«Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα έπρεπε να μείνω στην Ελλάδα και να ζήσω εκεί το υπόλοιπο της ζωής μου, ευχαριστώ τη χώρα που λειτούργησε για μένα ως ενδιάμεσος σταθμός για να καταφέρω να κάνω μία νέα αρχή στη ζωή μου στη Γερμανία», λέει ο νεαρός Σύρος επιστήμονας στο protothema.gr.
Στα 25 του χρόνια όπως σημειώνει ο Μωχάμεντ Καμπαλάν έχει μνήμες μίας ζωής που είχε πολλά και διαφορετικά χρώματα. Το λευκό το γαλάζιο το γκρίζο και το μαύρο.
Στα αυτιά του θα ηχούν για πάντα φωνές και κλάματα όταν πριν ένα χρόνο θα έπαιρνε την απόφαση να αποχωριστεί την οικογένειά του την πατρίδα του και το όνειρό του για μία ακαδημαϊκή καριέρα στο Πανεπιστήμιο ως καθηγητής Μαθηματικών. Ο πόλεμος η φρίκη και ο φόβος ότι εκεί δε θα μπορούσε να έχει τη ζωή που ήθελε θα γέμιζαν με θάρρος αποφασιστικότητα και γενναιότητα τη φαρέτρα του και θα έπαιρνε την απόφαση να φύγει από τη Συρία.
«Φοβόμουν ήξερα ότι θα ήταν ενα ταξίδι δύσκολο. Άφηνα πίσω τα πάντα για να διεκδικήσω το…κάτι την πιθανότητα να έχω μία ευκαιρία στη ζωή μου. Πρώτος σταθμός η Τουρκία. Λίγες μέρες παραμονής εκεί και μετά η επιβίβαση στη βάρκα της ζωής ή του θανάτου έτσι την έβλεπα τότε. Ήξερα ότι έτσι θα περνούσα στην Ελλάδα ήξερα ότι μπορεί και να μην τα κατάφερνα. Πάλη με τα κύματα. Φωνές παντού. Μανάδες που ψάχνανε τα παιδιά τους. Άνθρωποι που χάθηκαν στα κύματα. Εικόνες φρικτές που δε σβήνουν ακόμη και τώρα ένα χρόνο μετά ξυπνάω στον ύπνο μου με εφιάλτες. Και στην πάλη με τα κύματα ξαφνικά οξυγόνο άνθρωποι που με βοηθούν που μας βοηθούν και πατάμε στεριά. Ο πρώτος στόχος. Δε ξέρω τι και πως θα μου ξημερώσει η επόμενη μέρα. Κάθομαι λίγες ημέρες εκεί. Στριμωγμένος και ταλαιπωρημένος με πολλούς ακόμη ανθρώπους που άλλους ήξερα άλλους όχι. Περίμενα τη μέρα που ήρθε η σειρά μου να μπω στο πλοίο για τον Πειραιά. Ταλαιπωρία και κει. Από την πλατεία της Ομόνοιας σε παγκάκια περιμετρικά για ξεκούραση και μετά το βράδυ ύπνος εκεί έξω στην πλατεία. Μετά στο Σύνταγμα φωνάζαμε ζητούσαμε βοήθεια από την Ελλάδα και τον Αλέξη Τσίπρα να μας δώσει χαρτιά να φύγουμε. Και οι μέρες γίνανε μήνες. Με εντάσεις εκεί στο Σύνταγμα με θυμό από εμάς ότι μας έχουν εγκλωβισμένους σα ζώα. Με απλούς ανθρώπους να έρχονται και να μας φέρνουν φαγητό νερό κουβέρτες. Με απελπισμένους ανθρώπους όπως θυμάστε να επιχειρούν να δώσουν τέλος στη ζωή τους να βάζουν θηλιά στο λαιμό και να θέλουν να πεθάνουν… Αυτές τις εικόνες δε μπορείς να τις ξεχάσεις να τις σβήσεις. Ήξερα ότι δεν ήθελα να μείνω στην Ελλάδα μας πλησίασαν μας είπαν να μείνουμε δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που θέλει να μείνει εδώ σε μία χώρα εξαιρετική με καλούς ανθρώπους που όμως έχει ένα σωρό προβλήματα και φτώχεια πια. Ήμουν από τους τυχερούς εδώ και περίπου 8 μήνες ζω στη Γερμανία. Είμαι καλά μαθαίνω τη γλώσσα θα συνεχίσω τις σπουδές μου θα έχω ζωή. Και ναι ταλαιπωρήθηκα αλλά είμαι χαρούμενος περήφανος που τα κατάφερα. Πριν λίγο καιρό ήρθε και η υπόλοιπη οικογένειά μου. Κάνουμε μία νέα αρχή και πάντα θα χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελλάδα», λέει ο Μωχάμεντ Καμπαλάν μιλώντας στο protothema.gr.
