Η περίοδος ξηρασίας που άρχισε το 1998 στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και του Λεβάντε (Κύπρος, Ισραήλ, Ιορδανία, Λίβανος, Παλαιστίνη, Συρία, Τουρκία) είναι πιθανότατα η χειρότερη των τελευταίων 900 ετών, σύμφωνα με νέα μελέτη της NASA.
Οι επιστήμονες της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας κατέγραψαν την ιστορία των ξηρασιών στη Μεσόγειο μελετώντας τους δακτυλίους των δέντρων στο πλαίσιο μιας προσπάθειας κατανόησης του κλίματος της περιοχής και τι προκαλεί τη μετακίνηση νερού από και προς τη συγκεκριμένη περιοχή. Οι λεπτοί δακτύλιοι υποδεικνύουν χρόνια ξηρασίας, ενώ οι πιο παχείς υποδεικνύουν χρόνια κατά τα οποία το νερό ήταν άφθονο.
Διαβάστε επίσης: Κλιματική αλλαγή και Ελλάδα: Πώς επηρεάζεται η χώρα μας, τι περιμένουμε στο μέλλον
Πέραν των πλέον ξηρών ετών, οι επιστήμονες ανακάλυψαν μοτίβα στη γεωγραφική κατανομή των ξηρασιών, κάτι που αποτελεί σημαντική βοήθεια για τον εντοπισμό των αιτίων. Μαζί, αυτά τα δεδομένα δείχνουν το εύρος των φυσικών εξελίξεων που επηρεάζουν τη συχνότητα των ξηρασιών, κάτι που επιτρέπει στους επιστήμονες να κάνουν διαχωρισμό από τους ανθρώπινους παράγοντες, όπως την προκληθείσα από τον άνθρωπο αύξηση της θερμοκρασίας.
Στο πλαίσιο της έρευνας, ο Μπεν Κουκ, επικεφαλής συντάκτης της έρευνας και κλιματολόγος του Goddard Institute for Space Studies στη NASA και στο Lamont Doherty Earth Observatory, και η ομάδα του, χρησιμοποίησαν τον Old World Drought Atlas (αρχείο δακτυλίων δένδρων) για να κατανοήσουν καλύτερα πόσο συχνές και πόσο έντονες ήταν οι περίοδοι ξηρασίας κατά το παρελθόν. Ελήφθησαν δείγματα από δέντρα, ζωντανά και νεκρά, από περιοχές όπως η βόρεια Αφρική, η Ελλάδα, ο Λίβανος, η Ιορδανία, ο Λίβανος, η Συρία και η Τουρκία. Σε συνδυασμό με δεδομένα από την Ισπανία, τη νότια Γαλλία και την Ιταλία, τα δεδομένα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την αναδημιουργία μοτίβων γεωγραφικά και ανά το πέρασμα του χρόνου μέσα στην τελευταία χιλιετία. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο Journal of Geophysical Research-Atmospheres.
Μεταξύ του 1100 και του 2012, διαπιστώθηκαν περίοδοι ξηρασίας που περιγράφονται σε ιστορικά συγγράμματα. Κατά τον Κουκ, το εύρος των ακραία υγρών και ακραία ξηρών περιόδων είναι ιδιαίτερα μεγάλο, αλλά η πρόσφατη περίοδος ξηρασίας στον Λεβάντε, από το 1998 μέχρι το 2012, φαίνεται ότι είναι κατά 50% πιο ξηρή από την πλέον ξηρή των τελευταίων 50 ετών και 10%-20% ξηρότερη από την πλέον ξηρή των τελευταίων 900 ετών.
Ένα ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Όταν υπάρχει ξηρασία στην ανατολική Μεσόγειο, δεν υπάρχει ξηρασία και στη δυτική; Η απάντηση, σύμφωνα με τον Κέβιν Αντσουκάιτις, κλιματολόγο του Πανεπιστημίου της Αριζόνα στο Τάκσον, είναι ναι, τις περισσότερες φορές. «Τόσο για τη σύγχρονη κοινωνία, και σίγουρα για τους αρχαίους πολιτισμούς, σημαίνει ότι εάν μια περιοχή υπέφερε από τις επιπτώσεις της ξηρασίας, οι ίδιες συνθήκες ήταν πιθανό να υπάρχουν και σε ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου» σημείωσε σχετικά.
Επιπρόσθετα, διαπιστώθηκε ότι όταν η βόρεια Μεσόγειος- Ελλάδα, Ιταλία, ακτές Γαλλίας και Ισπανίας- περνούσαν περιόδους ξηρασίας, υπήρχε υγρασία στο ανατολικό κομμάτι της βόρειας Αφρικής, και το αντίθετο.
