Ήταν το Σπουδαιότερο Γεγονός του Τριημέρου που δεν Έγινε Ποτέ
Στεκόμουν στη παραλία του Αγιόκαμπου Λαρίσης με τον αέρα να λυσσομανάει και τη βρόχα να πέφτει straight through, που έλεγε κι ο Γιώργος Ζαμπέτας. Ήταν μεσημέρι Καθαράς Δευτέρας, τα κύματα στη θάλασσα έφταναν τα δέκα μέτρα και σκεφτόμουν τον Hunter S. Thompson, πατέρα της gonzo δημοσιογραφίας και συγγραφέα μεταξύ πολλών άλλων, του βιβλίου «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας», ο οποίος είχε πάει σε πολλές δημοσιογραφικές αποστολές, από τις οποίες συνήθως έφευγε χωρίς να προσπαθήσει καν να καλύψει το γεγονός για το οποίο τον είχαν στείλει.
Βλέπετε, ο λόγος που ήμουν στο Μαλιμπού της Λάρισας (όπως κάποιοι ονομάζουν τον Αγιόκαμπο), εκείνη τη βροχερή και κρύα μέρα, ήταν τα «καλλιστεία ανδρών άνω των 65 ετών», τα οποία διοργάνωνε για δεύτερη χρονιά ο κύριος Γρηγόρης Ντάφης. Σκοπός της διοργάνωσης, ήταν οι διαγωνιζόμενοι να ποζάρουν για το κοινό, φορώντας μόνο το μαγίο/μποξεράκι τους, κάτι ελαφρώς δύσκολο εν μέσω μανιασμένης καταιγίδας.
Να γιατί σκεφτόμουν τον Hunter S. Thompson και πως – με την πολύτιμη βοήθεια αλκοόλ και ναρκωτικών – κατάφερνε κάθε φορά, να μετατρέψει μια φαινομενικά αποτυχημένη δημοσιογραφική αποστολή του, σε ένα αριστουργηματικό και εντελώς παραληρηματικό κείμενο πολλών χιλιάδων λέξεων. Όμως εγώ ήμουν σε πολύ χειρότερη θέση εκείνη την παγωμένη Καθαρά Δευτέρα, καθώς δεν είχα ούτε θέμα, ούτε άπειρα ναρκωτικά και φυσικά, δεν είμαι ένας Δόκτωρ της gonzo δημοσιογραφίας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Όλα ξεκίνησαν όταν οι πάντα αξιόπιστες πηγές μας στο θεσσαλικό κάμπο, μας έστειλαν το παρακάτω δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας «Ελευθερία»:
H απόφαση να σταλεί αποστολή αυτοκτονίας για την κάλυψη του γεγονότος πάρθηκε εύκολα, μιας και η ανάγκη να μάθουμε ποιος είναι αυτός ο μικρός θεούλης που διοργανώνει τα καλλιστεία, καθώς και η λαχτάρα για φωτογραφικά κάδρα γεμάτα ημίγυμνους Λαρισαίους γέροντες, ήταν πολύ πάνω από τις δυνάμεις μας. Δυστυχώς όμως, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει.
Το μαγαζί του Γρηγόρη Ντάφη στον Αγιόκαμπο Λαρίσης, είναι μια παλιά καλύβα στην πραγματικότητα, η οποία πουλάει «είδη μπάνιου», δηλαδή σωσίβια, μπρατσάκια, βατραχοπέδιλα, πετσέτες, σαγιονάρες κλπ. Ο φημισμένος Γρηγόρης Ντάφης, είναι ένας ευγενικός και κοτσονάτος εβδομηντάρης με σπινθηροβόλο βλέμμα. Η κακοκαιρία κατέστρεψε το σόου που μεθοδικά προετοίμαζε εδώ και αρκετούς μήνες, άλλα εκείνος αρνήθηκε να κακοκαρδιστεί. Το μαγαζί του ήταν εκείνη τη μέρα γεμάτο από αυτοσχέδιες και παντελώς ανορθόγραφες, χειρόγραφες ταμπέλες, οι οποίες είχαν να κάνουν με τα καλλιστεία. Ο Γρηγόρης Ντάφης έχει μεγάλο παρελθόν σε αυτό που ο ίδιος ονομάζει «χαζομάρες», καθώς παλιότερα, κάθε Καθαρά Δευτέρα, πέταγε τον πιο μεγάλο αετό, πιθανότατα σε ολόκληρη την Ελλάδα. «Ξεκίνησα από ενάμιση μέτρο (σ.σ. μέγεθος αετού) και έφτασα στα πέντε», μου είπε.
Ο φημισμένος Γρηγόρης Ντάφης.
Ο VICE: Καλά, πέταξε πέντε μέτρα αετός;
Γρηγόρης Ντάφης: Με φορτηγό! (γέλια) Δεν είχε αέρα εκείνη τη μέρα. Όταν σταμάτησε το φορτηγό, έπεσε ο αετός.
Πως σας ήρθε η ιδέα για τα καλλιστεία ηλικιωμένων ανδρών;
Ήμουν ναυτικός παλιά, ήμασταν Βενεζουέλα, είχαμε βγει με συναδέλφους και έτυχε να πάμε σε καλλιστεία γυναικών. Πολλά χρόνια μετά, είχα το μαγαζί πια εδώ και σκέφτηκα να κάνω μια χαζομάρα, σαν τα καλλιστεία που είχα δει στη Βενεζουέλα, αλλά για ηλικιωμένους άνδρες. Πέρσι είχε μεγάλη επιτυχία και μου λέγανε: «Kάνε και για γυναίκες», έτσι αποφάσισα φέτος να κάνω καλλιστεία για γυναίκες άνω των 40 και για άντρες άνω των 65.
Έχω πολλά δώρα, η νικήτρια θα έπαιρνε ένα κομπινεζόν, τελευταία λέξη της μόδας, πολλά χρώματα, κολεξιόν του 2017, μια πετσέτα θαλάσσης, ένα σουτιέν νο5 see-through, μια κιλότα πολύ ωραία δεν μπορώ να σου πω τι κιλότα είναι αυτή, νέα μόδα, πολλά χρώματα, ένα ζευγάρι μπρατσάκια κι ένα ζευγάρι σαγιονάρες. Ο νικητής θα έπαιρνε, ένα σώβρακο, μια σκελέα που γράφω κι εδώ πέρα, δυο ζευγάρια κάλτσες, δυο ζευγάρια σαγιονάρες κι ένα ζευγάρι μπρατσακια.
Επίσης, οι νικητές θα μοιράζονταν είτε ένα αρνί, είτε τριάντα μέτρα λουκάνικο, δηλαδή ή μισό αρνί ο καθένας, ή από δεκαπέντε μέτρα λουκάνικο, προσφορά ενός φίλου μου χασάπη, που είναι και χορηγός των καλλιστείων.
Πόσα χρόνια έχετε το μαγαζί εδώ στον Αγιόκαμπο;
Πενήντα χρόνια, το πιστεύεις;
Μαζί του στο μαγαζί, ήταν ο κύριος Γιώργος, επίσης εβδομηντάρης, μοναδικός συμμετέχων και νικητής των περσινών καλλιστείων (πέρσι είχε επίσης πολύ κρυο, αν και δεν έβρεχε ούτε φύσαγε), τον οποίο προσπάθησα μάταια να πείσω να γδυθεί, προκειμένου να σκηνοθετήσω μερικές λήψεις. Η αλήθεια είναι ότι ο καιρός παραήταν άσχημος για κάτι τέτοιο.
O κύριος Γιώργος, περσινός νικητής των καλλιστείων.
H ώρα περνούσε, η βροχή και ο αέρας δεν σταματούσαν και φυσικά εντέλει δεν εμφανίστηκε κανείς (πλην δυο φίλων του), όμως πλέον ο κύριος Γρηγόρης είχε ξεθάψει ένα δεκάλιτρο μπουκάλι γεμάτο ντόπιο τσίπουρο και η μικρή παρέα έπινε, ευχόμενη να είμαστε όλοι καλά μέχρι του χρόνου, καθώς και να έχει τότε καλό καιρό και να γίνει κοσμοσυρροή.
από www.vice.com
