«Λουκέτο» στους οίκους ανοχής της Θεσσαλονίκης

Θύματα πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων υποστηρίζουν πως είναι 12 οίκοι ανοχής της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι σφραγίζονται ο ένας μετά τον άλλον, εξαιτίας της εφαρμογής ενός νόμου, που όπως λένε είναι προδήλως αντισυνταγματικός, εξυπηρετώντας συγκεκριμένους επιχειρηματικούς κύκλους.

Οι οίκοι ανοχής που βρίσκονται στην περιοχή της Ανδρέου Γεωργίου, στη δυτική είσοδο της πόλης, είχαν αρχίσει την μετεγκατάσταση τους εκεί, από την περιοχή του Βαρδαρίου, το 2011, κατόπιν προτροπής του Δήμου Θεσσαλονίκης, ο οποίος μάλιστα είχε δώσει προθεσμία ενός έτους, προκειμένου να συμμορφωθούν. Στην περιοχή επενδύθηκαν δεκάδες χιλιάδες ευρώ από τον κάθε οίκο ανοχής, προκειμένου να ανακαινιστούν οι πρώην βιοτεχνικοί χώροι στους οποίους στεγάστηκαν, με πολλούς από αυτούς όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες να έχουν πολυτελή εμφάνιση.

Ωστόσο, μόλις 2 χρόνια μετά την εγκατάσταση τους εκεί, η ψήφιση μιας τροπολογίας στον «άσχετο» νόμο 4238/2014, έφερε τα πάνω κάτω, με αποτέλεσμα ο δήμος να μην μπορεί να ανανεώσει τις άδειες λειτουργίας των οίκων ανοχής, οι οποίοι σφραγίζονται ο ένας μετά τον άλλον, αφήνοντας χωρίς μεροκάματο, 80 άμεσα εργαζόμενους και πολλούς έμμεσα.

Στο νόμο 4238/2014, με τίτλο «Πρωτοβάθμιο Εθνικό Δίκτυο Υγείας (Π.Ε.Δ.Υ.), αλλαγή σκοπού Ε.Ο.Π.Υ.Υ. και λοιπές διατάξεις», μπήκε «σφήνα» από την τότε υπουργό Πολιτισμού Όλγα Κεφαλογιάννη, το άρθο 49, με τίτλο «Οχλούσες χρήσεις για τουριστικές εγκαταστάσεις», το οποίο πρόσθετε στον προγενέστερο νόμο 2734/1999, τον όρο, οι οίκοι ανοχής να είναι σε απόσταση μεγαλύτερη των 200 μέτρων από ξενοδοχεία κατηγορίας, τριών, τεσσάρων και πέντε αστέρων.

Μέχρι τότε, οι οίκοι ανοχής έπρεπε να είναι σε απόσταση μεγαλύτερη των 200 μέτρων από ναούς, σχολεία, παιδικούς σταθμούς, νοσοκομεία, κέντρα νεότητας, φροντιστήρια, πλατείες, παιδικές χαρές, βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα. Με την προσθήκη της παραπάνω τροπολογίας και με δεδομένο ότι χτίστηκαν στην περιοχή δύο ξενοδοχεία 5 αστέρων, οι οίκοι ανοχής είναι πλέον στον «αέρα», καθώς ακόμη και αν είχαν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν νέους χώρους και να εγκατασταθούν σε άλλη περιοχή (οι περισσότεροι λένε πως ακόμη χρωστάνε δάνεια και δεν έχουν κάνει απόσβεση από την προηγούμενη μετεγκατάσταση), τέτοιος χώρος στο δήμο Θεσσαλονίκης όπως δηλώνουν κατηγορηματικά, δεν υπάρχει! Απορούν εξάλλου, πως είναι δυνατόν, μεγάλο ξενοδοχείο να χτίστηκε στην περιοχή όπου βρίσκονταν ήδη 4 οίκοι ανοχής, οι οποίοι στη συνέχεια κρίθηκαν «ανεπιθύμητοι».

Ζητούν τη συμπαράσταση του Δήμου για την κατάργηση του νόμου

Οι εργαζόμενες στους οίκους ανοχής και συγκεκριμένα το σωματείο εκδιδόμενων προσώπων Θεσσαλονίκης «Ασπασία», ξεκίνησε εδώ και καιρό σειρά επαφών τόσο με τον δήμο Θεσσαλονίκης όσο και με κρατικές υπηρεσίες, ζητώντας όπως τονίζουν να αποκατασταθεί η αδικία σε βάρος τους και απαιτώντας την αλλαγή του νόμου και συγκεκριμένα την κατάργηση της επίμαχης «φωτογραφικής» διάταξης που ευνοεί συγκεκριμένα συμφέροντα ξενοδόχων, ενώ όπως αναφέρουν, επιθυμούν να μείνουν σε ισχύ, όλοι οι προηγούμενοι περιορισμοί για την απόσταση από εκκλησίες, σχολεία, ευαγή ιδρύματα, κτλ. Μάλιστα, το σωματείο προειδοποιεί πως είναι διατεθειμένο, να φτάσει το θέμα μέχρι τέλους, ακόμη και με προσφυγή αν χρειαστεί, στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Μέχρι την αλλαγή του νόμου, ζητούν από τον δήμο Θεσσαλονίκης να σταθεί στο πλευρό τους, συμβάλλοντας ενεργά στην εξεύρεση δίκαιης λύσης, που δεν θα διαχωρίζει τη μια επιχείρηση από την άλλη, αλλά ούτε και θα ευνοεί συγκεκριμένα συμφέροντα.

Ήδη, με τη σφράγιση των πρώτων οίκων ανοχής , η οικονομική ασφυξία γίνεται όλο και πιο έντονη, με τους ιδιοκτήτες τους να κινδυνεύουν με εξώσεις καθώς οι απαιτήσεις σε ΔΕΗ, ενοίκια, ΙΚΑ και εφορία, συνεχίζουν να «τρέχουν», ενώ κάποιοι που έχουν υπαχθεί σε ρυθμίσεις, έχουν τεθεί εκτός και άλλοι κινδυνεύουν να τις χάσουν στο άμεσο μέλλον.

Τι αναφέρει η γνωμοδότηση συνταγματολόγου

Γνωμοδότηση της συνταγματολόγου Ευγενίας Πρεβεδούρου, Αν. καθηγήτριας Νομικής στο Α.Π.Θ, εξέτασε το θέμα της συνταγματικότητας της διάταξης του νόμου 4238/2014. Όπως αναφέρει η κα.Πρεβεδούρου, η συγκεκριμένη τροποποίηση είναι αντισυνταγματική καθώς περιορίζει σημαντικά το κατοχυρωμένο δικαίωμα της επαγγελματικής ελευθερίας, έχει ως μοναδικό σκοπό την προστασία του οικονομικού συμφέροντος ορισμένων μόνο ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, αφήνοντας εκτός, όσες είναι κάτω των 3^ων αστέρων, δεν εξυπηρετεί κανένα δημόσιο συμφέρον και ούτε κινείται προς τον σκοπό προστασίας της δημόσιας υγείας, των χρηστών ηθών, της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, της παιδικής ηλικίας και της θρησκευτικής ελευθερίας, όπως επιδιώκεται με τον νόμο 2734/1999 πριν τροποποιηθεί από την επίμαχη διάταξη.

Επίσης, η συνταγματολόγος αναφέρει ότι η τροποποίηση του 2014 δεν προσδίδει καμία αναδρομική ισχύ για τις ήδη υπάρχουσες άδειες και πως «οι συνταγματικής τάξης, αρχές της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και της σταθερότητας των διοικητικών καταστάσεων, αποκλείουν την ανάκληση ευμενών πράξεων, οι οποίες εκδόθηκαν νομίμως και στις οποίες ο καλόπιστος διοικούμενος στήριξε τις βιοτικές σχέσεις του». Και η γνωμοδότηση καταλήγει, πως η επίμαχη νομοθετική διάταξη δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό δημοσίου συμφέροντος  που να δικαιολογεί την ανάκληση των νόμιμων ευμενών πράξεων (τη χορήγηση άδειας λειτουργίας από τον Δήμο δηλαδή) που εκδόθηκαν πριν από τη θέσπιση της.

Κίνδυνος για τη δημόσια υγεία τα «λουκέτα»

Εφόσον δεν δοθεί λύση στο πρόβλημα, το σωματείο Εκδιδομένων Προσώπων Θεσσαλονίκης χτυπάει το «καμπανάκι» του κινδύνου, επισημαίνοντας πως αν δεν υπάρχουν άδειες, τότε πολλές γυναίκες, αντιμετωπίζοντας βιοποριστικό πρόβλημα ενδεχομένως να αρχίζουν να εκδίδονται παράνομα, χωρίς κανέναν υγειονομικό έλεγχο, πράγμα που δεν το θέλουν, με αποτέλεσμα να υπάρχει μέγιστος κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Υπενθυμίζει εξάλλου, ότι με βάση το μέχρι τώρα νόμιμο καθεστώς, όλες οι γυναίκες ήταν υποχρεωμένες να υποβάλλονται τακτικότατα σε εξετάσεις, κάθε 15 μέρες, γεγονός που δεν θα ισχύει σε περίπτωση που τεθούν «υπό διωγμό» όπως τονίζουν.

Η απόφαση του Δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης του 2011, βάση της οποίας μετεγκαταστάθηκαν οι οίκοι ανοχής