσες;»
Η συλλογή αριθμεί εκατοντάδες αντικείμενα, μεταξύ των οποίων μπουκάλια από την Αρμενία σε σχήμα σπαθιού και περιεχόμενο κονιάκ… 20 αστέρων(!), σε σχήμα παπουτσιού, γυναικείου κορμιού, αναπτήρες– γόβες και αναπτήρες-τσαρούχια και γυμνές γυναίκες, διακοσμητικά ρολόγια τοίχου σε σχήμα ήλιου, ωρολόγια που …συγκρατούν τον χρόνο ανάμεσα στους καλλίγραμμους μηρούς γυναικών, ογκώδη αγάλματα απ΄ τις Φιλιππίνες, φτερά, πούπουλα, παγώνια -πουλιά γενικώς- κουκλάκια διακοσμητικά με τις μορφές παπάδων, που παίζουν τάβλι, αγορασμένα από την Τήνο.
«Η εμμονή με τις συλλογές ξεκινάει από τότε που ήμουν παιδί. Με τα αμερικάνικα τσίγκινα παιγνίδια και τα στρατιωτάκια …που έβρισκα έκτοτε στο ζαχαροπλαστείο του «Μουρούζη»… Είχα μαζέψει δεκάδες… Τα χάρισα πλέον… Αυτό με τα κιτς έγινε εμμονή. Είχε πέσει στα χέρια μου εκείνη η έκδοση του «Αντί με τίτλο Κάτι το ωραίον -θυμάσαι; Και σιγά σιγά άρχισε να μ’ αρέσει η ασχήμια. Συμφιλιώθηκα μαζί της. Όχι μόνο δεν την απορρίπτω, τη χαϊδεύω κιόλας… Ε, από τότε μάζευα μανικά σχεδόν ό,τι κακάσχημο έβρισκα. Με πήραν χαμπάρι και οι φίλοι μου και μου έφερναν δώρα απ’ όλο τον κόσμο… Γέμισα κούτες, βιτρίνες, δεν χωρούσαν πουθενά. Τώρα μαζεύτηκαν όλα εκεί, στο Γιαννακοχώρι, στην αίθουσα του πωλητηρίου -στο οινοποιείο… Ίσως κάποτε τα κάνουμε μια έκθεση. Να τα δούμε όλοι κι ύστερα να τα μαζέψουμε σε κούτες…» καταλήγει.
