Αφιέρωμα στα ωραιότερα μάτια του ελληνικού σινεμά
Tα συγκλονιστικά λόγια του Κώστα Καζάκου, η αποκάλυψη της γιατρού της αξέχαστης σταρ, η τελευταία επιστολή της Τζένης στον Τύπο και η κατάρρευση της Αλίκης on camera
Είκοσί πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν χθες, Πέμπτη 27 Ιουλίου, από την ημέρα που τα ωραίοτερα μάτια του ελληνικού σινεμά και θεάτρου, έκλεισαν για πάντα.
Αφιέρωμα στα ωραιότερα μάτια του ελληνικού σινεμά
Η Καρέζη διαγνώστηκε με καρκίνο τη θεατρική χρονιά 1988-89 όταν πρωταγωνιστούσε στην παράσταση «Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ, μαζί με τον σύζυγό της, Κώστα Καζάκο. Οι παραστάσεις του ζευγαριού διακόπηκαν και η ηθοποιός ταξίδεψε στο εξωτερικό για εξετάσεις.
Αν και δεν ήταν ποτέ συμφιλιωμένη με την ιδέα του θανάτου, η Ελληνίδα ηθοποιός έδωσε μία γενναία μάχη με την αρρώστια. «
Η Τζένη ήταν ένας άνθρωπος επιθετικός στη ζωή. Ήταν γατζωμένη με νύχια και με δόντια στη ζωή και στη δημιουργία. Με τον θάνατο δεν είχε συμφιλιωθεί ποτέ. Ο θάνατος ήταν έξω από το οπτικό της πεδίο. Η Τζένη δρούσε σαν να μην επρόκειτο να πεθάνει ποτέ! Ωστόσο, το τελευταίο 3μηνο, 4μηνο, όταν τέλειωσαν οι θεραπείες στο Λονδίνο και δεν έμενε να κάνουμε τίποτα άλλο. Παρέμειναν κάποιες ελπίδες αλλά ήταν αόριστες. Μέσα της ήξερε πολύ καλά, ότι οδηγείται στο αναπόφευκτο. Εκείνο το τρίμηνο, η Τζένη έκανε μία πορεία, που ένας άνθρωπος μπορεί να την κάνει σε 100 χρόνια. Κάλυψε όλο αυτό το ασυμφιλιώτο κενό, με τον θάνατο! Άρχισε να βγάζει, να ακτινοβολεί μία ευγνωμοσύνη για όλα τα πράγματα», είχε πει ο Κώστας Καζάκος, μετά το θάνατό της στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω».
Η τελευταία της επιστολή στον Τύπο:
Στην τελευταία της επιστολή προς τον Τύπο, δύομισι μήνες πριν χάσει τη μάχη με τη ζωή, η Τζένη Καρέζη έγραψε για την μάχη που έδινε με τον καρκίνο.
«Τρία χρόνια τώρα ταλαιπωρούμαι με σοβαρό πρόβλημα στην υγεία μου. Με φωτεινά διαλείμματα βέβαια, και με ενδιάμεσο τον περσινό χειμώνα, και την ευτυχία να παίξω το αριστούργημα της Λούλας Αναγνωστάκη «Διαμάντια και μπλουζ» στο θέατρο «Αθήναιον» και να αγαπηθεί τόσο το έργο, η παράσταση και εγώ προσωπικά από το αθηναϊκό κοινό.
Ο θεός του θεάτρου για άλλη μια φορά στάθηκε καλός και γενναιόδωρος μαζί μου και πίστευα ότι αυτή η ευτυχία θα συνεχιζόταν και φέτος. Ότι θα επαναλαμβάναμε το «Διαμάντια και μπλουζ» στο θέατρό μας και ότι στη συνέχεια θα το παρουσιάζαμε στη Θεσσαλονίκη.
Δεν στάθηκε δυνατόν. Δυστυχώς.Και πέρασα ένα ολόκληρο χειμώνα ανάμεσα Αθήνα-Λονδίνο δίνοντας μάχη με την αρρώστια μου και έχοντας πάντα μαζί μου τον ακριβό μου σύντροφο Κώστα Καζάκο και τον μονάκριβό γιό μου Κωνσταντίνο.
Στις πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής, ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά. Άλλος ξορκίζει το κακό φωνάζοντας, άλλος βγάζοντας προς τα έξω την απελπισία του, άλλος σιωπώντας και μαχόμενος καρτερικά.
Αυτή η τελευταία είναι και η δική μου περίπτωση. Μαζί με την οικογένειά μου θα αγωνιστώ για την υγεία μου, για τη ζωή μου και για την επάνοδό μου στη σκηνή.
Ευχαριστώ τον Τύπο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τη διακριτική τους στάση,ευχαριστώ όλο τον κόσμο,ανώνυμους και επώνυμους για τη συμπαράσταση και την αγάπη τους και ας είναι σίγουροι ότι όλες μου οι προσπάθειες είναι να ξαναβρεθώ κοντά τους μέσω της δουλειάς μου.
Επίσης αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω την εκπληκτική ομάδα των γιατρών του ουρολογικού τμήματος του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου για την ετοιμότητα με την οποία αντιμετώπισαν το Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι την καινούρια και μάλλον επικίνδυνη περιπέτεια της υγείας μου.
Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τους θεράποντες γιατρούς μου καθηγητή Νίκο Δαβίλα και τον γιό του Ηλία Δαβίλα για το επιστημονικό τους κύρος, τη βαθιά ανθρωπιά τους και το θερμό ενδιαφέρον με το οποίο με περιέβαλαν.
Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Ν’ αγαπώ και να με αγαπούν.
Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν.
Και πάντα θα ελπίζω…
Φιλικότατα
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ ».
Κουράστηκα!»
Ο αξέχαστος ηθοποιός Γιάννης Βόγλης είχε μιλήσει για την τελευταία φορά που είδε την Τζένη στο νοσοκομείο. Ήταν δύο ημέρες πριν φύγει από τη ζωή. «Είχα πάει την προτελευταία μέρα που έφυγε, πήγα και την είδα. Όταν μπήκα στον θάλαμο, κοιτούσε έξω το παράθυρο και γύρισε και στο μάτι της είδα αυτό. Και της είπα «κράτα» και μου είπε «Γιάννη, κουράστηκα, δεν αντέχω άλλο». Είχε παραιτηθεί. Και σε δύο μέρες, “έφυγε”», είχε αποκαλύψει ο Γιάννης Βόγλης.
«Η Τζένη έφυγε στα χέρια μου»
Η καθηγήτρια της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και υπεύθυνη της Μονάδας Ανακουφιστικής Αγωγής Κυριακή Μυστακίδου, σε μία αό της σπάνιες συνεντεύξεις της στο περιοδικό People, είχε μιλήσει για τις τελευταίες στιγμές της αξέχαστης σταρ.
«Δεν είχε πολύ καιρό που είχα ξεκινήσει στο Αρεταίειο το Ιατρείο Ανακουφιστικής Αγωγής, όταν ανέλαβα την Τζένη Καρέζη τους τελευταίους μήνες της ζωής της. Εκείνη την περίοδο ανακουφίστηκε από τα συμπτώματα της νόσου», είχε πει. Και είχε αποκαλύψει συγκινημένη:«Η Τζένη πέθανε στα χέρια μου» . Οι αναμνήσεις της από τη μεγάλη ηθοποιό ήταν πολύ ζωντανές. «Ήταν άνθρωπος που συζητούσε για την ασθένειά της, ήταν πολύ ντόμπρα. Στην αρχή έλεγε «αν θα γίνω καλά». Προς το τέλος έλεγε «αν θα σταθώ στα πόδια μου για να παίξω». Δεν μιλούσε για ίαση. Δυστυχώς, η Τζένη είχε μια δύσκολη μορφή καρκίνου. Νομίζω, όμως, ότι βοηθήθηκε αρκετά. Γι’ αυτό έλεγε ότι πρέπει να δημιουργηθούν και άλλες τέτοιες μονάδες».
«Η Τζένη ήταν παλικάρι»
Ο άντρας της ζωής της, Κώστας Καζάκος με τον οποίο απέκτησε τον μονάκριβο γιο της, Κωνσταντίνο είχε πει για το σθένος της Τζένης απέναντι στην ασθένεια. «Η Τζένη ήταν παλικάρι, γνώριζε τα πάντα από την αρχή. Οι γιατροί στο εξωτερικό θέλουν τον άρρωστο μπροστά τους, άμεσο συνεργάτη. Του τα λένε όλα. Εκείνη ήταν μια κοπέλα που ποτέ δεν είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται, ήταν κάτι που ήταν πέρα από το οπτικό της πεδίο. Τον φοβόταν τον θάνατο, λοιπόν, αλλά τελικά, αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα, έφτασε να συμφιλιωθεί με τέτοιο τρόπο, που τις τελευταίες της ημέρες έβγαινε μια περίεργη κατάσταση, σαν ευγνωμοσύνη προς τη ζωή», είχε αναφέρει στο BHmagazino o Κώστας Καζάκος.
Η κατάρρευση της Αλίκης
Ο θάνατος της Τζένης ήταν ένα ισχυρό πλήγμα για την Αλίκη. Για πρώτη φορά, η Αλίκη μοιάζει χαμένη, αδύναμη να πει δύο λόγια για την καλή της φίλη, με την οποία πορεύτηκαν στη ζωή, σε μία παράλληλη πορεία.
Της Γεωργίας Παπαδημητρίου απο protothema.gr
