Απόψεις – press724.gr http://press724.gr ειδήσεις, ενημέρωση, Θεσσαλονίκη, απόψεις Sat, 27 Jan 2018 15:30:09 +0000 el hourly 1 https://wordpress.org/?v=4.9.2 Η αδιέξοδη πολιτική 27 χρόνων για την ονοματολογία των Σκοπίων http://press724.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%ad%ce%be%ce%bf%ce%b4%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-27-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%ce%bd/ Sat, 20 Jan 2018 21:30:43 +0000 http://press724.gr/?p=251949 του Σπύρου Κουζινόπουλου*

H απόφαση της Συνέλευσης της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας Μακεδονίας», στις 25 Ιανουαρίου 1991 να διακηρύξει την ανεξαρτησία αυτής της ομόσπονδης πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας από την ενιαία Γιουγκοσλαβία και η εν συνεχεία νέα απόφαση της ίδιας Συνέλευσης, με συνταγματική τροπολογία, να απαλείψει τη λέξη «Σοσιαλιστική», από την ονομασία της χώρας, καθιερώνοντας έτσι την εναπομείνασα «Δημοκρατία Μακεδονίας» ως τη νέα ονομασία του γειτονικού μας νέου κράτους, κατατάραξε την πολιτική ηγεσία αλλά και την κοινή γνώμη στην Ελλάδα.

Από εκεί που όλες ανεξαίρετα οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, διαβεβαίωναν ότι δεν υπάρχει Μακεδονικό πρόβλημα, χαρακτηρίζοντάς το «ανύπαρκτο» ή «κατασκευασμένο», ξαφνικά βρεθήκαμε στο απόλυτο κενό. Με τη χώρα να έχει φορτωθεί ένα σημαντικό αγκάθι για την εξωτερική της πολιτική και τους έλληνες πολίτες να ανακαλύπτουν ξαφνικά, ότι δημιουργείται ένα μείζον θέμα στα βόρεια σύνορα της χώρας και ότι οι ίδιοι βρίσκονται στο απόλυτο κενό, χωρίς σωστή ενημέρωση για τη δημιουργία και την εξέλιξη του θέματος. Έρμαια της παραπληροφόρησης. Με συνέπεια, να επακολουθήσουν όσα ζήσαμε την περίοδο 1991-93: Την πατριωτική έξαρση που εξελίχθηκε όμως σε   εθνικιστικό πυρετό, αλλά και τις κατοπινές εξελίξεις, με τα τυχοδιωκτικά εμπάργκο και την ατολμία, ελέω «πολιτικού κόστους», να προχωρήσουμε κατά τη δεκαετία 1994-2004 στην επίτευξη μίας αμοιβαία αποδεκτής από τις δυο πλευρές λύσης. Με συνέπεια, να οδηγηθούμε το Νοέμβριο του 2004 στην αναγνώριση από τις ΗΠΑ της ΠΓΔΜ ως «Δημοκρατίας Μακεδονίας». Για να αναγκαστούμε έκτοτε, διαισθανόμενοι την επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα εξέλιξη του θέματος, να προσπαθούμε να επιβάλουμε μία σύνθετη ονομασία, κάτι που θα μπορούσαμε να το είχαμε επιτύχει ακόμη από το 1992, ώστε να μην υπάρξει μία χαμένη δωδεκαετία.

Δυστυχώς, υπό το βάρος του εθνικιστικού πυρετού που μας είχε καταλάβει, λειτουργήσαμε περισσότερο με το συναίσθημα παρά με τη λογική, κλωτσήσαμε αλαζονικά και απερίσκεπτα τις ιδιαίτερα ευνοϊκές για τα ελληνικά συμφέροντα αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής του Γκιμαράες, και του Εδιμβούργου, δεν πιέσαμε να εφαρμοστεί η απόφαση του Συμβουλίου κορυφής της Ε.Ε. της Λισαβόνας, στις 26 Ιουνίου 1992, που όριζε ότι «η Ε.Ε. θα αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ μόνο με όνομα που δεν θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία». Κι ακόμη, δεν αξιοποιήσαμε τη δυνατότητα να συμπεριληφθούν οι Ελληνικές θέσεις στη γνωμοδότηση της «Επιτροπής Μπατεντέρ», πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων το περίφημο «πακέτο Πινέϊρο», αγνοήσαμε ή και πολεμήσαμε ρεαλιστικές προτάσεις αλλά και προσγειωμένες φωνές, όπως του πρώην υπουργού Εξωτερικών Μιχάλη Παπακωνσταντίνου ή του τέως πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, ο οποίος στις 29 Μαρτίου 1993 επισήμαινε ότι «δόθηκε εξαρχής υπέρμετρη βαρύτητα στο θέμα του ονόματος και λιγότερη στα θέματα του Συντάγματος και της προπαγάνδας, που κατ΄ εμέ είναι περισσότερο σημαντικά».

Αυτό ακριβώς ήταν το μεγάλο μας λάθος. Εγκλωβιστήκαμε  στην απόφαση που είχαν λάβει τα πολιτικά κόμματα στη σύσκεψη της 13ης Απριλίου 1992 του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών, υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή για απάλειψη του ονόματος «Μακεδονία» από την ονομασία των Σκοπίων. Και εμμένοντας στην αδιέξοδη πολιτική της «ονοματολογίας», δείχναμε σε όλο τον κόσμο ότι την Ελλάδα την απασχολούσε μόνο το όνομα και όχι ο σφετερισμός των εμβλημάτων και της ιστορίας, ούτε και οι συνταγματικές διατάξεις που θεμελίωναν την πολιτική του μειονοτικού επεκτατισμού των Σκοπίων, ούτε η εχθρική κατά της Ελλάδος προπαγάνδα από τους υπερεθνικιστικούς κύκλους των Σκοπίων.

Παγιδευμένοι στο τελματωμένο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε για το όνομα των Σκοπίων, χάσαμε τη μοναδική ευκαιρία που είχε παρουσιασθεί στην Ελλάδα, μετά την κατάρρευση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο σε ολόκληρη την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, καθώς αποτελούσε τη μόνη χώρα-μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Και όπως εύστοχα επισημάνθηκε από πολιτικούς και διπλωμάτες, θα ήταν πολύ διαφορετικά βελτιωμένη η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδος, εάν είχε πλήρως εκτονωθεί η ένταση με τα Σκόπια. Καθώς η χώρα μας, θα μπορούσε να παίξει απρόσκοπτα το ρόλο του κοινοτικού/νατοϊκού καταλύτη περιφερειακών συστημάτων συνεργασίας και ασφάλειας στην περιοχή μας, χωρίς να δυσχεραίνουμε τη θέση μας με τη «βαλκανική εμπλοκή μας».

* Ο Σπύρος Κουζινόπουλος είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας, , ιδρυτικό στέλεχος και επί 18 χρόνια Γενικός Διευθυντής του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Το άρθρο που δημοσιεύουμε, γράφτηκε πριν από 10 χρόνια και αποτελεί τον πρόλογο του βιβλίου του «Τα παρασκήνια του Μακεδονικού ζητήματος» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Καστανιώτης»

]]>
Δεν είναι υπερβολή… τρώγαμε πάρα πολύ καλά, σε αυτήν την πόλη. http://press724.gr/%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%ae-%cf%84%cf%81%cf%8e%ce%b3%ce%b1%ce%bc%ce%b5-%cf%80%ce%ac%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8d/ Tue, 16 Jan 2018 16:15:03 +0000 http://press724.gr/?p=251084 Toυ Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Μιας και βρεθήκαμε ανατολικά και παρά το ότι ασχολούμαστε με εστιατόρια και κυρίως με φαί μαγειρεμένο, θα ήταν σφάλμα, να μην αναφερθούμε σε κάποιες μυρουδιές και γεύσεις, ανεπανάληπτες.

Κάποιες εμπειρίες που δεν σβήνουν, απ΄τα μυαλά μας.

Η μυρουδιά από τα τηγανητά μύδια του ΧΑΜΟΔΡΑΚΑ, που επειδή δεν ήταν οικολόγος στην τρίτη , τέταρτη γύρα, έστελνε το τηγανόλαδο στον τενεκέ και έβαζε καινούριο λάδι, για να κάψει και έπαιρνε τρία, τέσσερα μύδια μαζί, τα βουτούσε, μέσα σ’εκείνο το πανέμορφο κουρκούτι, τα έπλαθε σαν κεφτεδάκι και τα έριχνε στο καυτό λάδι.

Ότι και να με λέτε, σαν κι εκείνον τον «κεφτέ» των μυδιών, δεν έχω ξαναδοκιμάσει. Έμενε απόξω τραγανό και μέσα ζουμερό το μύδι, ένιωθες τη φρεσκάδα του.

Με τα μύδια στη Σαλονίκη, πρέπει να γνωρίζετε βεβαίως, οτι πεθάνανε ανθρώποι. Γιατί οι κανόνες υγιεινής, τότε και προστασίας του καταναλωτή, τότε και άλλα διάφορα, ήταν πολύ ψιλά γράμματα για την εποχή.

Αλλά μύδια σαν του ΧΑΜΟΔΡΑΚΑ, δεν έχω ξαναφάει. Και μετά γνώρισα από κοντά και τον Γιώργο, τον συνιδιοκτήτη και μάγειρα του Παράδεισου, που ήταν παλιά μάγειρας στη Βίλα Ριτς. Μας διηγιότανε, πως ένα βράδυ, τέλη της δεκαετίας του΄50, έφτασε στην Βίλα Ριτς, ο Θόδωρος Σωσσίδης με τον Καραμανλή και τον Κρουπ. Και ο Κρούπ χοντρός και τροφαντός, σαν καραμέλα της πεθεράς, δήλωσε ότι πεινάει. Μπήκε στη κουζίνα ο κύριος Θόδωρος και παράγγειλε, στον νεαρό μάγειρα, να φτιάξει κάτι αντάξιο του μεγάλου τους επισκέπτη. Του έφτιαξε γλώσσα μενιέρ. Το πού την είχε μάθει, άστο καλύτερα μην το ψάχνεις. Τριάντα χρόνια μετά όμως, πιστέψτε με, την έφτιαχνε υπέροχη… Τέλειωνε όμως, πάντοτε την αφήγηση του, ως εξής « κύριε Γιώργο (τριανταφυλλίδη) φεύγοντας μου άφησε ένα πουρμπουάρ, περισσότερο από έξι μηνιάτικά μου».

Ο Γιώργης λοιπόν, το ψάρι το μιλούσε, στην κυριολεξία όμως. Γι αυτό και το μαγαζί τους, είχε αυτή την τεράστια επιτυχία .

Επιμένω ότι το μαγειρεμένο φαγητό, η κατσαρόλα δηλαδή, αποτελεί την πεμπτουσία της καλής μαγειρικής. Και το ψήσιμο είναι σπουδαία τέχνη και το τηγάνι ακόμη πιο σπουδαία και δύσκολη, αλλα το μαγείρεμα επάνω από το τσουκάλι, είναι άλλη αίσθηση…

Είναι πολλές οι μνήμες της τυφλής εμπιστοσύνης, σ΄αυτό το σκεύος. Θυμάμαι η γιαγιά η Τράντα, που μαγείρευε μονίμως, επάνω στη σόμπα, στην αρχή ξυλόσομπα και χρόνια μετά σόμπα πετρελαίου. Πώς να μην αποκτήσει άλλη γεύση και ουσία το φαγητό, μετά από τόση θαλπωρή και περιποίηση, επάνω στη χαμηλή φωτιά. Όπως και η γιαγια η Πουλχερία που όλα τα φαγητα που τα εχουμε υποτίθεται του φούρνου, ως γνησια πολίτισα τα μαγείρευε στην κατσαρόλα…Ιμαμ, μπριαμ, γεμιστά και και και

Και είναι αυτό, που μου εκμυστηρεύτηκαν επίσης, πάρα πολλοί μάγειρες, σεφ, πολλών καρατίων, στην Τουρκία, για το αργό μαγείρεμα.

Αυτό όλο, ως διαδικασία έμενε σταθερό, στη συνήθεια του κοσμάκι , γι αυτό και στις γειτονιές, ήταν πολλά τα μαγέρικα που κράτησαν για πολλά χρόνια, αλλά και οι ταβέρνες της δεκαετίας του΄50 και πιο παλιές, που έζησανν ως το ΄70 και μέχρι το ‘ 80 και τις ζήσαμε κι εμείς, κρατήσαν το συνήθειο, να έχουν πάντα κάποια μαγειρευτά φαγητά, ένα, δύο, τρία το πολύ, αλλά πάντοτε να έχουν κάποια φαγητά με σάλτσα στην κατσαρόλα…

Θυμάμαι, ότι το Ινγκλις, για παράδειγμα, ο Γραβαρίτης, τα Τρία Γουρουνάκια ή ακόμη και τα Περιστέρια, ταβέρνες παμπάλαιες και ιστορικές, πάντα θα είχαν κάτι με σάλτσα, μαγειρεμένο, ακόμη και πολύ επιτηδευμένο. Για παράδειγμα χοχλιούς, που δεν ήτανε από τις βασικές γευστικές συνήθειες, των Σαλονικιών . Δεν ήταν οτι καθαρότερο, πολλές φορές και δεν ξέρω και δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, όσον αφορά την νοστιμιά τους, εάν ήταν δηλ. το νοστιμότερο που δοκιμάζαμε, αλλά, πάντως, δοκιμάζαμε στην ταβέρνα, σπετζοφάι, σουτζουκάκι σμυρναίικο και φασόλια ταβά, αλλά και φασουλάδα .

Για παράδειγμα επίσης στη Χαριλάου, στη Μαρασλή στέκονταν ο Μπιμπίλας με το Μαγέρικο του απέναντι από τον Καλλίνικο με τα χρώματα σιδηρικά και δίπλα στο ράφτη… Χρόνια ολόκληρα μαγείρευε έξι επτά κατσαρόλες κάθε μέρα και τις κατανάλωνε ο κόσμος της περιοχής… Και έμενε πιστός στις γεύσεις που είχε μάθει και κουβαλούσε… Εκεί έφαγα αρκετές φορές καταπληκτικά ρεβίθια, σούπα και μπορς…

Στο μεταξύ είχε αρχίσει να έρχεται πια η εποχή του εκσυγχρονισμού. Είχε αρχίσει να εφορμά μια άλλη μόδα και λογική, σε ότι αφορά το φαί.

Προχθές ο Λόης, ο μεγάλος Παπαδόπουλος και πόντιος, με θύμισε την σπαγγετερί, στη Βύρωνος, που είχε ανοίξει, εισάγοντας την νέα αντίληψη στη γαστρονομία.

Και η επιθετική αντιμετώπιση, του παλιακού φίλου, που δεν την γούσταρε. «Τελικά τι είναι σπαγγετερί;;; να έχει μακαρονάδα στο Γκιγκιλίνη, ενάμιση φράγκο και στη σπαγγετερί εξίμισι γιατί είναι της μόδας. Ε !!!!!! όχι ρε κύριε δεν έρχομαι».

Αλλά κοντά στη σπαγγετερί πιο κάτω, άνοιξε μετα και το Τσάο και έκαναν την δειλή τους εμφάνιση, οι πρώτες πιτσαρίες-σπαγγετερίες, που έκλεβαν χώρο και πελατεία, από την κατσαρόλα.

Θυμάμαι κάποτε, κάτι το οποίο ίσως σήμερα προκαλεί γέλωτα, ότι ήταν πολύ σικ και πρωτοποριακό, να πας εκεί που είναι το ΤΕΕ σήμερα, παραδίπλα, όπου είχε ανοίξει η πρώτη πιτσαρία ΡΟΜΑ, με τραπέζια στην αυλή και να τρως πίτσα με το χέρι, οι μαθημένοι, με το μαχαιροπίρουνο οι χωριαταραίοι.

Αλλά ακόμη και εκείνη η πίτσα, μη με κάνετε και συγχύζομαι, δεν είχε καμία σχέση με τη πλαστικουριά, που μας ταΐζουν σήμερα. Ήταν αλλιώτικη. Όχι ως μνήμη, ως πραγματικό γεγονός. Δηλαδή, δεν την θυμάμαι ως καλύτερη στο μυαλό, αλλά στους γευστικούς κάλυκες μου, που με τσιγκλάν και με λένε, ότι έτσι είναι, γιατί τότε, δεν τολμούσαν να πάρουνε ψεύτικο κασέρι και η ντομάτα η σάλτσα, δεν ερχόταν έτοιμη σε κουβάδες ή βαρελάκια των 15 κιλών, φτιάχνονταν από βραδύς στο μαγαζί.

Αυτή την εποχή, λοιπόν, εμφανίζεται το ΤΙΦΑΝΥΣ. Στο θεοσκότεινο τότε στενό, της Ικτίνου, εάν θυμάμαι καλά, εάν όχι με διορθώνετε, μετά την εμφάνιση της ντισκοτέκας.

Το οποίο έρχεται και προσπαθεί να ισορροπήσει την τάση του εκσυγχρονισμού, με τις γευστικές συνήθειες, που ακόμη παρέμεναν, στο προσκήνιο, ιδίως στους νέους ανθρώπους.

Είμαι σίγουρος ότι ο κύριος Παναγιώτης παίζει να με τάισε περισσότερες φορές, από ότι η μάνα μου, στη διάρκεια της παρουσίας του, ως σερβιτόρος , στο Τίφανυς. Το ίδιο και ο Λάκης, καλη του η ώρα, που μετά πήγε και άνοιξε το δικό του μαγαζί, το ΒΟΤΣΑΛΟ, και μπήκαμε πια σε μια νέα, εξίσου σοβαρη και σημαντική περίοδο, της κουζίνας της Θεσσαλονίκης.

Μπορεί ο τσιγεροσαρμάς του Τίφανη, να μην ήταν ο καλύτερος, αλλά υπήρχε, βρε αδελφέ, στο ταψί και είχε τη δυνατότητα κάποιος να τον δοκιμάσει. Και είχε, πρωτοπόρος σ αυτό μαγειρίτσα όλο το χρονο.. Και έφτιαχνε και φασούλαδα, δεν την αρνούνταν. Και έφτιαχνε και για τον πεινασμένο φοιτητή, πατάτες κομπλέ, με τυρι τριμμενο από πανω και σαλτσα αποτο ψητό, που με δυο μερίδες ψωμί, για να βουτάς στο ζουμί, ήταν δείπνο περιωπής, δια τους γνωρίζοντας την τέχνη.

Το Τσάο, επί της Κούσκουρα, ήταν κάπως πιο κυριλέ και μας ήρθε τότε, που αρκετοί από τους φίλους, οι κάπως μεγαλύτεροι, είχαν αρχίσει πια να δουλεύουν και δεν τους γοήτευε η επαναληψιμότητα της ταβέρνας. Και εμφανίστηκε στη ζωή μας, η νισουάζ.

Εκεί ηταν στις αρχες του ‘ 80 που ο αγαπημένος μας σύντροφος Νίκος, έφερε τον πατέρα του από την Πόλη και άνοιξαν ένα μνημείο της γαστρονομίας της Θεσσαλονίκης , τα Πριγκιπόνησα. Ο Νίκος ήτανε βοηθός στο φαρμακευτικό ή στο βιολογικό, θα σας γελάσω, αλλά το ότι ήταν βοηθός είμαι σίγουρος, ήταν προφανές ότι στο τέλος τον κέρδισε το μαγαζί.

Πρώτα από ολα το ίδιο το κατάστημα, το έφτιαξε ο Λόης Παπαδόπουλος και ήταν ένα κομψοτέχνημα, που συνδύαζε την εικόνα που είχαμε για το καλό εστιατόριο, λέγε με ΟΛΥΜΠΟΣ-ΝΑΟΥΣΑ, με όλες τις πιο σύγχρονες αντιλήψεις, περί τον χώρο της εστίασης και φυσικά τις καταπληκτικές οδηγίες, του κυρ Γιώργη, που είχε έρθει απευθείας από τη Πόλη, έχοντας στην πλάτη του, πάρα πολλά χρόνια στην εστίαση.

Θα πρέπει να τον ευγνωμονούμε γι αυτά που μας έμαθε, να γευόμαστε ο άνθρωπος.

Επειδή είχε ρεστοράν με αρχές και κύρος, στα Πριγκηπονήσια, είχε βιβλίο εντυπώσεων των θαμώνων και όταν βλέπεις υπογραφές όπως της Σοράγιας, του Ντεγκόλ και του Μπελμοντό, που έφυγαν κατενθουσιασμένοι από εκεί μέσα, τι να μας κάνει εμάς, τα τσιπλάκια , που ήρθαμε και αρχίσαμε να χωνόμαστε, στα μυστικά της πολίτικης κουζίνας, δεκαετίες πριν τον Μπουλμέτη. Και μάθαμε τότε τι σημαίνει κουκουνάρι και σταφίδα στο ρύζι των γεμιστών, τι σημαίνει σουμάκ και κανέλλα στον κιμά, τι σημαίνει στ αλήθεια χουνκιάρ μπεγιεντί… Εκεί δοκιμάσαμε την άσπρη μελιτζανοσαλάτα, όχι επειδή είχε μαγιονέζα περικαλώ αλλά επειδή τη δούλευε, ώρες πολλές με το λεμόνι…

Και κάθε Τρίτη ντονέρ ,πολίτικο προφανές είναι, με αρνίσιο κρέας.

Από εκεί και μετά, που αρχίζουν και τα χρόνια της ασυδοσίας, σε αυτήν την πόλη, τα φαινόμενα αυτά, επηρεάζουν, το κλίμα και τις συνθήκες, σε ανυπολόγιστο βαθμό. Αυτή η κωλόπολη της δηθενιάς, δεν μπόρεσε να ανεχθεί για παράδειγμα, την καταπληκτική προσπάθεια της φιλενάδας μου της Στεφανί, που έστησε ένα καταπληκτικό γαλλικό ρεστωράν, μέσα στην αγορά, που μετά βέβαια έγινε πολύ in, με πιστότητα, εντιμότητα και κυρίως απόλυτο σεβασμό, σε αυτό που έκανε.

Αυτή η κωλόπολη επίσης, της δηθενιάς, στα χρόνια της καταστροφής, δεν μπόρεσε να στηρίξει και να κρατήσει ένα ΟΛΥΜΠΟΣ-ΒΕΡΟΙΑ, από τους ωραιότερους χώρους εστίασης που στήθηκαν στην πόλη μας, τα τελευταία χρόνια, όπου η Νίνα και κυρία Μάγδα, δημιουργούσαν το περίγραμμα του γαστρονομικού παρόντος, αυτής της πόλης, που δεν ήθελε να ακολουθήσει και άρχισε να τρώει αφρούς φέτας πασπαλισμένους με φτερά χρυσόμυγας και φύλλα από κατσιασμένο πανσέ.

Το αφήγημα Συνεχίζεται ακάθεκτο…

Tα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Aρθρα-Απόψεις»  δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι απαραίτητα του press724.gr.

 

]]>
Το όνομα http://press724.gr/%cf%84%ce%bf-%cf%8c%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%b1/ Mon, 15 Jan 2018 19:30:27 +0000 http://press724.gr/?p=250977 Άρθρο  του Ευάγγελου Ραφτόπουλου

Έχει εκτιναχθεί στα ύψη το ενδιαφέρον, η διαμάχη και η παρουσίαση των διαφορετικών θέσεων της χώρας μας και της γείτονος  FYROM για το όνομά της.

Τα περιθώρια για λύση του προβλήματος που μας απασχολεί πολλά χρόνια έχουν στενέψει και στα χέρια της Κυβέρνησης βρίσκεται η διαπραγμάτευση και τελικά η λύση του θέματος.

Τα δεδομένα που υπάρχουν δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και οι δύο πλευρές οφείλουν να τα σεβασθούν, προκειμένου να φτάσουν σε λύση βιώσιμη και δίκαιη.

Οι ακραίες φωνές από οργανώσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού ένθεν κακείθεν, όχι μόνο δεν βοηθούν σε αυτό τον σκοπό, αλλά αντίθετα δυναμιτίζουν το διαμορφούμενο καλό κλίμα από τον ήπιο Πρωθυπουργό των Σκοπίων.

Ακόμη και ο λαός των δύο χωρών δεν πρέπει να προβαίνει σε έξαλλες εκδηλώσεις πατριωτισμού, που επίσης δεν βοηθούν τις διαπραγματεύσεις.

Είναι αλήθεια ότι στα χρόνια που προηγήθηκαν, δόθηκαν ευκαιρίες για λύση του προβλήματος, αλλά αυτή μετατέθηκε για το μέλλον.

Για πρώτη φορά τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να συστοιχηθούν πίσω από την Κυβέρνηση, που πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες στην εύρεση κοινού τόπου με τους γείτονες.

Επί πολλές δεκαετίες, στις πινακίδες των δρόμων της FYROM, αναγράφοταν το όνομα MAKEDONIJA, χωρίς αντίδραση από το κράτος μας.

ΟΙ σπασμωδικές αντιδράσεις με την  ονομασία ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ του αεροδρομίου Θεσσαλονίκης, του πανεπιστημίου και του ΚΤΕΛ στη Θεσσαλονίκη, ουδεμία άμβλυνση προσέδωσαν στο πρόβλημα, απεναντίας το όξυναν και με πρωθυπουργό ένα έξαλλο άτομο, οι γείτονες κατασκεύασαν τεράστιο άγαλμα του [δικού τους ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ} και με σύμβολο το αστέρι των ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ, πορεύονταν προς το χάος, προσάπτοντας στην Ελληνική Κυβέρνηση αδιαλλαξία και εθνικισμό.

Το όνομα ΝΕΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ προβάλλει σαν η πιθανότερη λύση, δεν αφήνει περιθώρια διεκδικήσεων και βέβαια είναι εντός των κανόνων του δικαίου.

Η ευχή για λύση του προβλήματος, χωρίς έξαλλες φωνές, και το φως που πρέπει να ανάψει για τη δημιουργία καλλίτερων σχέσεων με τους Βαλκάνιους γείτονες ας πραγματοποιηθεί επί τέλους.

Τις σχέσεις αυτές τις έχει ανάγκη η χώρα μας.-

Tα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Aρθρα-Απόψεις»  δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι απαραίτητα του press724.gr.

]]>
Τη λύση θα δώσουν οι Σκοπιανοί http://press724.gr/%cf%84%ce%b7-%ce%bb%cf%8d%cf%83%ce%b7-%ce%b8%ce%b1-%ce%b4%cf%8e%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%af/ Sun, 14 Jan 2018 09:00:56 +0000 http://press724.gr/?p=250778 Σε υψηλό διπλωματικό επίπεδο, όταν οι διαπραγματεύσεις αφορούν κρίσιμα ζητήματα εθνικού και ευρύτερα γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος οι εμπλεκόμενοι οφείλουν να έχουν άριστη γνώση των αδυναμιών του αντιπάλου και γενικότερα των συσχετισμών που έχουν δημιουργηθεί στην απέναντι πλευρά. Και αυτό για να μπορούν αναλόγως να ελιχθούν ή να καθυστερούν την εξέλιξη της διαδικασίας και να μην ενοχλούνται από τις υψηλές κορώνες και τα μεγάλα λόγια του έτερου συνομιλητή που συνήθως λαμβάνουν χώρα για το θεαθήναι και γίνονται για λαϊκή κατανάλωση.

Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος

Μετά την ήττα του πρώην πρωθυπουργού των Σκοπίων Γκρουέφτσκι και την πτώση της κυβέρνησής του, η χώρα κυβερνάται από έναν συνασπισμό κομμάτων, στον οποίο κομβικό ρόλο για την εξασφάλιση της δεδηλωμένης στη Βουλή παίζουν οι Αλβανοί, που αποτελούν σήμερα το 30 % του πληθυσμού των Σκοπίων. Αυτοί δεν έχουν καμία «μακεδονική συνείδηση», δεν ονειρεύονται ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ούτε φυσικά συμφωνούν με το απέραντο μουσείο αγαλμάτων στο οποίο μετατράπηκε η γειτονική χώρα.

Έχουν διαφορετική και καθ’ όλα ευδιάκριτη εθνική συνείδηση, ονειρεύονται (και φωναχτά πλέον) την ένωση με την μεγάλη Αλβανία και εμμέσως πλην σαφώς απειλούν με άρση της εμπιστοσύνης τους και συνακόλουθη ακυβερνησία σε περίπτωση που συνεχιστεί η έμμονη ιδέα περί «Μακεδονίας». Σε σύγκριση με τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο αριθμός του αλβανικού πληθυσμού δεν είναι πλέον αμελητέος, έχει ενισχυθεί σημαντικά και η γνώμη του δεν μπορεί να μην λαμβάνεται υπόψη.

Το αδιέξοδο της σκοπιανής πλευράς επιτείνεται ακόμη περισσότερο αν ευσταθεί η μη ακόμη διαψευσθείσα είδηση που είδε το φως της δημοσιότητας ότι σχεδιάζεται η προκήρυξη δημοψηφίσματος με το όλως προσχηματικό και επιδεχόμενο πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες ερώτημα : «Θέλετε την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ με διαφορετικό όνομα ;». Δηλαδή το κυρίαρχο αφήγημα της σκοπιανής πλευράς είναι η ένταξη καταρχάς στο ΝΑΤΟ και ακολούθως η δρομολόγηση της εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση με όποιο κόστος, ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται αλλαγή ονομασίας.

Ως γνωστόν τα δημοψηφίσματα είναι ένας εύσχημος τρόπος των κυβερνώντων να απεκδύονται τις ευθύνες τους και να τις μετατοπίζουν στις πλάτες του λαού βαυκαλίζοντάς τον ότι είναι κυρίαρχος και μπορεί να επιλέγει την τύχη του. Ούτε λίγο ούτε πολύ τον καλούν δηλαδή χωρίς να έχει τις απαιτούμενες ιδιαίτερες γνώσεις ούτε την απαραίτητη επίσημη και πολύπλευρη ενημέρωση του συνόλου των παραμέτρων να αποφασίσει για ένα κρίσιμο ζήτημα, κάτι για το οποίο οι ίδιοι διεκδίκησαν την ψήφο του εκλογικού σώματος.

Το απόλυτο αδιέξοδο που βιώνει η σκοπιανή πλευρά είναι από τα παραπάνω προδήλως ορατό και εύκολα ανιχνεύσιμο.

Η ευκαιρία για μία ονομασία έναντι πάντων χωρίς χρήση του όρου «Μακεδονία» ή παράγωγου αυτού (σε καμία γλώσσα) είναι εξαιρετικά μεγάλη και δεν θα πρέπει να απολεστεί. Η ιστορική συγκυρία επιβάλει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να μην δώσουμε τη λαβή στον ιστορικό του μέλλοντος να καταγράψει τη γενιά μας με μελανά σημεία ως μια απλή υποσημείωση.

]]>
Δεν μπορεί, κάπου θα βρεθεί η άκρια… http://press724.gr/%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af-%ce%ba%ce%ac%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1-%ce%b2%cf%81%ce%b5%ce%b8%ce%b5%ce%af-%ce%b7-%ce%ac%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%b1/ Tue, 09 Jan 2018 15:30:16 +0000 http://press724.gr/?p=249993  Toυ Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Με κουλάντρισε φίλος, που ξέρει πολύ καλύτερα, το τι χάθηκε, όλα ετούτα τα χρονιά, λόγω της ηλίθιας εμπλοκής της χώρας μας, στη διαμάχη και την παρουσία της ως μέρος δυστυχώς, του προβλήματος των Βαλκανίων…

Ανέφερα την γνώμη του Ντελόρ, που την εξέφρασε εδώ στη Θεσσαλονίκη, που σχεδίαζε να γίνει, το κέντρο των Βαλκανικών πολιτικών της ΕΟΚ, αλλα δυστυχώς χάσαμε…

Ενάμισο χρόνο μετά, ξεκάνει για πρώτη φορά, η λειτουργία της πρωτοβουλίας ΙΝΤΕΡΕΓΚ…αυτό ήταν μια πρωτοβουλία που σχεδιάστηκε και ξεκίνησε, λίγα χρονιά πριν το βρώμικο 89, κυρίως για την άρση των συνοριακών ελέγχων και προβλημάτων, μεταξύ των χωρών της ΕΟΚ…Πρώτη δε εφαρμογή, το τρίγωνο της Μαστρίχτης, οπού είχες τη δυνατότητα, να εξυπηρετηθείς σε όποιο δημαρχείο βρισκόσουν, ανεξαρτήτως της εθνικότητας, Βέλγος, Ολλανδός ή Γερμανός, στο Άαχεν και τη Λιέγη, το Σπα κλπ…

Στο αρχικό σχέδιο, μετατροπής της πρωτοβουλίας, σε πράξεις βοήθειας στης νέες χώρες, είχε ονοματισθεί η Θεσσαλονίκη, ως κέντρο διαχείρισης και προγραμματισμού, όπως ήθελε ο Πρόεδρος… Μετά ανέλαβε τη Βουλγαρία, η Ιταλία και τη Ρουμανία, η Ισπανία, διότι εμείς είχαμε θέματα…

Δεν θέλω να επιμετρήσω, το ποσα δις περάσανε για την πρωτοβουλία αυτή, από μακριά και η Ελλάδα αντιμετωπίζε το προγραμμα εκ του σύνεγγυς αλλα από μακριά, για να μπορούμε να είμαστε αγαπημένοι…Και φυσικά προς αλλότρια ακολασία και άλλους σκοπούς και κονόμες και όχι για την εξυπηρέτηση, των πραγματικών σκοπών του…

Μετά, ήρθε η υψηλή έμπνευση, για το εμπάργκο.. Δεν μετρήθηκαν ποτέ, πόσοι μηχανισμοί και παράνομα λούκια, στήθηκαν για να σπάει καθημερινά το εμπάργκο, από το ίδιο το κυβερνητικό κόμμα, με τρόπο χυδαίο και προσβλητικό της νοημοσύνης μας…Ιδίως στον τομέα των υγρών καυσίμων…

Η ιστορία του λαθρεμπορίου, συνεχίζεται άνευ ελέγχου, μέχρι σήμερα…Ακούγεται κατά καιρούς, ότι στα Σκόπια μετασκευάζεται, νοθεύεται και διακινείται, η κόκα που σνιφάρει η Ευρώπη κι αυτό περνάει, έτσι χαλαρά και όμορφα, από δίπλα μας και ενσωματώνει στο έγκλημα και τις κοινωνίες του Κοσσόβου, του Μαυροβουνίου και πάει λέγοντας…

Και φυσικά, έφυγαν δεκάδες επενδύσεις, για να ελέγξουν την γειτονική αγορά, αλλα παραμένουν ακόμη μακριά από τον έλεγχο, όπως τον εννοούμε και όπως συνέβαινε για αρκετά χρονιά, με τις ελληνικές επενδύσεις στη Βουλγαρία…

Πηγή ενίσχυσης της παραοικονομίας, μπορεί να είναι, αλλα προσάρτημα οικονομικό, που θα μπορούσε να είναι, η ανεξάρτητη Μακεδονία, δεν έγινε ποτέ…

Εάν προσθέσω και άλλα, θα κουράσω, οπότε σε οποίον ζητήσει, ημπορώ να απαντήσω αμέσως…

Tα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Aρθρα-Απόψεις»  δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι απαραίτητα του press724.gr.

]]>
Εντιμος συμβιβασμός με το κράτος των Σκοπίων http://press724.gr/%ce%b5%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bc%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%ba%cf%81%ce%ac%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83/ Mon, 08 Jan 2018 19:00:05 +0000 http://press724.gr/?p=249868 του Ν. Ι. ΜΕΡΤΖΟΥ*  απο kathimerini.gr

Επειτα από άγονες αναμετρήσεις επί ένα τέταρτο του αιώνα, Αθήνα και Σκόπια δείχνουν να πλησιάζουν αρκετά, αλλά διόλου οριστικά ακόμη, σε έναν συμβιβασμό για την ονομασία του μικρού γείτονά μας και όσα συνεπάγεται η χρήση αυτής. Ας επιτραπεί, λοιπόν, σε έναν γέροντα Μακεδόνα Ακρίτα να παρατηρήσει τα ακόλουθα:

1. Ουδέποτε υπήρξε έθνος Μακεδόνων ούτε κράτος με το όνομα Μακεδονία, όπως δεν υπήρξε έθνος Αθηναίων, Λακεδαιμονίων, Ηπειρωτών, Αιτωλών κ.α.π. που είχαν συγκροτήσει τα κράτη της αρχαίας Ελλάδος. Μακεδονία ονομαζόταν ένας χώρος, που μάλιστα μεταβαλλόταν συνεχώς. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, τον 1ον αιώνα π.Χ. απλωνόταν δυτικά έως την Αδριατική. Μετά δέκα αιώνες το Θέμα της Μακεδονίας κάλυπτε και όλη τη Θράκη με πρωτεύουσα την Αδριανούπολη όπου γεννήθηκε ο Αυτοκράτωρ Βασίλειος ο Α΄ που, γι’ αυτό, επονομαζόταν Μακεδών. Από τον 7ο έως τον 14ο αιώνα μ.Χ. εγκαταστάθηκαν διαδοχικά στον χώρο Σλάβοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Εβραίοι, Οθωμανοί κ.ά. που όλοι τους ονομάζονταν Μακεδόνες αλλά αυτοπροσδιορίζονταν φυλετικά: Ελληνες Μακεδόνες, Τούρκοι Μακεδόνες κ.ο.κ.

2. Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 προέκυψε η Ελληνική, η Βουλγαρική και η Σερβική Μακεδονία ως τμήματα των αντιστοίχων κρατών. Εθνος «Μακεδόνων» ανακήρυξε πρώτη φορά –και στα χαρτιά μόνον– η Σοβιετική Ενωση το 1933 για να ελέγξει τον κρίσιμο γεωπολιτικό χώρο. Το 1943 ο Τίτο κατασκεύασε πρώτη φορά έθνος «Μακεδόνων» και ονόμασε «Δημοκρατία της Μακεδονίας» την έως τότε Βαρντάρσκα Μπανοβίνα προκειμένου να ενσωματώσει την ελληνική Μακεδονία μέσω του Εμφυλίου των Ελλήνων.

3. Κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αυτή η περιοχή ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος το 1991 με την ψευδωνυμία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» που στο Προοίμιο του Συντάγματός της διεκήρυξε: «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι εθνικό κράτος του Μακεδονικού έθνους, συνεχίζει την παράδοση του Ηλιντεν, αποτελεί νόμιμη συνέχεια της Δημοκρατίας του Κρουσόβου, είναι η κοιτίδα όλων των Μακεδόνων και έχει υποχρέωση να φροντίζει όλους τους Μακεδόνες που ζουν στις άλλες χώρες και στα εξωτερικά τμήματα της Ενιαίας Μακεδονίας». Η Ελλάδα αντέδρασε φυσικά και όλοι οι Ελληνες Μακεδόνες ξεσηκωθήκαμε. Ετσι το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Μακεδόνα Πρόεδρο Κων. Γ. Καραμανλή απεφάσισε ότι η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει κράτος με το όνομα Μακεδονία ούτε με τα παράγωγα του ονόματος.

4. Μετά την αντίδραση και την πρόταση της Ελλάδος, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το 817 Ψήφισμά του… ενέγραψε στον Οργανισμό τα Σκόπια με την προσωρινή ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυτόν τον όρο χρησιμοποιούν έως τώρα και όσοι αντιτίθενται σε συμφωνία με γεωγραφικό προσδιορισμό του ονόματος «Μακεδονία». Δεν αντιλαμβάνονται ότι η προσωρινή ονομασία περιέχει ατόφιο το όνομα «Μακεδονία» και απλώς θέτει προσδιορισμό απλώς στη λέξη «Δημοκρατία»;

5. Εως το 2007 περισσότερα από 140 κράτη είχαν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ανάμεσά τους Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία και Κίνα. Τότε όλα τα κόμματα της Ελλάδος πλην ενός μικρού απεφάσισαν ότι δέχονται έναν γεωγραφικό προσδιορισμό του ονόματος «Μακεδονία» που να ισχύει erga omnes – έναντι παντός. Ετσι τον Απρίλιο 2008 ο πρωθυπουργός Κώστας Αλ. Καραμανλής και η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη προσήλθαν στο Βουκουρέστι όπου, υπό την ασφυκτική πίεση του μοιραίου Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους, η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ ήταν έτοιμη να εντάξει τα Σκόπια. Ομόφωνα, ωστόσο, απεφάσισε ότι ένταξή τους αποκλείεται εφ’ όσον προηγουμένως δεν υπάρξει συμφωνία με την Ελλάδα. Εκείνη την ομόφωνη απόφαση επαναλαμβάνει σταθερά τα επόμενα εννέα χρόνια κάθε Σύνοδος Κορυφής τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της Ε.Ε. Τι είχε συμβεί; Απλώς εκείνη η ελληνική αντιπροσωπεία διένειμε πλήρη φάκελο με δεκάδες κρατικά τεκμήρια των Σκοπίων ότι το όνομα «Μακεδονία» αποτελεί το όχημα του αλυτρωτισμού που διεκδικεί την ελληνική Μακεδονία έως τα Τέμπη. Αυτό βέβαια αντιβαίνει στις θεμελιώδεις καταστατικές αρχές του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και του ΟΗΕ. Αυτήν τη βόμβα οφείλουν συνεπώς να καταργήσουν τα Σκόπια.

6. Σ’ αυτήν τη δεδομένη αποτελεσματική ελληνική βάση κινήθηκε μεθοδικά ο σημερινός Ελληνας υπουργός Εξωτερικών καθηγητής Ν. Κοτζιάς. Διαθέτει πλήρη γνώση, λαμπρό αφανές επιτελείο και συνολική εικόνα του γεωπολιτικού πεδίου. Θετικά βήματα έκανε παράλληλα από τα Σκόπια η κυβέρνηση Ζάεφ – Αλβανών που συν τοις άλλοις πρέπει να πείσει τους Σλαβομακεδόνες, οι οποίοι επί τέσσερις γενεές έχουν γαλουχηθεί με το κρατικό ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» έναντι του οποίου απαγορεύεται με νόμο κάθε τυχόν αντίλογος. Θα έπρεπε, συνεπώς, να ενημερώνονται εξ απορρήτων και να συνεννοούνται σε κάθε βήμα όλα τα ελληνικά κόμματα – και πρώτος ο κυβερνητικός εταίρος που εμπορεύεται, εκτός των άλλων, τον πατριωτισμό!

7. Η Ωρα είναι σήμερα. Αύριο θα είναι πολύ αργά διότι το γεωπολιτικό πεδίο έχει μεταβληθεί άρδην στα Βαλκάνια στα οποία οι συσχετισμοί βελτιώνονται θεαματικά, η Ελλάδα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο και μπορεί να πρωταγωνιστήσει, η Ουάσιγκτον και το Βερολίνο επείγονται να παγιώσουν ένα νέο status quo, τα κύματα των προσφύγων διχάζουν, όταν δεν απειλούν την Ευρώπη, και η βαλκανική οδός αυτών πρέπει επειγόντως να διασφαλισθεί. Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούνιο θα είναι κομβικής σημασίας και τίποτε δεν προδικάζει ότι θα επαναλάβει την ομόφωνη απόφασή της. Κάθε άλλο μάλιστα, όταν η Αθήνα χάσει το βασικό της επιχείρημα. Σήμερα βρίσκεται σε θέση υπεροχής έναντι όλων.Το 2016 Αλβανία, Βουλγαρία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κοσσυφοπέδιο, Μαυροβούνιο, Σερβία και Σκόπια είχαν σύνολο 24.924.000 κατοίκων και άθροισμα όλων των ΑΕΠ 139,24 δισ. δολάρια. Την ίδια χρονιά το ΑΕΠ της Ελλάδος ήταν 194,06 παρ’ ότι είχε μειωθεί κατά 27% από το 2008 οπότε σημείωσε ρεκόρ 354,46 δισ. δολάρια.

8. Η σταθερότητα του γειτονικού κράτους, η φιλία και η στενή συνεργασία έχουν κεφαλαιώδη σημασία για την Ελλάδα. Στα Σκόπια η Ελλάδα είναι στους πέντε πρώτους εμπορικούς εταίρους και ξένους επενδυτές. Οι ελληνικές επενδύσεις δημιούργησαν 18.000 θέσεις εργασίας και υπερβαίνουν το 1,2 δισ. ευρώ. Ελέγχουν το διυλιστήριο, δίκτυα καυσίμων, τη μεγαλύτερη τράπεζα, αλυσίδες πολυκαταστημάτων κ.ά. Το νεαρό γειτονικό μας κράτος είναι ο μεγαλύτερος πελάτης του λιμένος Θεσσαλονίκης και ελέγχει τις στρατηγικές κοιλάδες των ποταμών Αξιού, Εριγώνος και Στρυμόνος. Μυριάδες πολίτες του παραθερίζουν στην ελληνική Μακεδονία και κάθε εβδομάδα αιμοδοτούν το εμπόριό της. Το κράτος των Σκοπίων κατέχει κεντρική θέση στα Νότια Βαλκάνια αλλά αποτελεί βόμβα έτοιμη να εκραγεί προκαλώντας σεισμικές ανατροπές, ίσως και πόλεμο, στον ήδη ετοιμόρροπο γεωπολιτικό χώρο, όπως έδειξε κατ’ επανάληψη έως τον περασμένο Απρίλιο η υπαρξιακή κρίση του. Τούτο οφείλεται στο σλαβικό κρατικό ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού». Τώρα αλλάζει.

9. Αλλάζουν και τα Βαλκάνια. Η Μεσο-Βαλκανική Ζώνη αποτελεί τον μοναδικό πλέον στρατηγικό διάδρομο για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Ανατολή προς την Κεντρική και Νότιο Ευρώπη καθώς επίσης για την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών που ελέγχει η Δύση. Ταυτόχρονα αυτόν τον διάδρομο ακολουθούν από την Ανατολή οι μυριάδες μουσουλμάνοι πρόσφυγες που η Ευρώπη αδυνατεί να διαχειρισθεί. Εν τω μεταξύ έχει ήδη εκτελεσθεί στην ελληνική Μακεδονία και Θράκη το μεγαλύτερο τμήμα του αγωγού Trans-Adriatic Pipeline (TAP), που θα μεταφέρει στην Ευρώπη φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας – Ελλάδος – Αλβανίας – Αδριατικής – Ιταλίας. Ολες οι εταιρείες είναι δυτικών συμφερόντων. Το ελληνικό τμήμα του αγωγού εξακτινώνεται στη Βουλγαρία και στα Σκόπια καθιστώντας κεντρικό ενεργειακό παίκτη την Ελλάδα. Παράλληλα Ελλάδα και Βουλγαρία κατασκευάζουν ήδη τον κάθετο αγωγό που θα μεταφέρει φυσικό αέριο στη Βουλγαρία από τον TAP και από την Αλεξανδρούπολη, όπου μελλοντικά θα καταλήγει υγροποιημένο το φυσικό αέριο των ΑΟΖ Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου. Στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 οι υπουργοί Ενέργειας Ελλάδος, Βουλγαρίας και Σερβίας συναντήθηκαν στην Αλεξανδρούπολη όπου συμφώνησαν να εμβαθύνουν τη συνεργασία τους στο δίκτυο των αγωγών ενέργειας.

10. Παρ’ όλα αυτά, τα Βαλκάνια στηρίζονται ακόμη σε κινούμενη άμμο. Σε πολλά κράτη επικρατούν ταυτόχρονα πολιτική ρευστότητα, διαφθορά και οργανωμένο έγκλημα, φυγόκεντρες τάσεις και ισχυρές ξένες μειονότητες με παράλληλες εδαφικές διεκδικήσεις εναντίον αλλήλων. Το Κοσσυφοπέδιο και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη παραμένουν διεθνή προτεκτοράτα της Δύσης. Το Μαυροβούνιο έχει λιγότερους από 700.000 κατοίκους με τρεις διαφορετικές εθνικές ταυτότητες: Μαυροβούνιοι, Σέρβοι και Αλβανοί. Η Τουρκία υπό τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ασκεί εις μέγα βάθος τη στρατηγική του νεο-οθωμανισμού με σημαία το Ισλάμ και ήδη έχει καταλάβει στρατηγικές θέσεις. Η Αλβανία σε στενή συμμαχία με την Τουρκία επιδιώκει ανοικτά τη «Μεγάλη Αλβανία» στην οποία περιλαμβάνει το Κοσσυφοπέδιο, το δυτικό τμήμα του κράτους των Σκοπίων και επίσης εδάφη της Ελλάδος, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Ταυτόχρονα υπό τον πρωθυπουργό της Εντι Ράμα εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο κέντρο παραγωγής/εξαγωγής ναρκωτικών. Η Ρωσία ασκεί κατά φθίνουσα επιρροή τάξη σε Σερβία, Μαυροβούνιο, Σκόπια και Βουλγαρία. Η Σερβία διατηρεί συμμαχία με τη Ρωσία διότι, πλην των άλλων, έχει ανοικτούς λογαριασμούς με όλα τα όμορά της κράτη – Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κροατία, Αλβανία, Σκόπια και Μαυροβούνιο. Γι’ αυτό ουδέποτε ζήτησε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ αλλά μόνον στην Ε.Ε. Στις 19 Δεκεμβρίου 2017 ο πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς επισκέφθηκε επίσημα τη Μόσχα, όπου, σύμφωνα με το Κρεμλίνο, με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν «συζήτησαν τη ρωσοσερβική στρατηγική σχέση». Στις 22 Απριλίου 2017 ο Σέρβος υπουργός Εξωτερικών Ιβιτσα Ντάτσιτς προειδοποίησε: «Οι απαιτήσεις της Αλβανίας θα οδηγήσουν σε πόλεμο τα Βαλκάνια» και μία μέρα ενωρίτερα το σερβικό Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Σπουδών ανακοίνωσε: «Η Αλβανία και η Βουλγαρία θέλουν να διαμοιράσουν τη Μακεδονία». Επιπλέον η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα του Κόλπου με τεράστιες χορηγίες ανεγείρουν τεμένη όπου διδάσκουν το εξτρεμιστικό Ισλάμ. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τουλάχιστον 3.500 νεαροί μουσουλμάνοι έχουν προσχωρήσει στο Ισλαμικό Κράτος και εκατοντάδες πολέμησαν στη Μέση Ανατολή προερχόμενοι ιδιαίτερα από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Κοσσυφοπέδιο αλλά εν μέρει και από τα Σκόπια.

11. Υπάρχουν, όμως, και τα καλά νέα. Μετά μακρούς αιώνες αιματηρών αναμετρήσεων η Ελλάδα και η Βουλγαρία ανέπτυξαν μεταξύ τους και ενισχύουν συνεχώς μια στρατηγική συμμαχία. Αφ’ ότου η Βουλγαρία εισήλθε στην Ε.Ε. με τη θερμή συνηγορία της Ελλάδος, πραγματοποιήθηκε το εθνικό όνειρο των Βουλγάρων: η κάθοδος στο Μπέλο Μόρε στο Αιγαίο, όπου πια η Βουλγαρία παραμένει ειρηνικά και παραγωγικά. Τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης διακινούν το βουλγαρικό εμπόριο το οποίο εξυπηρετούν φθηνά οι κάθετοι άξονες της Εγνατίας και η νέα διεθνής οδός από τη στενωπό της Νυμφαίας. Οι βουλγαρικές μεταφορές προς/από την Ευρώπη διεξάγονται μέσω της Εγνατίας Οδού. Εκατοντάδες Βούλγαροι, πολίτες της Ευρώπης πια, έχουν αγοράσει βίλες στις τουριστικές ακτές της ελληνικής Μακεδονίας. Μόνιμοι κάτοικοι της Ελλάδος το 2005 απεγράφησαν 35.104 Βούλγαροι. Η Ελλάδα είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος επενδυτής στη Βουλγαρία με 2,5 δισ. ευρώ το 2016. Στις 23 Ιουνίου 2017 ο Βούλγαρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας Ρούμεν Ράντεφ επισκέφθηκε επίσημα την Αθήνα, όπου διεκήρυξε: «Η Βουλγαρία και η Ελλάδα έχουν μια στρατηγική εταιρική σχέση στις διμερείς σχέσεις και εντός της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Οι δύο χώρες μπορούν να αποτελέσουν στα Βαλκάνια παράδειγμα φιλικών σχέσεων που βασίζονται στις κοινές ευρωπαϊκές αξίες». Οι δύο χώρες αναπτύσσουν ενιαία δίκτυα επικοινωνιών με χρηματοδότηση της Ε.Ε. Στις 5 Σεπτεμβρίου 2017 στην Καβάλα οι πρωθυπουργοί Ελλάδος – Βουλγαρίας υπέγραψαν συμφωνία που προβλέπει ένα ταχύ ηλεκτρικό σιδηροδρομικό δίκτυο το οποίο θα ενώσει τα ελληνικά λιμάνια Θεσσαλονίκης – Καβάλας – Αλεξανδρούπολης στο Αιγαίο με τα βουλγαρικά λιμάνια Μπουργκάς – Βάρνας στον Εύξεινο Πόντο και Ρούσε στον Δούναβη. Μετά ένα μήνα, στις 6 Οκτωβρίου 2017, οι υπουργοί Μεταφορών Ελλάδας και Σερβίας συμφώνησαν στο Βελιγράδι τον εκσυγχρονισμό του στρατηγικού Διαδρόμου 10 που προβλέπει ένα ταχύ ηλεκτρικό σιδηροδρομικό δίκτυο το οποίο θα ενώνει το Βελιγράδι προς Δυσμάς με τη Βουδαπέστη και προς Νότον, μέσω Σκοπίων, με τη Θεσσαλονίκη όπου το λιμάνι της αναλαμβάνει ένας διεθνής όμιλος λιμενικών επιχειρήσεων τον οποίον ελέγχει έμμεσα η Ρωσία. Τα κοινά δίκτυα θα αλλάξουν άρδην τα Βαλκάνια και θα ενώσουν άρρηκτα τα κράτη. Τα φορτία της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν προς/από την Ευρώπη θα παρακάμπτουν τα δύσκολα Δαρδανέλια και είτε θα κινούνται με σλέπια στον πλωτό Δούναβη είτε θα κατέρχονται στα ελληνικά λιμάνια. Κεντρική πύλη η Θεσσαλονίκη.

Σ’ αυτό το μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό πεδίο οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν τη θέση της Ελλάδος. Κλειδί μπορεί να αποδειχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός με το κράτος των Σκοπίων.

* Ο κ. Ν. Ι. Μέρτζος είναι συγγραφέας, τέως πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

]]>
Υποχρεωτική (εφ’ όλης της δικαστηριακής ύλης) διαμεσολάβηση http://press724.gr/%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%87%cf%81%ce%b5%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b5%cf%86-%cf%8c%ce%bb%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba/ Sun, 07 Jan 2018 15:15:03 +0000 http://press724.gr/?p=249689 Υποχρεωτική (εφ’ όλης της δικαστηριακής ύλης) διαμεσολάβηση: Το Πραξικόπημα – ταφόπλακα της μάχιμης δικηγορίας και η ιδιωτική Δικαιοσύνη των ισχυρών.

Άρθρο – Παρέμβαση ΓΙΑΝΝΗ Μ. ΚΟΤΖΑΜΑΝΙΔΗ, π. Αντιπροέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Ι.- ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.

Στις 28 Δεκεμβρίου 2017 το Υπουργείο Δικαιοσύνης ανήρτησε για … «ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ» στο Διαδίκτυο (www.opengov.gr/ministryofjustice) πρόταση νομοθετικής ρύθμισης, με αντικείμενο την ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ, εφ’ όλης σχεδόν της δικαστηριακής και δικηγορικής ύλης, ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ, από ιδιώτες διαμεσολαβητές ή ιδιωτικά κέντρα (επιχειρήσεις) διαμεσολάβησης. (Η πρόταση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων για ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ, για πολύ συγκεκριμένους και αυτονόητους λόγους, που επιγραμματικά πιο κάτω θα επισημανθούν, πήγε άκλαυτη στο νεκροταφείο των καλών προθέσεων). Η κατά τα πιο πάνω προτεινόμενη νομοθετική ρύθμιση, προβλέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ, προ πάσης προσφυγής στο Δικαστήριο και επί ποινή απαραδέκτου του ενδίκου βοηθήματος, υπαγωγή του συνόλου σχεδόν των ιδιωτικών διαφορών στην διαδικασία της (ιδιωτικής) διαμεσολάβησης.

Η ρύθμιση καλύπτει αυτοκινητικές, οικογενειακές και εργατικές διαφορές, καθώς και υποθέσεις οροφοκτησίας, αμοιβών, ιατρικής ευθύνης, βιομηχανικής ιδιοκτησίας, ναυτικού δικαίου, χρηματοδοτικών μισθώσεων, τραπεζικών δανειακών συμβάσεων, χρηματιστηριακών συμβάσεων, πιστωτικών καρτών κλπ. Η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ, δε, της προσφυγής, καθώς και της συμμετοχής στην ιδιωτική διαμεσολάβηση δεν αποτελεί γράμμα κενό περιεχομένου, αλλά συνοδεύεται από απίστευτα εξοντωτικές ΧΡΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΟΙΝΕΣ (από 1.000 έως 5.000 ΕΥΡΩ για όποιον δεν προσέρχεται στην σχετική διαδικασία), που δεν αφήνουν οποιοδήποτε περιθώριο σε κανέναν να την αγνοήσει και να ματαιώσει τη λειτουργία της. Πρόκειται για την χειρότερη μορφή βίαιου δικονομικού και διοικητικού εξαναγκασμού συμμετοχής σε μια διαδικασία ιδιωτικής απονομής της Δικαιοσύνης από στερούμενα των στοιχειωδών συνταγματικών και διαδικαστικών εγγυήσεων ΠΑΡΑΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ, που κραυγαλέα προδίδει τις προθέσεις και τις σκοπιμότητες των εμπνευστών της σχετικής ρύθμισης, για την δια ροπάλου επιτυχία του θεσμού της ιδιωτικής διαμεσολάβησης, η οποία, ως προαιρετική επιλογή, έχει ήδη ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕΙ παταγωδώς. Τέλος και για να εξασφαλισθεί εκ των προτέρων, ότι η διαδικασία της ιδιωτικής διαμεσολάβησης θα έχει το αναμενόμενο (επιτυχές για την ισχυρότερη πλευρά) αποτέλεσμα, επιχειρείται στοχευμένα να καμφθούν οι οποιεσδήποτε αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις του ασθενέστερου διαδίκου να συμβιβασθεί, με την θέσπιση και ΧΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΙΝΩΝ, σε περίπτωση ήττας ή μερικής ήττας (0,2 % και 0,1% αντίστοιχα επί του αντικειμένου της διαφοράς). Στο σημείο αυτό αξίζει να τονισθεί, ότι η διευθέτηση της όλης διαφοράς γίνεται χωρίς τις στοιχειώδεις δικονομικές εγγυήσεις και με συνοπτικές κυριολεκτικά διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένης ακόμη και της διαδικτυακής … ΤΗΛΕΔΙΑΣΚΕΨΗΣ, μέσω SKYPE κλπ. ΙΙ.- ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΗ (ΚΑΤ’ ΕΥΦΗΜΙΣΜΟΝ) «ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ» – ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ. Εξυπακούεται, βεβαία, ότι η χρήση του όρου «διαβούλευση» στην προκειμένη περίπτωση υπερβαίνει κάθε όριο προκλητικού εμπαιγμού και ανοίκειας προσχηματικής πρακτικής, εν όψει της μηδενικής χρονικής διάρκειας που ορίσθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης μέσα στο πενθήμερο των αργιών της Πρωτοχρονιάς (από 28-12-2017 έως … 2/1/2018)!!! (Πρόκειται για παράνομη, κατ’ αρθρ. 6 Ν. 4048/2012, σύντμηση της προθεσμίας διαβούλευσης). Αντίθετα είναι προφανές, ότι πρόκειται για ένα άνευ προηγουμένου και κραυγαλέα ύποπτο νομοθετικό ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ, που από καιρό τώρα είναι φανερό, ότι μεθοδεύεται, για να ικανοποιήσει τις πιεστικές αξιώσεις και τα καλώς ή … κακώς εννοούμενα συμφέροντα της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών, του Σ.Ε.Β., των Τραπεζών, του Ε.Β.Ε.Α. κλπ., που ήδη από τον Οκτώβριο του 2017, με κάθε τρόπο (διαβήματα, αρθρογραφία στο διαδίκτυο κλπ.) ζητούσαν την υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης. Ενδεικτικά στο σημείο τούτο θα πρέπει να επισημανθεί η, σχετικά πρόσφατη, αποτυχημένη απόπειρα της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών, να επιβάλει την υπαγωγή όλων των αυτοκινητικών διαφορών σ’ ένα Σώμα Πραγματογνωμόνων (έναν νέο Σ.Ε.Π.Τ.Α) με, ταυτόχρονη, λεπτομερή περιπτωσιολογική .. τιμολόγηση, κάθε είδους πιθανής ή απίθανης υλικής και ηθικής ζημίας.

Είναι προφανής, δηλαδή, η μόνιμη επιδίωξη των ασφαλιστικών εταιρειών, να επιβάλουν ένα σύστημα προαποφασισμένης και … προτιμολογηθείσας αποζημιώσεως, που θα περιορίζεται στα όρια των δικών τους ελαχίστων προβλέψεων και θα καθορίζεται από ένα ευνοϊκό, γι’ αυτές, διαμεσολαβητικό όργανο, ενώπιον του οποίου θα αξιοποιείται πλήρως η δυσανάλογα δεσπόζουσα, δική τους, διαπραγματευτική, ως ισχυρού μέρους, θέση και η κατεπείγουσα και δραματικά πιεστική ανάγκη των παθόντων για άμεση ικανοποίηση των αξιώσεών τους. Αντίθετα είναι απολύτως σαφές, ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες θεωρούν ιδιαίτερα δυσμενές, αν όχι εχθρικό γι’ αυτές … γήπεδο, την τακτική Δικαιοσύνη και την ενώπιον αυτής, με βάση το Νόμο και τα ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά κάθε υπόθεσης, επίλυση των εναντίον τους υποθέσεων. Τις πιο πάνω (γνωστές από τις δημόσιες τοποθετήσεις, τα δημοσιεύματα και τα άρθρα των εκπροσώπων τους) επιδιώξεις των ασφαλιστικών εταιρειών, φαίνεται, ότι ικανοποιεί πλήρως η υποχρεωτική ιδιωτική διαμεσολάβηση, η οποία θα διεκπεραιώνεται από οποιονδήποτε ιδιώτη διαμεσολαβητή, που είναι κάτοχος πτυχίου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (όχι απαραίτητα νομικού) ή από οργανωμένα κέντρα Διαμεσολάβησης, δηλαδή επιχειρήσεις με σαφή οικονομικά κίνητρα και άδηλες διασυνδέσεις. Εύλογα, άλλωστε, αναμένεται, ότι πολύ δύσκολα, θα περάσει από το φράγμα της ιδιωτικής διαμεσολάβησης για να οδηγηθεί στα Τακτικά Δικαστήρια, οποιαδήποτε σοβαρή υπόθεση, εν όψει της αδήριτης ανάγκης του παθόντος να αποζημιωθεί άμεσα, έστω και σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων του.

Σε κάθε περίπτωση και χωρίς να είναι απαραίτητες οποιεσδήποτε περιττές διευκρινίσεις και διασαφήσεις των … αυτονόητων ή περαιτέρω αναλυτική επιχειρηματολογία, είναι απολύτως σαφές, ότι η συγκεκριμένη αυτή ρύθμιση πλήττει ανεπανόρθωτα την συνταγματικά κατοχυρωμένη λειτουργία της Δικαιοσύνης, θέτοντας ανεπίτρεπτα δικονομικά εμπόδια στην άμεση πρόσβαση του πολίτη σ’ αυτήν και, εν τέλει, μεταθέτει το … χαρτοφυλάκιο της σε μια ιδιότυπη ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ (ΠΑΡΑΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ), κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των οικονομικά ισχυρών πλευρών των εκάστοτε διαδίκων.

ΙΙΙ.- Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΑΣ.

Ταυτόχρονα, είναι προφανές, ότι αν, τελικά, περάσει η συγκεκριμένη αυτή ρύθμιση, θα αποτελέσει την ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ για την μαχόμενη δικηγορία, που από χρόνια τώρα έχει στηθεί συνειδητά, από την Πολιτεία και τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, στο εκτελεστικό απόσπασμα του βίαιου αποπληθωρισμού και της πλήρους εξαφάνισης και αποδόμησης του γνωστού μέχρι σήμερα θεσμικού και λειτουργικού της ρόλου. Ήδη σήμερα μετά από μία σειρά, από σταδιακά μεθοδευμένα μέτρα, που, δυστυχώς, με την ανοχή ή την ανυπαρξία της συνδικαλιστικής «ηγεσίας» των Δικηγόρων, φθάσαμε, στο θλιβερό φαινόμενο ΤΩΝ ΑΔΕΙΩΝ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΩΝ και της δραματικής, μέχρις μηδενισμού, ΜΕΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗΣ ΥΛΗΣ. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την απίστευτα εξωφρενική ρύθμιση της … δι’ αλληλογραφίας απονομής της Δικαιοσύνης, που προβλέπει η νέα τακτική διαδικασία, αποδομεί και ακυρώνει τον θεσμικό και λειτουργικό ρόλο του Δικηγόρου, οδηγώντας τον στην υποχρεωτική έξοδό του από το επάγγελμα. Κι αυτό γιατί ο ζωτικός χώρος δράσης και καταξίωσης του μαχόμενου Δικηγόρου είναι τα Δικαστήρια και η ουσιώδης και αποφασιστική παρουσία και συμβολή του στην διαδικασία των ακροατηρίων. Αντίθετα, η οποιαδήποτε συμμετοχή του σε ιδιωτικά γραφεία διαμεσολαβητών ή η δια … τηλεδιασκέψεως παράστασή του, είναι προφανές, ότι αλλοιώνει και αποδυναμώνει τον θεσμικό και λειτουργικό του ρόλο, καθιστώντας τον, σε βάθος χρόνου, περιττό και άνευ αντικειμένου. (Σκόπιμα δεν σχολιάζουμε το πρόσφατο μέτρο της … ταχείας, ενώπιον … Συμβολαιογράφου, έκδοσης των συναινετικών διαζυγίων. Κι αυτό γιατί περιμένουμε ένα ακόμη πιο … «αποτελεσματικό» και … «βελτιωμένο» νομοθετικό μέτρο. Την υιοθέτηση του Ισλαμικού Δικαίου, που δίνει το δικαίωμα στον σύζυγο να παίρνει διαζύγιο, απευθύνοντας, δημόσια, τρεις φορές, στην σύζυγό του, την φράση: «σε χωρίζω, σε χωρίζω, σε χωρίζω» !!!!!). Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, σε συνδυασμό με τις εξοντωτικές φορολογικές και ασφαλιστικές ρυθμίσεις (βλ. και την πρόσφατη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, οι οποίες θα αντιστοιχούν σε έως και 45% των εισοδημάτων τους) οδηγούν τους Δικηγόρους ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ και στην δυσοίωνη προοπτική της ανεργίας και της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Το τελευταίο, δε, πραξικόπημα της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης θα αποτελέσει μοιραία και την ταφόπλακα της δικηγορίας, που, ούτως ή άλλως, διάγει, πλέον, οδυνηρή «ζωή εν τάφω».

IV.- ΟΙ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΜΕΝΗΣ ΡΥΘΜΙΣΗΣ.

Όπως εδώ και πολλά έτη έχει επισημανθεί, τα χρόνια και ανεπίλυτα προβλήματα της λειτουργίας της ελληνικής Δικαιοσύνης, που αφορούν την ταχύτητα και την ποιότητα της απονομής της, οφείλονται σε αίτια με συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο: Ανεπαρκής στελέχωση και υλικοτεχνική υποδομή – Πλημμελής έως συμβολική Επιθεώρηση των Δικαστηρίων. Ειδικά για την στελέχωση (Δικαστές – Εισαγγελείς – Γραμματείς) και την υλικοτεχνική υποδομή (κτίρια, αίθουσες, γραφεία, ηλεκτρονική αρχειοθέτηση – μηχανοργάνωση κλπ.), είναι φανερό, ότι απαιτούνται επενδύσεις, χρήματα δηλαδή και δυσβάστακτες δαπάνες. Εκεί, λοιπόν, που η Πολιτεία χρειάζεται να πληρώσει, προτιμά την εντελώς ανέξοδη και ανώδυνη λύση: Αλλάζει συνεχώς και τροποποιεί τους βασικούς Κώδικες, τιτλοφορώντας τις σχετικές νομοθετικές της παρεμβάσεις, ως … «μέτρα επιτάχυνσης της απονομής της Δικαιοσύνης». (Για την «ποιότητα» της απονεμόμενης Δικαιοσύνης έχει πάψει, πλέον, εδώ και χρόνια, να γίνεται λόγος, γιατί, προφανώς, θεωρείται … περιττή πολυτέλεια). Με δεδομένο, όμως, ότι τα (οικονομικά) ανώδυνα αυτά μέτρα δεν είναι αντικειμενικά δυνατόν, να επιλύσουν το πρόβλημα, η απονομή της Δικαιοσύνης έχει φθάσει σε πλήρες αδιέξοδο, με τα γνωστά αποτελέσματα της, πέρα από κάθε ανεκτό όριο, συμφόρησης των υποθέσεων και της τραγικά μεγάλης καθυστέρησης στην έκδοση των αποφάσεων.

Έτσι, η Πολιτεία, υπακούοντας και στα … «προαπαιτούμενα» των δανειστών, αναζητεί και επιβάλλει, κατά καιρούς, σπασμωδικά μέτρα, όπως λ.χ. η … γενική αμνηστία των ποινικών αδικημάτων κλπ. Το πρόβλημα, όμως, επιμένει, δυστυχώς, να υφίσταται. Και, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, φθάσαμε στην τελική λύση: Την αφαίρεση της δικαστηριακής ύλης και την ανάθεσή της στην ιδιωτική Δικαιοσύνη της αναγκαστικής διαμεσολάβησης. Αυτός είναι ο πρώτος και ευδιάκριτα ορατός λόγος της πραξικοπηματικής νομοθετικής ρύθμισης, που προαναπτύχθηκε. Θα έχει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα ;;; Πιθανότατα όχι. Αντίθετα, όπως είναι αναμενόμενο, θα προκαλέσει και νέα χρονική καθυστέρηση στην απονομή της Δικαιοσύνης, προσθέτοντας ένα υποχρεωτικό στάδιο πριν από την προσφυγή στον φυσικό Δικαστή.

Ο δεύτερος λόγος είναι προφανώς αυτός, που ήδη πιο πάνω επισημάνθηκε. Ικανοποιείται με την υποχρεωτική διαμεσολάβηση η μόνιμη αξίωση των οικονομικά ισχυρών διαδίκων (ασφαλιστικών εταιρειών, Τραπεζών, εργοδοτών κλπ.) να επιλύονται, οι διαφορές που τους αφορούν, στα μέτρα τους. Δηλαδή από ιδιώτες διαμεσολαβητές και οργανωμένες επιχειρήσεις Κέντρων Διαμεσολάβησης (Παραδικαστήρια), στις οποίες ο καθ’ ένας μπορεί να επενδύσει με ευνοϊκές για τους ισχυρούς συνθήκες και προϋποθέσεις. Θεωρητικά αναμένεται, ότι θα είναι πιο εύκολο να συμβιβασθεί εκεί ο ανίσχυρος διάδικος, που επιμένει μέχρι τώρα να αρνείται την επιθυμητή για τους αντιδίκους του εξωδικαστική «συμβιβαστική επίλυση των διαφορών». Ο τρίτος λόγος είναι προφανώς η, μέχρι σήμερα, τραγική αποτυχία του χρεωκοπημένου, στην πράξη, θεσμού της προαιρετικής διαμεσολάβησης και η … δραματική ανάγκη, να καθιερωθεί και να διασωθεί, με εξαναγκαστική, δια της … βίας, επιβολή του (!!!!!).

Το τελευταίο δεν αποτελεί δική μας αυθαίρετη προσωπική εκτίμηση. Ρητά και κατηγορηματικά συνομολογείται απ’ τον «ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΩΝ», που έσπευσε ΠΡΩΤΟΣ να καταχωρήσει τα ευνοϊκά του σχόλια, στα πλαίσια της διαβούλευσης – express του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Εκεί, λοιπόν, ούτε λίγο – ούτε πολύ, αναφέρει τα εξής: «Η υποχρεωτικότητα του άρθρου 5 συνιστά το ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΒΗΜΑ για την λειτουργία της διαμεσολάβησης στην πράξη. Επτά χρόνια μετά την λειτουργία του θεσμού γίνεται το πρώτο ουσιαστικό βήμα … «. Γιατί θεωρεί την υποχρεωτικότητα ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΒΗΜΑ για την ύπαρξη της διαμεσολάβησης ;;; Το εξηγεί αμέσως παρακάτω: «Με αυτή την εικόνα της διαμεσολάβησης ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΕΙΞΕΙ 25 ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, όπως έδειξε και η έρευνα του Συνδέσμου Ελλήνων Διαμεσολαβητών». Είναι, λοιπόν, προφανές: Ένας θεσμός, που αποδοκιμάσθηκε επιδεικτικά απ’ την Ελληνική Κοινωνία, επιχειρείται τώρα να διασωθεί και να καθιερωθεί αναγκαστικά, δια της βίας, με την υποχρεωτικότητα, που θεωρήθηκε το αποφασιστικό, για τον σκοπό αυτό, ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΒΗΜΑ. Εύλογα, βέβαια, έχει επισημανθεί, ότι η υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης αποτελεί δική μας πανευρωπαϊκή … πρωτοτυπία, αφού σε όλες της χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.

Στο καταλυτικό αυτό επιχείρημα οι υπέρμαχοι της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης, δηλαδή ο … Σύνδεσμος Ελλήνων Διαμεσολαβητών, αντιπαραθέτει το, ομολογουμένως, συντριπτικό και συγκλονιστικό παράδειγμα της Σερβίας, της Πολωνίας, της Βουλγαρίας και της … Τουρκίας !!!!!!. Τέλος, όπως ορθά επισημαίνουν, σε ανάλογο άρθρο τους, οι Δικαστές Χριστόφορος και Χαράλαμπος Σεβαστίδης, καμμία οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υποχρεώνει την Ελληνική Δημοκρατία, να ψηφίσει τέτοιο Νόμο.

Η επίκληση της Οδηγίας 2008/52/ΕΚ στο 1ο άρθρο του Νομοσχεδίου είναι προσχηματική, αφού το πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας περιορίζεται ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ, με πρόβλεψη του ΕΚΟΥΣΙΟΥ – ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ. Ο τελευταίος λόγος είναι και αυτός προφανής. Η λειτουργία της ιδιωτικής Δικαιοσύνης ανοίγει τον δρόμο σε επικερδείς επενδύσεις και επιχειρηματικά συμφέροντα, όλων όσων θα επιδιώξουν την σύσταση Οργανωμένων Κέντρων Διαμεσολάβησης, που θα στελεχώνονται από χαμηλόμισθους διαπιστευμένους διαμεσολαβητές.

V.- Ο ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ ΑΘΕΑΤΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ.

Ενώ, λοιπόν, όλες αυτές οι, κοσμογονικές και καθοριστικές για το μέλλον της δικηγορίας, αλλαγές προωθούνται με τον πραξικοπηματικό τρόπο, που προπεριγράφηκε, εκείνη που φαίνεται, ότι συγκινείται ή ανησυχεί ελάχιστα, είναι η συνδικαλιστική ηγεσία των Δικηγόρων. Μέχρι την στιγμή που γράφεται το άρθρο αυτό (3-1-2018) με φωτεινή εξαίρεση τον Δικηγορικό Σύλλογο Αιγίου, ούτε η Ολομέλεια, ούτε κάποιος άλλος μεμονωμένος Δικηγορικός Σύλλογος (Αθηνών, Θεσσαλονίκη, Πειραιά κλπ.) αντέδρασε άμεσα ή έμμεσα σε όσα μέτρα μεθοδεύονται σε βάρος του Σώματος. (Το βάρος της αυστηρής κριτικής κατά της επίμαχης νομοθετικής ρυθμίσεως σηκώνει μόνη της η ηγεσία των Δικαστών). Τι μπορεί άραγε να συμβαίνει ;;; Οι ακόμη παραμένοντες στην διοίκηση των Δικηγορικών Συλλόγων τελούν, υπό την επήρεια της ενδεχόμενης απογοήτευσης απ’ την αποτυχία επανεκλογής τους και δεν είναι πρόθυμοι να παρέμβουν στον δημόσιο διάλογο ;;; Οι νεοεκλεγέντες αναπαύονται ακόμη στις δάφνες του θριάμβου τους και απέχουν από κάθε σχόλιο ή κριτική, για να μην διαταράξουν τις οποιεσδήποτε (ποιες άραγε) ισορροπίες ;;;

Ή μήπως όλοι μαζί θεωρούν … επιτυχημένη και πλήρως … ευνοϊκή για τα συμφέροντα και τον θεσμικό ρόλο των Δικηγόρων την νέα αυτή νομοθετική ρύθμιση ;;; Αν ισχύει, όμως, αυτό, θα πρέπει να το πουν δημοσίως και ευθαρσώς, αναλαμβάνοντας και τις αντίστοιχες ευθύνες τους απέναντι στο Σώμα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η λογική του … αόρατου και αθέατου συνδικαλισμού, που έφερε το Σώμα στο χείλος της ολικής καταστροφής και του πλήρους αφανισμού, θα πρέπει, κάποτε (επί τέλους !!!!!) να εγκαταλειφθεί.

VI.- ΕΠΙΜΕΤΡΟ. Η συγκεκριμένη διάταξη, με τον πραξικοπηματικό τρόπο, που ήδη προωθείται, ευρίσκεται ήδη προ των πυλών. Καθήκον της Κοινωνίας και των μαχόμενων Δικηγόρων είναι να ματαιώσουν την ψήφισή της ή, διαφορετικά, να την αποδοκιμάσουν μαζικά και να την καταργήσουν την πράξη. Την λύση, άλλωστε, στο τέλος, την δίνει πάντοτε η ζωή και οι συνειδητοί πολίτες, παρά την κατά καιρούς έντεχνα μεθοδευμένη προσπάθεια της Πολιτείας να τους αποκοιμίσει και να τους καταλάβει εξ απίνης.

Γιάννης Μ. Κοτζαμανίδης Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω Πρ. Αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

]]>
Γιατί έχει βρεθεί στο στόχαστρο το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας http://press724.gr/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%b2%cf%81%ce%b5%ce%b8%ce%b5%ce%af-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%87%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%bd/ Wed, 03 Jan 2018 16:15:52 +0000 http://press724.gr/?p=248997 Του ΝΙΚΟΥ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗ

Μ​​πορείτε να φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν, μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη από τον λοστό του Γκοτζαμάνη και του Εμμανουηλίδη, ο τότε πρωθυπουργός Καραμανλής είχε κάνει μία δήλωση που από τη μια καταδίκαζε το γεγονός αλλά από την άλλη καλούσε την ΕΔΑ να αναρωτηθεί γιατί οι βουλευτές της γίνονται στόχος αντιδημοκρατικών και βίαιων επιθέσεων; Αν προέτρεπε τους ΕΔΑΐτες να κάνουν την αυτοκριτική τους; Προφανώς και σας σοκάρει ακόμη και η σκέψη.

Τη στιγμή, ωστόσο, που η εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου και η σωματική ακεραιότητα πολιτών τίθενται σε άμεσο κίνδυνο από εγκληματικές συμμορίες που εισβάλλουν όποτε θέλουν στο ανυπεράσπιστο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου αντέδρασε περίπου με αυτόν τον τρόπο. Δήλωσε πως ο πρύτανης του ιδρύματος, Αχιλλέας Ζαπράνης, θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να αναρωτηθεί γιατί επί των ημερών του –και για δεύτερη φορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα– το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας γίνεται στόχος βίαιων επιθέσεων. Βεβαίως αρχικά ο υπουργός έχει καταδικάσει την ενέργεια των ατόμων που εισέβαλαν στο ΠΑΜΑΚ ως πράξη αντιδημοκρατική που δεν έχει καμία σχέση με το ακαδημαϊκό πνεύμα (λες και σκέφτηκε κανείς πως θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση). Ποιο ήταν το νόημα όμως της διπλής καταδίκης στο ίδιο κείμενο, από τη μια των κουκουλοφόρων και από την άλλη του πρύτανη; Πρόκειται απλώς για φραστική αστοχία ή κάτι παραπάνω; Ενδεχομένως για ιδεολογική τύφλωση και φανατισμό που ελλοχεύει ιδιαίτερα μέσα σε εκείνους που πιστεύουν πως έχουν το αλάθητο της πρωτοπορίας; Ο,τι και να συμβαίνει δεν είμαι βέβαιος πως ο υπουργός δεν αντιλήφθηκε πως με αυτή του τη δήλωση έδωσε άλλοθι στους θύτες.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Εδώ και αρκετό καιρό, στην ουσία από τότε που κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Το πανεπιστήμιό μας δέχεται πολλαπλές, συστηματικές και βίαιες επιθέσεις, λεκτικές και άλλες, τόσο από την εκτελεστική εξουσία όσο και από δήθεν ανώνυμους κουκουλοφόρους, που εγώ θα ονόμαζα παρακρατικούς τόσο λόγω της μεθοδολογίας δράσης τους όσο και της στιγμής που επιλέγουν να δράσουν. Εξάλλου, στην πόλη που δολοφονήθηκε ένας βουλευτής από χτύπημα με λοστό στο κεφάλι, έχω κάθε λόγο να κάνω τέτοιους συνειρμούς όταν βλέπω κουκουλοφόρους τραμπούκους να εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο κρατώντας λοστούς και να χτυπούν όποιον βρίσκουν μπροστά τους. Εχω κάθε λόγο επιπλέον, επειδή ο ίδιος είμαι θύμα μιας τέτοιας εν ψυχρώ επίθεσης (που είχε ως αποτέλεσμα τρία σπασμένα πλευρά και εγκεφαλική διάσειση σύμφωνα με την ιατροδικαστική γνωμάτευση). Κατά τη διάρκεια της επίθεσης αυτής οι δράστες με καλούσαν να «απολογηθώ» για τις απόψεις μου για την Αριστερά (είναι αλήθεια βέβαια πως δεν μου έδωσαν το πλεονέκτημα της αυτοκριτικής…).

Το ΠΑΜΑΚ δέχεται επιθέσεις επειδή οι άνθρωποι που το υπηρετούν και το υπηρέτησαν εδώ και χρόνια από θέσεις ευθύνης δεν αρέσουν στην εξουσία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τόσο απλά! Το ΠΑΜΑΚ δέχεται επιθέσεις επειδή εδώ και χρόνια οι διοικήσεις του ακολούθησαν μια πιο ανοιχτή πολιτική και υιοθέτησαν μεταρρυθμίσεις. Στήριξαν τις αλλαγές που προώθησε η Μαριέττα Γιαννάκου και στη συνέχεια τον νόμο της Αννας Διαμαντοπούλου το 2011.

Μ​​πορείτε να φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν, μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη από τον λοστό του Γκοτζαμάνη και του Εμμανουηλίδη, ο τότε πρωθυπουργός Καραμανλής είχε κάνει μία δήλωση που από τη μια καταδίκαζε το γεγονός αλλά από την άλλη καλούσε την ΕΔΑ να αναρωτηθεί γιατί οι βουλευτές της γίνονται στόχος αντιδημοκρατικών και βίαιων επιθέσεων; Αν προέτρεπε τους ΕΔΑΐτες να κάνουν την αυτοκριτική τους; Προφανώς και σας σοκάρει ακόμη και η σκέψη.

Τη στιγμή, ωστόσο, που η εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου και η σωματική ακεραιότητα πολιτών τίθενται σε άμεσο κίνδυνο από εγκληματικές συμμορίες που εισβάλλουν όποτε θέλουν στο ανυπεράσπιστο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου αντέδρασε περίπου με αυτόν τον τρόπο. Δήλωσε πως ο πρύτανης του ιδρύματος, Αχιλλέας Ζαπράνης, θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να αναρωτηθεί γιατί επί των ημερών του –και για δεύτερη φορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα– το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας γίνεται στόχος βίαιων επιθέσεων. Βεβαίως αρχικά ο υπουργός έχει καταδικάσει την ενέργεια των ατόμων που εισέβαλαν στο ΠΑΜΑΚ ως πράξη αντιδημοκρατική που δεν έχει καμία σχέση με το ακαδημαϊκό πνεύμα (λες και σκέφτηκε κανείς πως θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση). Ποιο ήταν το νόημα όμως της διπλής καταδίκης στο ίδιο κείμενο, από τη μια των κουκουλοφόρων και από την άλλη του πρύτανη; Πρόκειται απλώς για φραστική αστοχία ή κάτι παραπάνω; Ενδεχομένως για ιδεολογική τύφλωση και φανατισμό που ελλοχεύει ιδιαίτερα μέσα σε εκείνους που πιστεύουν πως έχουν το αλάθητο της πρωτοπορίας; Ο,τι και να συμβαίνει δεν είμαι βέβαιος πως ο υπουργός δεν αντιλήφθηκε πως με αυτή του τη δήλωση έδωσε άλλοθι στους θύτες.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Εδώ και αρκετό καιρό, στην ουσία από τότε που κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Το πανεπιστήμιό μας δέχεται πολλαπλές, συστηματικές και βίαιες επιθέσεις, λεκτικές και άλλες, τόσο από την εκτελεστική εξουσία όσο και από δήθεν ανώνυμους κουκουλοφόρους, που εγώ θα ονόμαζα παρακρατικούς τόσο λόγω της μεθοδολογίας δράσης τους όσο και της στιγμής που επιλέγουν να δράσουν. Εξάλλου, στην πόλη που δολοφονήθηκε ένας βουλευτής από χτύπημα με λοστό στο κεφάλι, έχω κάθε λόγο να κάνω τέτοιους συνειρμούς όταν βλέπω κουκουλοφόρους τραμπούκους να εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο κρατώντας λοστούς και να χτυπούν όποιον βρίσκουν μπροστά τους. Εχω κάθε λόγο επιπλέον, επειδή ο ίδιος είμαι θύμα μιας τέτοιας εν ψυχρώ επίθεσης (που είχε ως αποτέλεσμα τρία σπασμένα πλευρά και εγκεφαλική διάσειση σύμφωνα με την ιατροδικαστική γνωμάτευση). Κατά τη διάρκεια της επίθεσης αυτής οι δράστες με καλούσαν να «απολογηθώ» για τις απόψεις μου για την Αριστερά (είναι αλήθεια βέβαια πως δεν μου έδωσαν το πλεονέκτημα της αυτοκριτικής…).

Το ΠΑΜΑΚ δέχεται επιθέσεις επειδή οι άνθρωποι που το υπηρετούν και το υπηρέτησαν εδώ και χρόνια από θέσεις ευθύνης δεν αρέσουν στην εξουσία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τόσο απλά! Το ΠΑΜΑΚ δέχεται επιθέσεις επειδή εδώ και χρόνια οι διοικήσεις του ακολούθησαν μια πιο ανοιχτή πολιτική και υιοθέτησαν μεταρρυθμίσεις. Στήριξαν τις αλλαγές που προώθησε η Μαριέττα Γιαννάκου και στη συνέχεια τον νόμο της Αννας Διαμαντοπούλου το 2011.

Το ΠΑΜΑΚ δεν αρέσει επειδή ίσως δεν είναι ένα συνηθισμένο ελληνικό πανεπιστήμιο. Οταν άλλα πανεπιστήμια σάπιζαν μέσα σε τόνους σκουπιδιών, το ΠΑΜΑΚ είχε από χρόνια υιοθετήσει μια φθηνή και πρακτική μέθοδο καθαρισμού του χώρου αναθέτοντας το έργο σε ιδιώτες. Οταν άλλα πανεπιστήμια δεν είχαν φαγητό να σιτίσουν τους φοιτητές τους γιατί έμπαινε και έτρωγε όποιος να ’ναι, στο ΠΑΜΑΚ, εδώ και πολλά χρόνια, με ένα ελάχιστο αντίτιμο, η ποιότητα του φαγητού που προσφερόταν από την ιδιωτικών συμφερόντων λέσχη ήταν τέτοια που έρχονταν να γευματίσουν εδώ καθηγητές άλλων πανεπιστημίων. Οταν σε άλλα πανεπιστήμια χάνονταν ολόκληρα εξάμηνα από καταλήψεις, στο ΠΑΜΑΚ τα μαθήματα γίνονταν κανονικά, για τον πολύ απλό λόγο ότι οι φοιτητές εδώ σπάνια κάνουν καταλήψεις. Οταν σε άλλα πανεπιστήμια έτρεμαν μήπως βάλουν μισό ευρώ δίδακτρα στα μεταπτυχιακά τους προγράμματα, τα οποία υπέφεραν από έλλειψη πόρων, τα προγράμματα στο ΠΑΜΑΚ αυτοχρηματοδοτούνταν χωρίς να δημιουργεί επιπλέον βάρη στους φορολογούμενους.

Εντάξει, το ΠΑΜΑΚ μπορεί να μην είναι το Χάρβαρντ ή η Οξφόρδη και να έχει τα δικά του προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι ένα νοικοκυρεμένο πανεπιστήμιο όχι λιγότερο καλό από τον μέσο όρο των ελληνικών πανεπιστημίων. Μάλλον το αντίθετο, θα έλεγα. Για να το θέσουμε ευθέως: το ΠΑΜΑΚ είναι στο στόχαστρο γιατί η αντισυστημική και ριζοσπαστική Αριστερά ούτε έχει την ιδεολογική ηγεμονία ούτε καθορίζει τις εξελίξεις στο εσωτερικό του πανεπιστημίου.

Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται το κακό που προκαλεί στη χώρα όταν επιτίθεται μετά μανίας σε θεσμούς που δεν ελέγχει και στους φορείς που δεν συμπαθεί. Το πρόβλημα είναι πως αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση μπορεί στο τέλος να είμαστε εμείς οι πολίτες που θα αναρωτιόμαστε «ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα».

* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα.

απο kathimerini.gr

Tα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Aρθρα-Απόψεις»  δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι απαραίτητα του press724.gr.

]]>
Πατρός  Παππά κατορθώματα http://press724.gr/%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%81%cf%8c%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%80%cf%80%ce%ac-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b8%cf%8e%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1/ Tue, 02 Jan 2018 17:00:28 +0000 http://press724.gr/?p=248870 Άρθρο  του Ευάγγελου Ραφτόπουλου

Πέρασαν εξήντα χρόνια η καλλίτερα έξη δεκαετίες από την ημέρα που δημιουργήθηκε ο ΟΑΣΘ  ή   αναλυτικότερα ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΑΣΤΙΚΩΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Ο ΟΑΣΘ ήρθε να αντικαταστήσει το τραμ καθώς η απόφαση του εθνάρχη ήταν να δημιουργήσει ένα κλειστό κλαμπ λεωφορειούχων που θα κερδοσκοπούσαν από τις υπηρεσίας που θα πρόσφεραν στους Θεσσαλονικείς.

Και τα χρόνια περνούσαν και ο στόλος μεγάλωνε και τα νέα λεωφορεία αντικαθιστούσαν τα παλιά και το δημόσιο επιδοτούσε το εισιτήριο και ο κόσμος υπέμενε τη ταλαιπωρία, τις απεργίες, τις στάσεις των εργαζομένων στον οργανισμό.

Και το μοναδικό ΜΜΜ  της πόλης καλά κρατούσε.

Για τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης ούτε λόγος για ανθρώπινες συνθήκες μεταφοράς.

Όρθιοι οι επιβάτες από την αφετηρία μέχρι το τέρμα, βογγούσαν, υπέφεραν, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Εξ άλλου και οι διαδρομές του υπό κατασκευή μετρό προς ανατολάς θα στραφούν και οι σταθμοί προς τα εκεί δημιουργούνται.

Και ήρθε η ώρα να αναλάβει ο κύριος Παππάς, πατήρ του υιού υπουργού, πολύπειρος, αμισθί ως ελέχθη, που σαν θαυματοποιός θα έλυνε τα προβλήματα που δυσκόλευαν τους πολίτες στις μετακινήσεις τους.

Ο σχεδιασμός προέβλεπε τη κυκλοφορία 70-80 νέων λεωφορείων, τη συντήρηση των παλιών, τη συχνότερη κυκλοφορία, καθώς και την άνεση εντός των λεωφορείων των επιβατών.

Τι πέτυχε όμως ο  πατήρ ΠΑΠΠΑΣ;

Μείωση των μισθών των εργαζομένων κατά το εν τρίτον, αργοπορίες απίστευτες, προβληματική της τηλεματικής που πληροφορούσε το κοινό για την ώρα άφιξης των λεωφορείων και το απίστευτο αλλά αληθινό, ασφυξία εντός από το πλήθος των επιβατών που βασανίζονται για φτάσουν στον προορισμό τους.

Η συνεύρεση διπλάσιου αριθμού ατόμων έχει και ένα άλλο οδυνηρό αποτέλεσμα, τις απίστευτες κλοπές από ημεδαπούς και αλλοδαπούς που βρίσκουν ευκαιρία να κινηθούν προσεκτικά μέσα στο πλήθος και να υφαρπάσουν ό,τι μπορεί να σκεφτεί κανείς.

Ιδιαίτερα τις γιορτινές μέρες το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις απίστευτες.

Έτσι λοιπόν ο Θεσσαλονικιός καταλήγει στο γεγονός ότι η παρέμβαση της πολιτείας μάλλον άστοχη ήταν και οι υποσχέσεις για ανθρώπινες μετακινήσεις έμειναν στα λόγια.-

Tα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Aρθρα-Απόψεις»  δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι απαραίτητα του press724.gr.

]]>
Σκοπιανό: Η ώρα των ψευδαισθήσεων http://press724.gr/%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%b9%ce%b1%ce%bd%cf%8c-%ce%b7-%cf%8e%cf%81%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%88%ce%b5%cf%85%ce%b4%ce%b1%ce%b9%cf%83%ce%b8%ce%ae%cf%83%ce%b5%cf%89%ce%bd/ Sun, 31 Dec 2017 07:15:34 +0000 http://press724.gr/?p=248568 Το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και η εύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης επ’ αυτού που θα ισχύει έναντι πάντων (erga omnes) επανήλθε ξαφνικά στην επικαιρότητα. Εκείνο που προξενεί κατάπληξη και συνάμα δημιουργεί έντονες προϋποθέσεις προβληματισμού και δεύτερων σκέψεων είναι ο τρόπος που ουσιαστικά προαναγγέλλεται η τελική διευθέτηση της πολυετούς εκκρεμότητας εντός των επομένων μηνών και πάντως, σε κάθε περίπτωση, πριν τη σύνοδο των χωρών του ΝΑΤΟ που έχει προγραμματιστεί για την 11η Ιουλίου 2018.

Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Δεν μπορώ να αντιληφθώ από που αντλείται η εκφραζόμενη αισιοδοξία όταν επί 25 και πλέον χρόνια τα Σκόπια, ανεξαρτήτως κυβερνήσεως ή πολιτικών εκπροσώπων, επιδίδονται συστηματικά σε έναν κουτοπόνηρο κλεφτοπόλεμο, τον οποίο έχουν αναγάγει σε διπλωματική τακτική. Οι ατέρμονες και αδιάκοπες συνομιλίες προσέκρουαν πάντοτε στην αδιαλλαξία της σκοπιανής πλευράς, η οποία κάθε φορά έθετε και νέα ζητήματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στη λογική το μη χείρον βέλτιστον. Ακόμη και οι πρόσφατες χρονικά επιδείξεις ευελιξίας με την αφαίρεση κάποιων αγαλμάτων από τις πλατείες και τους δημόσιους χώρους και η λεκτική διατύπωση της πρόθεσης για μετονομασία του αεροδρομίου τους, μόνο ως ανέξοδες κινήσεις δήθεν διαλλακτικότητας μπορούν να εκληφθούν. Και όλα αυτά υπό την ενθάρρυνση ή ανοχή του μόνιμου διαμεσολαβητή Μάθιου Νίμιτς, ο οποίος και παραμένει στη θέση του παρά το γεγονός ότι οι μέχρι σήμερα και επί δύο και πλέον δεκαετίες προσπάθειές του έχουν στεφθεί με απόλυτη αποτυχία. Αν πράγματι η Διεθνής Κοινότητα επιζητούσε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, στοιχειώδης λογική θα επέτασσε την αντικατάσταση του (συνταξιούχου) επικεφαλής των συνομιλιών με άλλον έμπειρο διπλωμάτη, η παρουσία του οποίου θα εξασφάλιζε τουλάχιστον τα απαιτούμενα εχέγγυα αμεροληψίας.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι πιθανότητες ενός αξιοπρεπούς συμβιβασμού καθίστανται εκ των πραγμάτων καταφανώς μικρότερες από τις αντίστοιχες ενός διπλωματικού ναυαγίου με την Πατρίδα μας εμφανώς ζημιωμένη και διεθνώς τραυματισμένη. Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, φοβάμαι ότι η προοπτική ενός γρήγορου χρονικά τελικού συμβιβασμού που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να μείνει ικανοποιημένη και τις βασικές θέσεις της αποδεκτές συνιστά μια εξέλιξη εξαιρετικά καλή για να είναι αληθινή.

Δεν είναι πολιτικά ορθό ούτε θεμιτό στα μέτωπα που συνδέονται με τα εθνικά θέματα, πόσω μάλλον για περιπτώσεις που ταλανίζουν επί μακρόν και έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου και συνάμα αγγίζουν ευαίσθητες χορδές σημαντικής μερίδας του πληθυσμού να επικρατεί η βιασύνη της επίλυσης ακόμη και αν κάτι τέτοιο σημαίνει υποχωρήσεις και κατακρήμνιση των διαχρονικά τιθέμενων κόκκινων γραμμών. Μπορεί οι ΗΠΑ να επιθυμούν διακαώς και για τους δικούς τους λόγους την όποια συμφωνία (αρκεί να υπάρχει υπογραφή της Ελλάδος) χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συνεπακόλουθες συνέπειες και την πιθανή εμφάνιση αλυτρωτικών εκδηλώσεων και επιπλέον απαιτήσεων από την άλλη πλευρά, οφείλουμε όμως να καταστήσουμε σε όλους σαφές ότι πάνω από όλα προέχει το εθνικό συμφέρον και τα αδιαπραγμάτευτα δίκαια της Πατρίδας μας, την ιστορία της οποίας κανείς δεν έχει δικαίωμα να παραχαράσσει και να εμπαίζει.

Και τελικά ας μην υποτιμούμε το γεγονός ότι η οικονομία των Σκοπίων σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται και εξαρτάται από τις ελληνικές επενδύσεις. Έχουμε κάθε διάθεση στήριξης στη λογική της αποκόμισης αμοιβαίων ωφελειών, όμως καλό είναι οι γείτονες να έχουν κατά νου ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πολύ εύκολα η οικονομική πραγματικότητα, όπως την γνωρίζουν, μπορεί να ανατραπεί, με ό,τι δυσάρεστες συνέπειες μπορεί αυτό να επιφέρει στο αδύναμο μέρος.

Καλό λοιπόν θα είναι οι αμετανόητοι Σκοπιανοί να αντιληφθούν με κάθε νόμιμο και διπλωματικά εφικτό και δόκιμο τρόπο ότι το όποιο μέλλον του κράτους τους μέσα από την ένταξή του στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ περνά από την έγκριση της Ελλάδος, την καλή γειτονία μαζί της και το σεβασμό των εθνικών κόκκινων γραμμών αναφορικά με την ονομασία και την χρήση της λέξης «Μακεδονία» ή παράγωγου αυτής.

Υπό τον όρο φυσικά ότι οι διαχρονικά τιθέμενες κόκκινες γραμμές εξακολουθούν να παραμένουν σταθερές και δεν έχουν αλλάξει. Ή μήπως όχι;

ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

]]>