Μια καυστική ανάρτηση έκανε Έλληνας γιατρός που έχει μεταναστεύσει στην Ιρλανδία με αποδέκτη τον Κώστα Καζάκο για τα όσα είπε περί προδοσίας των νέων όταν μεταναστεύουν.
Ο Δημήτρης Τσορτανίδης έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook:
Σου χαρίζω τα δάκρυά μας . Ναι Κώστα Καζάκο. Στα χαρίζω. Κι ας μην τ’ αξίζεις, ίσως . Παιδί ακόμα, σε θυμάμαι απ’ τις ασπρομαυρες ταινίες . Σε θυμάμαι που νηστικός ζητάς να φας. Δε θυμαμαι σε ποια ταινία , ίσως κάποιος φίλος να θυμάται καλύτερα . Ο πιτσιρικάς, που του ζητάς φαϊ, σου απανταει με αφοπλιστική ειλικρίνεια «Είχαμε φασόλια και τα φάγαμε». Τόσο εντύπωση μου έκαναν τα λόγια που ακόμα τα θυμάμαι . Σαράντα τόσα χρόνια αργότερα σου ξαναλέω αυτή τη φράση. Είχαμε φασόλια και τα φάγαμε. Δεν έμεινε τίποτα.
Ακολουθώντας πολιτικές και νοοτροπίες που μας οδήγησαν στο σημερινό τέλμα , βρεθήκαμε αντιμέτωποι με χρέη που μας πνίξαμε . Ποτέ δε θα μάθουμε το γιατί . Προφανώς δε συμφέρει κανέναν. Ποτέ κανείς δε θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις . Ποτέ κανείς δε ζήτησε συγγνώμη απο τον ελληνικό λαό. Ποτέ κανείς δεν αναγνώρισε την άθελή του ( ή πρός ίδιον συμφέρον ) ΠΡΟΔΟΣΙΑ του.
Μαζί τα φάγαμε , αλλά κάποιοι χόρτασαν για πάντα . Μη λέμε τη μισή αλήθεια . Κι εμείς κλαίμε, πάνω στο καράβι που μας πηγαίνει μακριά. Κλαίμε για μας, κλαίμε για αυτούς που μένουν πίσω και κουνούν μαντήλια, κλαίμε για την Ελλάδα. Όμως, Ελλάδα δεν είναι οι κυβερνήσεις της, οι πολιτικοί της, το οργανωμένο κράτος. Ελλάδα είναι οι άνθρωποι, ο τόπος, τα άγια τούτα χώματα.
Μη νομίζεις πως έχουμε το σύνδρομο της Στοκχόλμης και έχουμε συναισθήματα γι’ αυτό που μας πλήγωσε τόσο βαθιά. Αγαπάμε τα λουλούδια της , τα ηλιοβασιλέματά της, τα βουνά της, τις θάλασσες. Αγαπάμε την τέχνη της, τη μουσική της. Αγαπάμε όλους αυτούς που μας μεγάλωσαν στην αγκαλιά της. Αγαπάμε κι εσένα Κώστα Καζάκο, γιατί είσαι κομμάτι μας .
Δε φύγαμε για να πλουτίσουμε, ούτε να κάνουμε καμια dolce vita. Φύγαμε για να ζήσουμε. Κι όπου να πάμε, θα είμαστε Έλληνες. Βλέπεις η Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη που ο χώρος είναι μια διάσταση που δεν την περιορίζει . Είναι πάνω από μας , μια δύναμη ασύγκριτη κι ασυγκράτητη συνάμα.
Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά. Φτάνει όμως. Το’ πιασες το νόημα. Κι αν δεν το’ πιασες καλά κοίτα τις φωτογραφίες που είναι πάνω στο καράβι. Το καράβι που μας πήγε μακριά. Κοίτα τη γυναίκα μου που σκουπίζει τα δάκρυα του γιού μου. Κοίτα την κόρη μου που χαιρετά με όλη της τη δύναμη. Κοίτα τους ανθρώπους μας πίσω απ’ τα κάγκελα. Κοίτα κι εμένα, που δε φαίνομαι, και απλά απαθανατίζω τις στιγμές, σα να συμβαίνει σε κάποιον άλλον. Κοίτα και θα νιώσεις τα υγρά δάκρυα στα μάγουλα. Κοίτα στα μάτια τους «προδότες». ΚΟΙΤΑ
