Η Έφη Σταμούλη, πρωταγωνίστρια της παράστασης “Σωτηρία με λένε” εξηγεί στο press724.gr πως είναι να ερμηνεύει ένα τόσο οικείο πρόσωπο όπως αυτό της Σωτηρίας Μπέλλου αλλά και το τι θεωρεί ότι συμβολίζει για το ρεμπέτικο τραγούδι. “Έπρεπε να κατανοήσω αυτό το “θηρίο” που λέγεται Σωτηρία Μπέλλου” λέει η ίδια για το πως προσέγγισε τον… θρύλο του ρεμπέτικου. Η παράσταση είναι ένα θεατρικό έργο της δημοσιογράφου Σοφίας Αδαμίδου, την οποία η ίδια η Μπέλλου είχε εξουσιοδοτήσει να γράψει τη βιογραφία της. Πρόκειται για ένα έργο που ανέβηκε για πρώτη φορά στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία της Χριστίνας Χατζηβασιλείου.
Δείτε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο press724.gr:
-Πόσο δύσκολο είναι να ερμηνεύετε ένα τόσο οικείο πρόσωπο στο ευρύ κοινό, όπως η Σωτηρία Μπέλλου; Με ποιο τρόπο την προσεγγίσατε;
Πολύ δύσκολο και ταυτόχρονα προκλητικό. Έπρεπε, μελετώντας ό,τι έχει γραφτεί, βλέποντας ξανά και ξανά βίντεο με συνεντεύξεις της, ακούγοντας ώρες ατελείωτες τα τραγούδια της, να κατανοήσω αυτό το «θηρίο» που λέγεται Σωτηρία Μπέλλου. Να εξηγήσω το θυμό της, ν’ ανακαλύψω τις ευάλωτες πλευρές της, να την οικειοποιηθώ. Δεν εκκρεμούσε να την μιμηθώ αλλά να νοιώσω όπως εκείνη. Τώρα, αν άρχισα και να της μοιάζω (κι εγώ ξαφνιάζομαι βλέποντας κάποιες φωτογραφίες), τόσο το καλύτερο.
-Τι θεωρείτε ότι σήμαινε η Σωτηρία Μπέλλου για το ελληνικό ρεμπέτικο;
Καθαρή δωρική φωνή χωρίς σκέρτσα, ατόφιο συναίσθημα, γυάλινος ήχος μου χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά και στο μυαλό. Έχοντας ακούσει άπειρα τραγούδια της μπορώ να σας βεβαιώσω ότι δεν έχει πει ούτε ένα κακό τραγούδι. Είναι βέβαιο ότι διάλεγε τα τραγούδια της και μάλιστα πολύ αυστηρά. Συνεργάστηκε με τους πρώτους του ρεμπέτικου (Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Παπαϊωάννου, και τόσοι άλλοι) και είναι γνωστό ότι όταν άρχισε η περίοδος της παρακμής του με τα αραβικά και τα ινδικά, η Μπέλλου αρνήθηκε να τα τραγουδήσει. Την περίμενε όμως μια δεύτερη καριέρα, με τους νέους συνθέτες της εποχής που την «ανακάλυψαν»: τον Ανδριόπουλο, το Μούτση, το Λάγιο και βέβαια το Σαββόπουλο.
-Το έργο δεν πραγματεύεται απλά τη Μπέλλου καλλιτέχνιδα αλλά δίνει έμφαση στην ιδιόρρυθμη και δύσκολη, όπως όλοι λένε, προσωπικότητάς της. Τι πιστεύετε ότι την έκανε ξεχωριστή; Ήταν μόνο το ταλέντο ή υπήρχε και κάτι άλλο;
Ήτανε μια γυναίκα που τα έζησε όλα. Παντρεύτηκε στα δεκαεφτά της, έριξε βιτριόλι στον άντρα της που την έδερνε και την απατούσε, φυλακίστηκε γι’ αυτό, παράτησε την εύπορη οικογένειά της στη Χαλκίδα κι έφυγε για την Αθήνα μιά μέρα μετά την κήρυξη του πολέμου, έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού στην Κατοχή, φυλακίστηκε από τους Γερμανούς, έγινε, μόλις την πρωτάκουσε ο Τσιτσάνης, γρήγορα γνωστή, νοσηλεύτηκε στο ψυχιατρείο, έζησε μεγάλους έρωτες με γυναίκες αλλά και με άντρες, έπινε, και είχε πάθος με τα ζάρια. Γνώρισε στην καριέρα της θριάμβους και πτώσεις, και πέθανε στην ψάθα έχοντας χάσει από τον καρκίνο το πιο πολύτιμο, τη φωνή της. Είχε πάντα το καημό ότι δεν απέκτησε παιδί. Σας φτάνουν αυτά;
-Εκτιμάτε ότι το ρεμπέτικο, την εποχή εκείνη, δεν ήταν απλά μία μουσική πρόταση αλλά λειτουργούσε και ως έκφραση μίας ευρύτερης κοινωνικής διαμαρτυρίας; Πώς κατάφερε αυτή η λαϊκή μουσική από τα ταβερνάκια της Μικράς Ασίας να περάσει στις μεγάλες μουσικές σκηνές και να αγγίξει μεγάλες κοινωνικές μάζες;
Νομίζω ότι το ρεμπέτικο, όπως και άλλες μορφές λαϊκής μουσικής έκφρασης, τα negro spirituals, το φλαμένκο, τα fados, ξεκίνησαν εκφράζοντας λαϊκούς καημούς και κοινωνική διαμαρτυρία, πριν γνωρίσουν την καθολική αναγνώριση, γεγονός που μοιραία τα κάνει μόδα, τους προσδίδει και ένα καταναλωτικό χαρακτήρα. Από την άλλη, η γνησιότητα των ρεμπέτικων, η αδρή μουσική τους και η καθολικότητα των θεμάτων τους (έρωτας, θάνατος, χωρισμός, ξενιτεμός, κοινωνική ανισότητα, κλπ.) τους εξασφαλίζουν μια βαθειά επικοινωνία με την ανθρώπινη ψυχή.
-Πώς βλέπετε τα θεατρικά πράγματα στη Θεσσαλονίκη; Ελπίζετε σε κάτι καλύτερο;
Η πολυφωνία είναι εντυπωσιακή. Η Θεσσαλονίκη είναι γεμάτη από θεατρικές γωνιές όπου εκφράζονται ανήσυχες ομάδες. Από την άλλη το Κρατικό Θέατρο πασχίζει με εντυπωσιακή εξωστρέφεια να παραμείνει όρθιο παρά τα συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα ενώ η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» συνεχίζει με νύχια και με δόντια τον νομαδικό της βίο. Απέναντι σε όλα αυτά, η αδιαφορία της Πολιτείας είναι εκκωφαντική. Και όχι, η κρίση δεν είναι επαρκής εξήγηση γι’ αυτό!
-Τι θα συμβουλεύατε κάποιον νέο που θέλει να γίνει ηθοποιός;
Να το σκεφτεί τρεις φορές αναλογιζόμενος την ανεργία και την απλήρωτη εργασία, και την τέταρτη να το επιχειρήσει. Με πάθος!
Η κ. Σταμούλη, έχει γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη και τελείωσε τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ (1978) και το Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ (1981). Για ένα χρόνο (1978-79) εργάστηκε ως ηθοποιός στο ΚΘΒΕ και αμέσως μετά υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», όπου έχει ερμηνεύσει, από το 1979 ως το 2015, πολλούς ρόλους του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου, συμμετέχοντας σε πάνω από εκατό παραστάσεις.
Πληροφορίες για την παράσταση
Από 8 Οκτωβρίου μέχρι και την Κυριακή 16 Οκτωβρίου στο θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» στην ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ!
Νικολέτα Ευσταθίου
